บททั้งหมดของ องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: บทที่ 1351 - บทที่ 1360

"เอาล่ะ ข้ารับทราบแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อน ให้หัวหน้ามู่พักผ่อนอีกสองสามวัน ข้าจะรีบกลับไปในเร็วๆ นี้" "พ่ะย่ะค่ะ!" หลังพวกเขาจากไป หยุนเจิงก็สั่งให้เร่งความเร็วในการเดินทัพ สองชั่วโมงต่อมา เมื่อฟ้าค่อยๆ มืดลง พวกเขาก็หาที่กำบังลมและจุดกองไฟเพื่อพักผ่อน ขณะที่คนอื่นกำลังเตรียมอาหาร หยุนเจิงก็เรียกภูตเก้าและภูตหนึ่งไปพูดคุยเป็นการส่วนตัว "จากนี้ไปคงยังไม่มีศึกอีกในระยะสั้นๆ นี้ ใช้เวลานี้คัดเลือกคนที่เหมาะสมจากกองกำลังแต่ละส่วนจำนวนห้าร้อยคนเพื่อเข้ารับการฝึกและทดสอบอย่างเข้มงวด รวมทั้งพวกเจ้าด้วย ให้ครบหนึ่งร้อยคน" แม้ว่านักรบภูตสิบแปด จะปรากฏตัวในสนามรบไม่บ่อยนัก แต่พวกเขากลับมีบทบาทสำคัญอย่างยิ่ง ถึงเวลาที่จะต้องขยายกองกำลังนักรบภูตสิบแปด แล้ว "เอ่อ..." ภูตเก้าอ้าปากเล็กน้อย ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา หยุนเจิงเงยหน้ามองภูตเก้า "มีอะไรก็พูดมา อย่าอ้ำอึ้ง" ภูตเก้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงเบา "ฝ่าบาท แล้วจากนี้ไปพวกเราคงเรียกตัวเองว่านักรบภูตสิบแปดไม่ได้อีกแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?" "หมายความว่าเจ้าละทิ้งชื่อนี้ไม่ได้ใช่ไหม?" หยุนเจิงหัวเร

หยุนเจิงเดินตามมู่ซุ่นไปด้านข้างด้วยสีหน้าจำยอม มู่ซุ่นกล่าวเสียงเบา "โปรดอภัยที่กระหม่อมบังอาจ ฝ่าบาทไม่ทรงอยากรับพระราชโองการ หรือว่าองค์หญิงเจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้จริงๆ?" "ทั้งสองอย่าง แต่หลักๆ เจียเหยาไม่สามารถละงานมาได้" หยุนเจิงพยักหน้า "เจียเหยานำทัพบีบกุ่ยฟางอยู่จริง คนในกองทัพหลายคนก็รู้เรื่องนี้ หากหัวหน้ามู่ไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปตรวจสอบดูก็ได้" "นี่..." มู่ซุ่นขมวดคิ้วแน่น ก่อนลองถามด้วยความระมัดระวัง "ฝ่าบาทพอจะส่งคนอื่นไปแทนองค์หญิงเจียเหยาได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?" "แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย" หยุนเจิงส่ายหน้า "นี่ก็เหมือนกับการปะทะกันระหว่างสองกองทัพ จะมีแม่ทัพคนใดที่ละหน้าที่ในเวลาสำคัญเช่นนี้? หากจะส่งใครไปแทนเจียเหยา เกรงว่าต้องเป็นข้าเองที่จะไป..." หยุนเจิงไปเอง? มู่ซุ่นหน้าดำไปหมดหยุนเจิงไปแทนเจียเหยาแล้วจะมีประโยชน์อะไร! ถ้าหยุนเจิงไม่อยู่ งานแต่งงานจะจัดได้อย่างไร? มู่ซุ่นรู้สึกลำบากใจยิ่งขึ้น หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ถามด้วยความระมัดระวัง "กุ่ยฟางเองก็ได้รับความเสียหายหนักจากศึกครั้งนี้ ตอนนี้ยังเหลือเวลาเกือบสองเดือนก่อนถึงวันที่กำหนด

เขาอยากช่วยหยุนลี่หาเงินเพิ่มอีกสักหน่อย แล้วสุดท้ายก็หาวิธีหลอกเอามาให้ตัวเองทีเดียวใช่หรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็ต้องให้ความร่วมมือกับจางซูอย่างดีแล้ว! จะปล่อยให้จางซูเหนื่อยเปล่าไม่ได้เด็ดขาด! “เจ้าสารเลวคนนี้!” หยุนเจิงแสดงสีหน้าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สาปแช่งด้วยความโกรธว่า “วันใดหากเขาตกอยู่ในมือข้า ข้าจะถลกหนังถอนเอ็นให้เขาอยู่อย่างตายทั้งเป็น!” มองเห็นหยุนเจิงที่โกรธจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ มู่ซุ่นรีบกล่าวปลอบ “ฝ่าบาทโปรดสงบอารมณ์! รากฐานของตระกูลจางอยู่ในเมืองหลวง บัดนี้องค์รัชทายาทกำลังมีอำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ การที่จางซูตัดสินใจเช่นนี้ อาจเป็นเพราะไม่มีทางเลือกกระมังพ่ะย่ะค่ะ!” “ช่างเถอะ ก็ถือว่าข้ามองเขาผิดไปแล้ว!” หยุนเจิงพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้ง ก่อนจะถามขึ้นว่า “โรคระบาดทางใต้นั้นเป็นอย่างไรบ้าง?” เห็นอารมณ์ของหยุนเจิงค่อยๆ สงบลง มู่ซุ่นจึงรู้สึกวางใจเล็กน้อย ก่อนตอบว่า “ฝ่าบาทไม่ต้องทรงกังวล โรคระบาดทางใต้นั้นได้รับการควบคุมอย่างมีประสิทธิภาพแล้วพ่ะย่ะค่ะ...” ครั้งนี้โรคระบาดมาไม่รุนแรงนัก บวกกับราชสำนักเตรียมการรับมือไว้ล่วงหน้า อีกทั้ง

ขณะที่หญิงทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เสียงกีบม้าก็ดังแว่วมาในสายลม “พวกเขามาถึงแล้ว!” สีหน้ากังวลของจื่อเยี่ยพลันเปลี่ยนเป็นความหวัง นางมองไปยังที่ไกลด้วยความคาดหวัง เสิ่นลั่วเยี่ยนก็เป็นเช่นเดียวกัน ในระหว่างที่หญิงทั้งสองกำลังมองไปไกล หยุนเจิงก็นำกองทหารองครักษ์ควบม้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อหยุนเจิงและพวกปรากฏตัวในสายตา เสียงโห่ร้องยินดีก็ดังกึกก้องขึ้นจากฝูงชนด้านหลัง หญิงทั้งสองหันกลับไปมองฝูงชนด้านหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ผู้ชายของพวกนางได้รับความรักและความเคารพจากประชาชนเหล่านี้ นางจึงรู้สึกภูมิใจเป็นธรรมดา จากที่ไกล หยุนเจิงก็เห็นเสิ่นลั่วเยี่ยนและจื่อเยี่ยที่ยืนอยู่ด้านหน้า หยุนเจิงรีบพาเมี่ยวอินควบม้าตรงไปข้างหน้า แม้จะยังห่างกันสิบจ้าง หยุนเจิงก็กระโดดลงจากม้าและรีบวิ่งไปหาทั้งสองทันที หญิงทั้งสองเองก็วิ่งตรงไปหาหยุนเจิงโดยไม่รู้ตัว ผู้ติดตามของนางรีบตามไปด้วยความกลัวว่านางจะพลัดตก เมื่อทั้งสองฝ่ายมุ่งหน้าหากัน ไม่นานพวกเขาก็พบกัน หยุนเจิงจับมือนางละคน มองหญิงทั้งสองด้วยสายตาอ่อนโยนพลางกล่าวตำหนิ “พวกเจ้าตั้งครรภ์อยู่ ยังจะวิ่งเร

เมื่อคิดเช่นนี้ ข้าวที่พวกเขาส่งไปถึงซั่วเป่ยแล้วก็เหมือนกับให้เปล่า แถมยังต้องจ่ายเงินเพิ่มอีกหลายหมื่นตำลึง จนมุมจนไม่มีทางออก พวกเขาจึงคิดไปขอความช่วยเหลือจากจางซู แต่เมื่อสอบถามดู ก็พบว่าจางซูกลับไปเมืองหลวงแล้ว สุดท้าย เมื่อไม่มีหนทางอื่น พวกเขาจึงไปยังจวนอ๋องเพื่อขอความเมตตา แต่คนของจวนอ๋องไม่แม้แต่จะให้พวกเขาเข้าไป บอกเพียงให้ไปหาเฉินปู้ เพราะเรื่องนี้ตอนนี้อยู่ในความดูแลของเฉินปู้ ภายใต้คำแนะนำของคนในจวนอ๋อง พวกเขาก็ได้พบเฉินปู้ แต่เฉินปู้พูดคำเดิมซ้ำไปซ้ำมา “ทุกอย่างให้ยึดตามสัญญา” หากต้องยึดตามสัญญา พวกเขาจะต้องขาดทุนจนแทบไม่เหลืออะไรเลย พวกเขาอยู่ในติ้งเป่ยมาหลายวัน พยายามหาเฉินปู้หลายครั้ง แต่เฉินปู้ไม่ยอมผ่อนปรนเลย จนกระทั่งทราบข่าวว่าหยุนเจิงกำลังจะกลับมาพร้อมชัยชนะ พวกเขาจึงคิดจะมาขอความเมตตาจากหยุนเจิง “อย่างนี้นี่เองหรือ?” หยุนเจิงขมวดคิ้วมองคนทั้งสอง “เมื่อคราวอยู่ที่หม่าอี้เฉิง ข้าบอกพวกเจ้าไปหลายครั้งแล้ว หากทำไม่ได้ก็ถอนตัวเสียตั้งแต่แรก ข้าไม่ถือสา แต่ตอนนี้พวกเจ้าผิดสัญญา เมื่อถึงเวลาต้องรับผิดชอบกลับมาขอข้าให้อภัย นี่มันออกจะเอาเ