บททั้งหมดของ เจ็ดพี่สาวจอมทะลึ่งของผมทั้งสวยทั้งฮอต: บทที่ 881 - บทที่ 890

กลางดึก“ก๊อกๆ”ประตูถูกเคาะจากความคิดเดียว ฉู่เฉินรู้ว่าด้านนอกประตูไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉินปิงเยว่“ปิงเยว่ มีอะไรผิดปกติ?”ฉู่เฉินถามโดยไม่เปิดประตู เพราะเขาไม่ต้องการให้เธอได้รับจิตสังหารที่ไม่สามารถควบคุมได้ไม่คาดคิด การกระทำนี้ทำให้ฉินปิงเยว่เข้าใจผิดมากยิ่งขึ้น และคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของฉู่เฉิน เธอจึงรีบถาม“คุณฉู่ คุณสบายดีไหม?”"ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วง"ฉู่เฉินให้ความมั่นใจกับเธอ และคิดว่าเธอจะจากไปหลังจากนี้ตรงกันข้ามกับความคิด ฉินปิงเยว่เดินวนไปวนมาหน้าประตูหลายครั้ง ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าที่จะพูด“คุณฉู่ ถ้าคุณต้องการอะไรก็สามารถมาที่ห้องฉันได้ตลอด ฉันจะรอคุณค่ะ!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉู่เฉินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็อธิบาย“คุณฉิน ไม่ต้องกังวล ฉันสบายดีจริงๆ คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แค่วันนี้ฉันฆ่าคนญี่ปุ่นไปมากมาย และจิตสังหารของฉันก็ควบคุมไม่ค่อยได้ มันเป็นหมอกสีแดงที่คุณเคยเห็นมาก่อน ถ้าจะให้พูด มันไม่สำคัญกับฉันเท่าไหร่ แต่คุณเป็นคนธรรมดา และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงได้พักอยู่ห้องข้างๆ”ด้วยคำอธิบายของฉู่เฉิน ฉินปิงเยว่ก็ตระหนักว่าตัวเองค

ภายในห้างสรรพสินค้าเรียวซู พื้นที่ได้ถูกเคลียร์เรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านจำนวนมากที่ไม่มีลูกค้าอยู่ในร้าน รวมตัวกันเป็นกลุ่มสองหรือสามคน พูดคุยกันอย่างสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของแขกที่เข้ามา“ใครคือคนสำคัญถึงขนาดที่ต้องปิดห้างสรรพสินค้าทั้งหมด”“ฉันได้ยินมาว่า คนใหญ่คนโตของแก๊งคุคุจิ มาที่นี่เพื่อซื้อของ ถ้าเข้ามาที่ร้านของฉัน ฉันคงจะมีโชคลาภ”ทุกคนรู้ดีว่าคนใหญ่โตเช่นนี้นั้น จะไม่สนใจราคาสินค้าในขณะช้อปปิ้ง"นายฝันไปแล้ว ร้านค้าของนายขายแบรนด์ตามกระแส คนสำคัญแบบนั้นจะสนใจเสื้อผ้าของนายได้ยังไง เขามีแนวโน้มที่จะมาที่ร้านของฉันมากกว่า"มีคนพูดตอบกลับทันทีฉู่เฉินได้พาฉินปิงเยว่เข้าไปในห้างสรรพสินค้าดึงดูดความสนใจของเจ้าของร้านทุกคนทันที พวกเขาอุทานด้วยความเหลือเชื่อ“นี่คือคนใหญ่โตลึกลับจากแก๊งคุคุจิเหรอ? ทำไมอายุน้อยขนาดนี้ได้ยังไง?”เดิมทีฉันคิดว่าคนสำคัญของแก๊งคุคุจิ แม้จะไม่ใช่คนแก่อายุ 50-60 ปี แต่อย่างน้อยก็เป็นคนวัยกลางคนอายุ 30-40 ปีมั้งพวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นคนหนุ่มสาวสองคนที่อายุน้อยขนาดนี้แต่เมื่อทั้งสองเข้าไปในห้างสรรพสินค้า สมาชิกของแก๊งคุคุจิที่อยู่ข้างใน ก็

“แล้วยังไง?”ฉู่เฉินตอบเบาๆ“ในเมื่อแกยอมรับแล้ว งั้นก็ไปขอขมาแก๊งจูริของฉันในนรกซะ!”ขณะที่คาชิ ไทอิชิพูด ก็เตรียมโจมตี แต่ทันใดนั้น ซิซูกิก็ก้าวไปข้างหน้า และขวางทางของคาชิ ไทอิชิ“คาชิ แกแน่ใจหรือว่าต้องการสู้แบบสองต่อหนึ่ง? แม้ว่าแกจะอยู่ระดับปรมาจารย์ตอนปลาย และฉันก็ไม่คู่ต่อสู้ของแกแบบตัวต่อตัว ถ้าฉันเข้ารวมพลังกับเขา แกก็จะมีแต่เสียกับเสีย ฉันแนะนำให้แกถอยไปตอนนี้ ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาจะไม่ใช่อย่างที่แกต้องการ”ซิซูกิพูดอีกครั้ง“ซิซูกิ แกล้อเล่นเหรอ? แกคิดว่าปรมาจารย์นั้นง่ายเหมือนหนึ่งบวกหนึ่งเท่ากับสองจริงๆ เรอะ? เด็กคนนี้ยังเด็กมาก แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ แต่เขาน่าจะไม่ได้ก้าวผ่านจิตเลยด้วยซ้ำ เขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนกัน? อย่างดีที่สุด เขาอยู่ที่ระดับหนึ่งหรือสองเท่านั้น แกแน่ใจเหรอว่าต้องการต่อสู้กับฉันเพื่อเขา”คาชิ ไทอิชิยังคงสงบเมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ แม้จะแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าก็ตาม“แก….”ซิซูกิรู้สึกสำลักทันทีด้วยคำพูดของเขารู้อยู่เต็มอกว่า คาชิกำลังพูดความจริงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ รวมตัวเขาชายหนุ่มนนั้น ก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคาชิน้ำเสียงของซิ

ฉู่เฉินเมินการคุกเข่าขอโทษของซิซูกิ และกลับไปที่รถอัลพาร์ดที่อยู่ข้างหลัง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปิดประตูรถไปเมื่อเห็นว่าฉู่เฉินไม่ได้สนใจตัวเอง หัวใจของซิซูกิก็ผ่อนคลายลงสุดท้ายก็รอดพ้นจากภัยพิบัติในขณะที่รู้สึกโชคดี เขาก็อยากรู้เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของฉู่เฉินมากขึ้นชายหนุ่มที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ต้องควรมีคนรู้จักชื่อเสียงบ้างล่ะโชคดีที่อิบูกิเป็นคนช่างสังเกต เมื่อสังเกตเห็นว่าฉู่เฉินไม่ต้องการที่จะเสวนากับซิซูกิ จึงรีบลงจากรถแล้วเดินไปที่ข้างซิซูกิ“คุณซิซูกิ หัวหน้าแผนกรอเราอยู่ไม่ใช่หรือ? รีบออกไปเถอะ ไม่ควรปล่อยให้หัวหน้าแผนกรอนาน”ในขณะนี้ แม้จะอยู่ต่อหน้าอิบูกิ ซิซูกิก็ไม่มีความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้อีกต่อไป"ใช่ ไปกันเถอะ"ระหว่างทางไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้นอีก และในไม่ช้า รถก็ขับตรงเข้าไปในคฤหาสน์ที่ทางเข้าคฤหาสน์ มีสมาชิกแก๊งคุคุจิยืนเฝ้าอยู่ พวกเขาไม่ได้หยุดรถ แต่ปล่อยให้มันผ่านเข้าไปทันทีรถแล่นไปตามเส้นทางจนสุดปลายทาง ทันทีที่มันหยุด อิบูกิก็วิ่งไปที่ประตูแล้วเปิดประตูให้ฉู่เฉิน“บอส พวกเรามาถึงแล้ว นี่คือสำนักงานใหญ่ของแก๊งคุคุจิ บ้านของหัวหน้าแผนก”

เดิมที แผนการรวบรวมพลของแก๊งคุคุจิคือ การข่มขู่อิบูกิและปรมาจารย์คนนั้น แต่แทนที่จะแสดงให้พวกเขาเห็นพลัง กลับกลับทำให้ตัวเองหวาดกลัวแทน“หัวหน้าแผนก เด็กคนนี้หยาบคายกับท่านมาก ท่านจะไม่สอนบทเรียนให้เขาจริงๆ เหรอ?”แม้ว่าเคนอิจิจะขอให้ทุกคนออกไปแล้ว แต่ก็ยังมีคนพูดขึ้นมาและพยายามจะเลียแข้งเลียขา“ไม่ได้ยินที่ฉันบอกให้ทุกคนออกไปเหรอ?”เคนอิจิขึ้นเสียงเล็กน้อย และทุกคนก็ยอมจำนนทันทีและไม่กล้าพูดต่อไปพวกเขาทั้งหมดออกจากห้องโถงทีละคนแถมยังมองไปที่อิบูกิที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นเคนอิจิพูดอีกครั้ง “นายก็ควรไปเหมือนกัน”จากนั้นอิบูกิก็ลุกขึ้นและจากไปในห้องโถงทั้งหมด เหลือเพียงเคนอิจิ ฉู่เฉินและฉินปิงเยว่เท่านั้นจากนั้นเคนอิจิก็วิ่งไปหาฉู่เฉินเขาคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังลั่น“เคนอิจิ คารวะนายท่าน”ในขณะนี้ เมื่อไม่มีคนนอกอยู่รอบๆ เคนอิจิก็ไม่สนใจศักดิ์ศรีอีกต่อไปและคุกเข่าลงเดี๋ยวนั้นเมื่อเห็นภาพนี้ ฉินปิงเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากเช่นกันไม่คาดคิดสิ่งที่ฉู่เฉินพูดเป็นเรื่องจริง เคนอิจิคุกเข่าต่อหน้าฉู่เฉินจริงๆ“อะไรนะ นายกลัวฉันเจอมาก กลัวว่าฉันจะมาเคาะประตูบ้าน ดังน