หลังจากโทรหาเหยียนฉู่เสร็จแล้วใจของกู้อิ๋นก็ยิ่งสั่นมากขึ้นกว่าเดิม! ตอนนั้น...เธอรีบจนช่วยไม่ได้จริงๆตอนนี้เป็นยังไงล่ะ หาเรื่องให้ถูกเปิดโปงง่ายขึ้นกว่าเดิม!คงจะเหมือนที่เหยียนฉู่พูดประชดเธอเมื่อกี้แน่ๆที่ว่าเธอคงอยู่ไม่ถึงได้ขายบ้านหรอกกู้อิ๋นแอบอยู่ในห้องนานถึงสองชั่วโมงถึงจะออกมาในตอนที่เปิดประตูเธอก็มองเห็นจากไกลๆแล้วว่าเผยเซียวประชุมเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังนั่งโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาฟพอเห็นเธอเปิดประตูเขาก็พูดออกมาหนึ่งประโยค “ อืม รีบๆมา ”“แล้วก็วางสายโทรศัพท์ลงก่อนจะกวักมือเรียกคนที่ตัวอีกครึ่งนึงยังอยู่ในห้องอย่างกู้อิ๋น “ มานี่ส ิ”เห็นท่าทางเหมือนกับกำลังเรียกสัตว์เลี้ยงของเขาใ ในใในใจของกู้อิ๋นก็ยิ่งสั่นมากไปกว่าเดิมมวินาทีนั้นเธออยากจะหดตัวกลับเข้าไปในห้องตามเดิม แต่พอเห็นสายตาของเผยเซียววเธอก็ไม่กล้าเธอเดินออกจากห้องด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆก่อนจะตรงไปทางเผยเซียวระยะห่างแค่เพียงหนึ่งเมตร กู้อิ๋นก็ยืนนิ่งก่อนมือจะเริ่มพันเข้าหากัน “ประ...ประธานเผยมีอะไรคะ?”ไม่รอให้เธอพูดอะไรมากไปกว่านี้ เผยเซียวก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดกู้อิ๋นถูกทำให้ตกใจจนร้องออกมาว “ว้าย~!”

ทางด้านซ่างเหอหยวนตอนนี้สำหรับกู้อิ๋นแล้วทุกวินาทีมันผ่านไปทรมานเผยเซียวกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่โซฟา ส่วนป้าเฉินกำลังนึ่งผลไม้ให้กับเธอ ส่วนเธอตอนนี้กินอะไรไม่ลงทั้งนั้นตอนนี้เข็มนาฬิกากำลังจะเดินวนครบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เธอมองใบหน้าด้านข้างของเผยเซียว ในใจของเธอมันร้อนเหมือนกับอยู่ในกองไฟ“ติ๊งต่องติ๊งต่อง~!” เสียงกริ่งประตูหน้าบ้านดังขึ้น กู้อิ๋นตกใจจนตัวสั่นขึ้นมาจานกระเบื้องใส่ผลไม้ที่อยู่ในมือเธอถูกทำหล่นลงบนพื้นพรม ก่อนจะส่งเสียงดัง ‘เพล้ง’ ออกมาเผยเซียวเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองทางกู้อิ๋นด้วยสายตาเย็นชากู้อิ๋นถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้ก็สั่นไปทั้งตัว “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ป้าเฉินไปเปิดประตูแล้วชายสูงวัยที่มีผมสีขาวแทรกขึ้นอยู่บนหัวยืนอยู่ที่หน้าประตู ป้าเฉินเรียกอีกฝ่ายด้วยท่าทีสุภาพ “คุณป๋อ มาแล้วหรอคะ เชิญเข้ามาสิคะ!”คุณป๋อเป็นหมอประจำตระกูลเผย ทุกคนที่ตระกูลเผยไม่มีใครไม่รู้จักเขากู้อิ๋นได้ยินว่าหมอมาถึงแล้ว ในใจของเธอก็ยิ่งวิตก จึงรีบย่อตัวลงไปเก็บของที่ตกลงบนพื้นเผยเซียวมองมาทางเธออย่างคาดโทษ “ไม่ต้องเก็บแล้ว”กู้อิ๋นตอนนี้เหมือนกับไร้สติไปแล้ว ร่างกายของเ

ส่วนเผยเซียวเมื่อได้ยินคำว่าผลลัพธ์ออกมาแล้วก็เปลี่ยนมามีท่าทีเคร่งขรึมเขามองไปทางคุณป๋อ “เป็นยังไงครับ?”ตอนนี้สีเลือดบนใบหน้าของเธอเริ่มจะหายแล้วทีละน้อยเธอมองไปทางคุณป๋ออย่างสั่นๆ เธอ......จบเห่แล้วทีนี้!คุณป๋อมองไปทางกู้อิ๋น เธอจึงได้แต่ส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนไปให้เขา......แต่เหมือนว่าคุณป๋อจะเหมือนแก่แล้วตาจึงฝ้าฟาง เขาจึงมองไม่เห็นอะไร จึงหันไปพูดกับเผยเซียว “คุณกู้ไม่ได้ป่วยเป็นอะไรนะ”กู้อิ๋นเหมือนจะขาดอากาศหายใจ!ตาแก่คนนี้ดูเหมือนจะใจดี แต่ที่ไหนได้เขาขายเธอออกมาจนหมดแล้วกู้อิ๋นอยากจะตายมากๆจริงๆ“ไม่ได้ป่วยหรอ?” เผยเซียวถามคำสองคำนี้เคร่งเครียดมากๆ!น้ำเสียงของเธอในตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเข้มมากยิ่งขึ้น ก่อนจะก้มลงมองกู้อิ๋นที่นั่งอยู่ข้างๆกู้อิ๋นพยายามระงับความรู้สึกในใจก่อนจะพยายามปั้นยิ้มที่ตัวเองไม่ได้ป่วยออกมาให้กับเผยเซียวถึงเธอจะยิ้มออกมาแล้วแต่มันกลับดูแย่ยิ่งกว่าเธอร้องไห้ซะอีก!คุณป๋อพยักหน้า “น่าจะเป็นเพราะทางโรงพยาบาลตรวจผิด คุณกู้ไม่ได้ป่วยจริงๆ”เมื่อได้ยินคำว่า “ตรวจผิด” กู้อิ๋นก็มองไปทางคุณป๋อ แววตาของเธอวาววับใช่สิ ตรวจผิด ตรวจผิดจริงๆ!เ

กู้อิ๋นยังสะลึมสะลืออยู่แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่าน้ำเสียงของกู้หลานนั้นรีบร้อนมากๆ ก็เลยรีบตื่นขึ้นมา “มีอะไรงั้นหรอ?”“เธอมาแล้ว ฉันเพิ่งไปรับเธอจากสถานีรถไฟเมื่อกี้นี่เอง!”เธอคือใคร จ้าวเป่าอวิ๋นหรอ?ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กู้หลานก็ไม่ยินดีที่จะเรียกจ้าวเป่าอวิ๋นว่าแม่แล้วเช่นกัน?ตอนนี้กู้อิ๋นตื่นเต็มตาแล้วเธอลุกขึ้นมาจากเตียง “จ้าวเป่าอวิ๋นมางั้นหรอ?”“อืม เอาแต่อาละวาดว่าอยากจะเจอเธอ!” กู้หลานพูด“ฉันจะไม่ไปเจอเขา” กู้อิ๋นพูดออกมาโดยไม่คิดสำหรับจ้าวเป่าอวิ๋น สิ่งที่เธอจะพูดก็พูดไปหมดแล้วทางโทรศัพท์ตอนเด็กๆโอกาสได้เจอกันตั้งมากมาย แต่แม่แท้ๆของเธออย่างจ้าวเป่าอวิ๋นกลับไม่เคยชายตามามองเธอสักนิดตอนนี้ไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็ไม่สำคัญแล้วกู้หลานได้ยินน้ำเสียงไม่ยอมอ่อนข้อของเธอก็เตือนออกมาอย่างเบื่อหน่าย “ต่อให้เธอไม่มาพรุ่งนี้หล่อนก็ไปหาเธอได้”“ต่อให้เขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่เผยชื่อกรุ๊ปก็หาง่ายอยู่ดี”กู้อิ๋นได้ยินก็ใจกระตุกขึ้นมา!นั่นสินะ ต่อให้ตามหาเธอไม่ง่าย แต่ถ้าจะตามหาเผยซื่อกรุ๊ปนั้นง่ายนิดเดียวถ้าเธอไปที่เผยชื่อกรุ๊ปแล้วล่ะก็จากนิสัยไม่เกรงกลัวอะไร

แต่จากท่าทางของกู้หลานเมื่อสักครู่ก็ดูเหมือนจะ......ไม่ชอบใจเฉินลี่หัวนักกู้หลานฟังคำถามของกู้อิ๋นก็อดจะแข็งค้างไปไม่ได้!ความข่มขื่นในแววตาก็ยิ่งทวีมากขึ้นก่อนจะพูด “มีอะไรต้องคิดมากกัน ฉันไม่เป็นไรหรอก”พูดว่าไม่เป็นอะไร!แต่ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะฟังออกว่าเธอเบื่อมากแค่ไหน“ไปเถอะ เข้าไปได้แล้ว!” กู้หลานไม่อยากพูดถึงหัวข้อนี้อีกกู้อิ๋นเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินตามกู้หลานเข้าไปด้านในเมื่อเข้ามาด้านในก็เห็นจ้าวเป่าอวิ๋นกำลังนั่งแทะเมล็ดแตงโมดูทีวี พร้อมกับหัวเราะเนื้อหาที่ฉายอยู่ไปด้วยท่าทางแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าที่เฉินลี่หัวพูดด้านนอกเมื่อครู่เธอได้ยินหรือเปล่าหรือว่าเพื่อผลประโยชน์แล้ว......ไม่ว่าคนอื่นจะพูดหรือทำอะไร เธอก็จะแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้เรื่องกันนะ?กู้หลานเห็นท่าทางของจ้าวเป่าอวิ๋นก็หน้าเสียขึ้นมา เธอเรียกอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แม่”แต่จ้าวเป่าอวิ๋นก็ทำเหมือนกับไม่ได้ยิน ยังคงดูทีวีและหัวเราะอยู่อย่างนั้นก็หลานกันไปมองกู้อิ๋นทั้งสองคนเข้าใจดีว่าจ้าวเป่าอวิ๋นทำแบบนี้หมายความว่าอะไรกู้อิ๋นทำหน้าเคร่งก่อนจะพูด “วันนี้ฉันเหนื่อยมากแล้ว ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร