กู้หลานฟังความนัยน้ำเสียงของเธออ่อนลงแต่ก็ยังมีความกร้าวอยู่ เธอจะเป็นกับจ้าวเป่าอวิ้นและสวี่จิ้งอวี่เท่านั้นถึงจะมีท่าทีเช่นนี้สุดท้ายกู้หลานก็ถอนหายใจ “ตอนนี้จ้าวเป่าอวิ๋นกำลังเตรียมตัวไปเมืองก่าง!”กู้อิ๋น “อะไรนะ?”มาเมืองก่าง มาทำอะไร?ทรมานกู้หลานมาหลายปีขนาดนั้น ตอนนี้ก็เริ่มจะทรมานเธอแล้วเหรอ?กู้หลาน “อิ๋นอิ๋น ฉันรู้ว่าหลายปีนั่นเธอทำไม่ดีกับเธอ แต่เธอก็รู้ว่าคนอย่างนี้ก็ทรมานมาก!”สำหรับแม่อย่างจ้าวเป่าอวิ๋น กู้หลานเองก็จนปัญญาเหมือนกันแม้ว่าตอนเด็กจะโตมากับจ้าวเป่าอวิ๋น แต่เธอก็คงไม่เท่ากู้อิ๋นที่ต้องมีชีวิตอยู่กับคุณยายอย่างน้อยอยู่กับยายก็อบอุ่นแม้ว่าคุณยายอายุมากแล้วก็ตาม บางทีลำบากเล็กน้อยแต่ทำให้กู้อิ๋นอบอุ่นหัวใจเธอแต่งเข้าเมืองก่างหลายปีขนาดนี้ ต้องทำให้จ้าวเป่าอวิ๋นพอใจมากแน่ ๆ !จริง ๆ ก็เพราะว่าไม่อยากให้เธอมาเมืองก่างมายุ่งกับเธอ...ก็เพราะว่าความพอใจพวกนี้ทำให้จ้าวเป่าอวิ๋นยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่รู้จักอิ่ม ตอนนี้รู้ว่ากู้อิ๋นแต่งงานได้ดีขนาดนี้ กลัวจะมาเกาะเอาประโยชน์ไม่ได้และกู้อิ๋นอยู่ตระกูลนั่นกลับไม่ได้เป็นไก่อ่อน!ในใจลึก ๆ ของเธอ ตัดความสัมพันธ์

“เด็กดี นอนเป็นเพื่อนผมต่ออีกหน่อยนะ” เผยเซียวพูดอ้อนด้วยน้ำเสียงต่ำทว่าความอ่อนโยนอย่างนั้นกลับทำให้โลกของกู้อิ๋นเตลิดไปหมดแล้วเผยเซียวรู้สึกได้ถึงความสั่นเทาของเธอ บีบไปที่ใบหน้าน้อยที่ซีดของเธอ ในที่สุดก็ปล่อยเธอ “ไปใส่เสื้อผ้า”เขาพยายามที่จะไม่ทำให้เธอกลัวแต่กู้อิ๋นที่ตกใจกลัวจนสติเตลิดไปแล้ว จะได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างนั้นที่ไหนกันได้รับอิสระในตอนนั้น กระโดดลงจากเตียงหลบตรงประตูเดินออกไปป้าเฉินที่กำลังเก็บกวาดที่ห้องรับแขกที่รกอยู่!เห็นกู้อิ๋นออกมาสภาพอย่างนั้นก็ตะลึงไปเล็กน้อยแต่กู้อิ๋นนึกไม่ถึงว่าป้าเฉินจะมาเช้าขนาดนี้ ใบหน้าน้อยพลันก็เห่อแดงทันที กลีบริมฝีปากที่ขยับอยากจะพูดอะไรสุดท้ายกลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ หันหลังหนีกลับห้องของตนเองตอนนี้มีแค่ตนเอง!หัวใจของกู้อิ๋นก็ยังเต้นตึกตักเธอรีบสวมเสื้อผ้า เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง กู้อิ๋นหยิบขึ้นมาเหลือบมองเป็นเผยเซียวที่ส่งมา!เป็นข้อความสั้น ๆ ไม่กี่คำที่แฝงไปด้วยคำสั่ง “อาบน้ำอุ่น เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกมากินข้าวเช้า!”นี่เป็นคำสั่งที่ยากจะขัดขืน กู้อิ๋นที่ตกใจจนมือสั่นไปหมดอาบน้ำ ทำไ

ดูท่าแล้วคราวหน้าเธอต้องเชื่อฟังมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นไม่ใช่แค่ทำงานไม่ได้เงิน แต่ยังต้องรองรับอารมณ์โมโหนี่อีก“ไม่มีโบนัสจริงๆหรอคะ?” ก่อนจะวางสายกู้อิ๋นยังคงพยายามถามดูอีกสักครั้งเผยเซียวฟังน้ำเสียวของเธอก็รู้สึกมุมปากกระตุกขึ้นมายายเด็กนี่เป็นคนขี้เหนียวขนาดไหนกันนะ!ทั้งๆที่กลัวขนาดนี้แล้ว ที่แท้......เงินสินะที่ช่วยแก้อาการขี้กลัวของเธอได้ลมหายใจเย็นๆของเผยเซียวเปลี่ยนเป็นอบอุ่นเมื่อได้ฟังน้ำเสียงอ่อนๆของเธอ “อีกหนึ่งชั่วโมงเดี๋ยวฉันไปรับเธอ”เขาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้ด้วยทางด้านกู้อิ๋นก็น้อยใจจนอดจะตาแดงไม่ได้เผยเซียวเห็นเธอน้อยใจจนไม่ยอมพูดอะไรออกมาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “ฉันไปรับเธอไม่ดีหรือไง?”ในเมืองก่างมีผู้หญิงตั้งกี่คนที่อยากจะนั่งเบาะข้างๆของเขา!แต่เธอนี่สิ มีเขาอยู่ตรงหน้ายังสู้เงินห้าหมื่นไม่ได้งั้นหรอ?“ก็ได้ค่ะ งั้นคุณรีบมาหน่อยนะ” กู้อิ๋นพูดเพราะยังไงท่านประธานเผยสิงเฟิงก็ไม่ชอบเธอ ถ้าเกิดอยู่ไปนานๆเธอกลัวว่าหัวใจของเธอจะรับไม่ไหวได้ยินกู้อิ๋นบอกให้เขารีบมา ความรู้สึกไม่พอใจในหัวใจก็ลดน้อยลวพูดแค่เพียงหนึ่งคำ “รู้แล้ว!”ก่อนจ

เธอหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะมองมาที่กู้อิ๋นอีกหนึ่งที แววตาของเธอฉายแววความสะใจอาเซียวฉันกลับมาแล้ว คราวนี้จะไม่ไปไหนแล้ว! ในใจเธอคิดเช่นนี้ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินออกไปที่ทางเดินเพื่อโทรหาเผยเซียวถึงกู้อิ๋นจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนแต่ดูจากความไม่เป็นมิตรที่ส่งมาจากหลีเวยเยว่และท่าทางของตระกูลเผยแล้ว เธอเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างไม่นานที่ทางเดินก็มีเสียงอบอุ่นเหมือนสายน้ำไหลของหลีเวยเยว่ดังลอดเข้ามาไม่รู้ทางฝั่งนั้นพูดว่าอะไร แต่น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความอบอุ่นที่มากขึ้นก่อนจะพูด “ได้ ฉันจะรอนะ”ไม่นานหลีเวยเยว่ก็เดินกลับเข้ามาเหลียงม่านเข่อมองไปทางเธอ “เป็นยังไงบ้าง? เผยเซียวจะมาไหม?”หลีเวยเยว่พยักหน้า “ค่ะ เผยเซียวบอกว่าอีกเดี๋ยวจะมาที่โรงพยาบาล”“..….” กู้อิ๋นไม่ได้พูดอะไรเดี๋ยวมางั้นหรอ?ผู้หญิงคนนี้กับเผยเซียวเป็นอะไรกันนะ?หรือว่าจะเป็นรักแรกของเขากัน!? ถ้าเป็นแบบนี้ เงินหนึ่งร้อยล้านนั่นก็ใกล้จะได้เข้ากระเป๋าเธอแล้วน่ะสิ?พอคิดได้แบบนี้ในใจของกู้อิ๋นก็รู้สึกมีความสุขมากขึ้นกว่าเก่าหลีเวยเยว่มองไปทางกู้อิ๋นอย่างสะใจ ส่วนกู้อิ๋นก็มองที่สายตาของเธออย่างไม่เข้าใจแค่เพียงเ

รูปร่างผอมๆนั่นยังขยับเข้าไปหาเผยเซียวอีกต่างหากภาพภาพนั้นมันบาดตาบาดใจมากๆ!กู้อิ๋นโกรธจนกระทืบเท้าเธอกลืนคำพูดที่เธอตั้งใจจะพูดลงท้องไปจนหมดก่อนจะหันหลังเดินหนีไปทางลิฟต์เธอโกรธ โกรธจนควบคุมความเร็วของฝีเท้าไว้ไม่ได้!พอเธอเดินออกไปได้หนึ่งก้าว ‘ซี๊ด……!’ แผลพุพองที่เท้าของเธอถูกกระทบกระเทือน เธอเจ็บจนต้องร้องออกมาทั้งน้อยใจและยังเจ็บปวด โกรธจนเธอน้ำตาไหลออกมาเผยเซียวเห็นท่าทางของเธอใบหน้าก็ครึ้มลงหลายส่วนนี่เธอกำลังประชดประชันงั้นหรอ?แต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่ กู้อิ๋นก็ระงับความเจ็บปวดก่อนจะรีบเดินไปทางลิฟต์ตามเดิมตอนนี้เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ได้เดินตัวตรงเหมือนเดิม นั่นก็เพราะว่าแผลฉีกขาดรุนแรงพอสมควรหลีเวยเยว่เห็นว่าเผยเซียวมองไปทางกู้อิ๋นจึงดึงเสื้อของอีกคนเบาๆ “อาเซียว พวกเราไปดูคุณลุงกันเถอะ”“นั่นสิอาเซียว พ่อของนายเมื่อกี้ทำเอาพวกฉันตกอกตกใจจะแย่ รีบไปดูเถอะ”พอพูดจบเผยเซียวก็สะบัดมือขาวๆของเธอออกไม่รอให้หลีเวยเยว่ได้ตอบสนองอะไร เผยเซียวก็รีบเดินตามคนที่เดินกระเพลกๆไปเมื่อครู่ไปทันที“อาเซียว……” หลีเวยเยว่เรียกชื่อเขาออกมาแต่เผยเซียวกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน ฝี