บททั้งหมดของ บอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน: บทที่ 31 - บทที่ 40

โหลวฉางเยว่เดินออกห่างจากสายตาเขาด้วยสีหน้านิ่งเรียบพอดีกับซูหยุนออกมารับเธอ โหลวฉางเยว่จึงเดินไปทางซูหยุนด้านหลังของเธอยังเผยให้เห็นเนื้อหนังเป็นบริเวณกล้าง กระดูกแบบปีกผีเสื้อและร่องเว้าที่หลัง ก้าวย่างที่ส่ายสับช้า ๆ ความเย้ายวนที่ไร้เสียงไป๋โหยวเองไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ถึงสายตาของเหวินเหยียนโจว เธอไม่เพียงแต่ก้มหน้ามองตัวเองเธอเองก็ผอมมาก แต่เธอผอมแบบไร้ทรวดทรงองเอว หรือถ้าพูดให้น่าฟังสักหน่อย ก็คือเหมือนเด็กประถมชุดที่เหวินเหยียนโจวมอบให้เธอเป็นชุดที่ออกแบบเป็นพิเศษระดับไฮเอนด์สไตล์สาวน้อย เป็นชุดแบบไหล่เฉียงข้างเดียวพร้อมด้วยกระโปรงชีฟอง ประดับด้วยเพชรและดอกไม้ ดูเหมือนนางฟ้าเดิมทีเธอคิดว่ามันสวยมาก แต่เมื่อเปรียบเทียบกับโหลวฉางเยว่แล้ว เธอก็นึกถึงคำว่า “จืดชืด” ขึ้นมาอย่างไม่อาจอธิบายโดยเฉพาะตอนที่เห็นสายตาของเหวินเหยียนโจว สายตาที่มีความปรารถนาจะเด็ดดอกไม้ของชายหนุ่มวูบไหว เธอก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีกปากของตัวเองเธอพูดเสียงต่ำ “วันนั้นพี่ฉางเยว่บอกว่าเป็นแค่เพื่อนกับนายน้อยซูนี่คะ ชุดของเธอน่าจะเป็นชุดคู่กับของนายน้อยซูสินะคะ?”“อาจจะ” เหวินเหยียนโจวตอบกลับอย่างเรี

แขกคนนั้นหยุดเดินก่อนจะจำได้ว่าเธอเป็นใคร “เลขาโหลวนี่เอง คุณยังไม่รู้เหรอคะ? เมื่อกี้ท่านผู้อำนวยการเหวินกับประธานเหวินเกือบทะเลาะกันขึ้นมาท่ามกลางผู้คนเลยค่ะ”โหลวฉางเยว่ตะลึงไป จะเป็นไปได้ยังไง? เหวินเหยียนโจวเป็นคนที่ใจเย็นขนาดนั้น จะมีเรื่องทะเลาะกับพ่อของตัวเองท่ามกลางคนมากมายในงานเลี้ยงของคนอื่นได้ยังไง?“จริงเหรอคะ?”แขกอีกคนรีบพูดเสริมทันที “ไม่หรอก ๆ เธอพูดเว่อร์น่ะ พูดให้ถูกคือหน้าตึงไปเลย แต่ไม่ได้ทะเลาะหรอกค่ะ”“อ่อ ตำแหน่งนั้นเลยค่ะ ท่านผู้อำนวยการเหวินกำลังคุยกับเลขาสาวที่มางานเลี้ยงกับประธานเหวินอยู่ ตอนกำลังคุยกันประธานเหวินก็มาพอดี พอมาถึงก็ดึงเลขาสาวไปไว้ด้านหลังตัวเอง แล้วก็ตอบกลับท่านผู้อำนวยการเหวินไปประโยคเดียว จากนั้นท่านผู้อำนวยการเหวินเขาก็หน้าตึงไปเลย”“ยังดีที่ท่านประธานใหญ่ซูมาสงบศึกให้ทุกคนขึ้นไปชั้นบนพอดี ตอนหลังก็ไม่รู้เรื่องเป็นยังไงแล้วค่ะ”โหลวฉางเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแขกคนนั้นจึงแอบถามหยั่งเชิง “เลขาโหลว คุณเป็นคนข้างกายประธานเหวินที่สนิทใกล้ชิดที่สุด ช่วยแอบเผยกับเราหน่อยได้ไหมคะ เลขาสาวคนนั้นที่จริงเป็นแฟนประธานเหวินใช่ไหมคะ? เพราะว่าท่านผู้อ

ฝีเท้าหน้าของซูหยุนก้าวออกจากประตู เท้าหลังหันหน้าไปด้านเหล่าแขกที่อยู่ในห้องโถงงานเลี้ยงชั้นล่าง กลั่นดึงคำภาษาอังกฤษที่เขารู้ไม่กี่คำนั้นออกมา“ท่านสุภาพสตรีลสุภาพบุรุษ! ผมมีเรื่องใหญ่ที่ต้องประกาศ! ทุกคนฟังผมให้ดี! ผมกับโหลว...”โหลวฉางเยว่ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากที่ไหน มือข้างหนึ่งที่จับขอบประตูเพื่อกันไม่ให้เขาสะบัดออก มืออีกข้างหนึ่งก็เหนี่ยวรั้งเขาไว้!ซูหยุนไม่ทันตั้งตัว นึกไม่ถึงว่าจะถูกเธอเหวี่ยง ทั้งตัวคนก็ล้มลงไปบนทางเดินด้านนอกขาแทบจะชี้ฟ้า แขกชั้นล่างก็แตกตื่นกันไปหมดโหลวฉางเยว่รีบถอยหลังสองก้าว ไม่ได้เดินออกจากห้อง ไม่ถูกเหล่าแขกเห็นได้เธอใจเย็นแล้วหลังจากนั้นก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงสุขุม “นายน้อยซูล้อเล่นให้มันเหมาะสมหน่อย!”“ฉันกับคุณไม่ถึงขั้นที่จะเรียกว่าสนิทกันยิ่งเรื่องแต่งงานยิ่งไม่ได้! ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณทั้งนั้น ถ้าฉันพูดอย่างนี้แล้วคุณยังฟังไม่เข้าใจอีก ฉันสามารถออกไปพูดต่อหน้าทุกคนอีกรอบได้”ท่าทีอย่างนี้ของเธอทำให้ตระกูลซูอับอายอย่างแน่นอนซูหยุนลุกขึ้นจากพื้น จะเข้าไปจับเธอ “เธอ...”โหลวฉางเยว่รีบถอยหลังหลบ ถอยได้ไม่ถึงครึ่งก

สุดท้ายเหวินเหยียนโจวก็ไม่ได้บอกจะทำตามคำแนะนำของเย่เหอหรานหรือเปล่า พวกเขาดื่มจนถึงเช้าถึงได้แยกย้ายเย่เหอหรานนอนที่เวสเทิร์นพาเลซ เหวินเหยียนโจวรังเกียจสกปรกให้พนักงานของเวสเทิร์นพาเลซส่งเขากลับไปที่ชายฝั่ตงไห่ตอนนี้เขายังมีอาการเมาอยู่เดินยังไม่ค่อยมั่นคงเท่าไร พนักงานประคองเขาขึ้นชั้นบนอย่างระวัง ตัวเขาเดินมาถึงโซฟาก็นอนแผ่ กุมขมับของตนที่ยังมีอาการปวดเล็กน้อยพนักงานกลัวว่าหลังจากที่เขาไปจะเกิดเรื่องกับเขา ถึงตอนนั้นเขาต้องรับผิดชอบก็ไม่แน่จึงถามอย่างลังเล“คุณเหวิน คุณเหวิน? ต้องการให้ผมช่วยเรียกแม่บ้านของคุณเข้ามาดูแลคุณไหม? หรือยาแก้เมาค้างในบ้านของคุณอยู่ตรงไหน? ผมจะไปหยิบมาให้คุณ?”เหวินเหยียนโจวถูกเขาทำให้รำคาญจนขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์โยนให้เขา “โทรหาโหลวฉางเยว่ ให้เธอเข้ามา”พนังงานทำใจกล้า ดูในบันทึกรายชื่อของเขาหา “โหลวฉางเยว่” ก็โทรไปสายแรกไม่มีคนรับ นี่ก็ใกล้จะตีสองแล้วอีกด้านอาจจะนอนแล้วพนักงงานโทรไปอีกรอบ ขณะที่เสียงริงโทนใกล้จะจบในที่สุดสายก็ถูกรับน้ำเสียงของผู้หญิงอีกด้านนั้นงัวเงีย พอได้ยินก็รู้ว่าถูกปลุกให้ตื่น“ใครคะ?”พนักงานรีบพูด “สวัสดีครับ ใช่ค

HR บอกด้วยความสัตย์จริงไม่ได้ทำให้กลัวแต่เป็นการบอกอย่างจริงใจเมื่อก่อนมีข่าวหนึ่งคนที่รับผิดชอบโครงการโรงงานใหญ่ที่หนึ่ง เหยียบเข้ากับจุดวิกฤติช่วงการหมดสัญญา ไปอีกบริษัทหนึ่งเตรียมตัวหลังจากหมดสัญญาก็เด้งตัวออกผลก็คือนายเก่าฟ้องศาลข้อหาปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง ไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ไปทำการอื่นทำให้บริษัทเกิดความเสียหายอย่างมากนี่คือการที่อยากาจะเล่นงานใครก็หาข้ออ้างได้เสมอ นายเก่าตั้งใจฟ้องขึ้นโรงขึ้นศาลวุ่นกันอยู่สองปี สุดท้ายแม้ว่าศาลจะไม่ได้ตัดสินว่าพนักงานมีความผิดแต่เวลา เรี่ยวแรง รวมถึงถูกทำให้เสียชื่อเสียงที่พนักงานต้องวุ่นกับคดีนี้ ถึงขนาดที่ทำให้เขาไม่สามารถทำอาชีพนี้ไปต่อได้โหลวฉางเยว่เม้มปาก “ฉันมีแผนอยู่แล้ว”เมื่อทานข้าวมื้อนี้เสร็จ พวกเขาก็แยกย้ายกันโหลวฉางเยว่ไปห้องน้ำของร้านอาหารที่อยู่ถัดไปอีกห้อง บังเอิญได้ยินพนักงานสองคนที่กำลังพูดกันอยู่ด้านนอก“เธอเห็นผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างกายประธานเหวินไหม? ฉันว่านางมีแผน”“ใช่ ใช่ ใช่ ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน เหมือนว่าจะเป็นเลขาของประธานเหวิน ไม่ช่วยเรื่องกันเหล้าก็ถือว่าจบแล้วอีกทั้งยังคอยรับเหล้าให้ประธานเหวินอีกแก้วม