บททั้งหมดของ ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย: บทที่ 391 - บทที่ 400

"นี่..." ยุนจงไห่ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง!เขาตกใจกับข่าวของกวนเหม่ยหลิงแม้ว่าหลินตงจะดูยอดเยี่ยมในทุกด้านก็ตามแต่เนื่องจากเขาเป็นเพียงนักศึกษมหาวิทยาลัย และเขาไม่ได้ประพฤติตนเหมือนผู้ถือหางเสือเรือของเงินทุนล้านล้านเลยต้องรู้ว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ถือหางเสือเรือทุนล้านล้านนี้ หรือผู้บริหารระดับสูงของต้าเซี่ยที่เขาเคยติดตามผู้บังคับบัญชาเก่าที่เคยเห็นคนใหญ่คนโตที่อยู่ในตำแหน่งสูงแบบนี้ ล้วนมีออร่าที่มองไม่เห็นในตัว การปล่อยออกมาโดยไม่ตั้งใจจะทําให้คนธรรมดารู้สึกกดดันอย่างมากอย่างน้อยมันก็เป็นแบบนี้กับทุกคนที่เขาติดต่อด้วย ทุกการเคลื่อนไหวของเขาจะทำให้ผู้คนรู้สึกวิตกกังวลแต่สัมผัสกับหลินตงมานานขนาดนี้ เขาไม่รู้สึกว่าหลินตงมีออร่าแบบนี้เลย ก็เหมือนเด็กข้างบ้านคนหนึ่งหลินตงซึ่งมีนิสัยดีและและเข้าถึงง่ายจะเป็นเจ้าของของบริษัทลงทุนตงไหลได้อย่างไร???ยุนจงไห่ไม่เข้าใจเลยเขาไม่รู้ว่าตอนหลินตงอยู่กับพวกเขา จงใจเก็บออร่าของตัวเองหมด มิฉะนั้นถ้าหลินตงปล่อยออกไป ครอบครัวของยุนจงไห่อาจยืนไม่มั่นคงด้วยซ้ำ"หลินตงทั้งสองคนเป็นคนเดียวกันจริง ๆ??? คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกผม??" ยุนจ

หลังจากที่โจวเจิ้งหัวขับรถพาหลินตงไปครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เข้าไปในซอยที่เงียบสงบ มีทหารสองคนยืนเฝ้าถือปืนอยู่ที่ทางเข้าซอยเข้าซอยแล้วขับเข้าไปข้างในอีกไม่กี่นาที ผ่านทางแยกหลายทางแยกก็มีคนเฝ้าอยู่ทุกทางแยกนี่แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของสถานที่ที่พวกเขากำลังจะไปในที่สุดโจวเจิ้งหัวก็มาหยุดที่ประตูคฤหาสน์หลังใหญ่"หลินตง คุณเข้าไป!" โจวเจิ้งหัวกล่าว"หัวหน้าไม่เข้าไปเหรอ?" หลินตงถาม"ท่านประธานต้องการพบคุณ ไม่ใช่ผม! ผมจะเข้าไปทำอะไร?""โอเค! งั้นผมไปก่อนนะ!"หลินตงพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วลงจากรถจากนั้นก็เดินไปที่ประตูคฤหาสน์ เปิดประตูเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปหลังจากเข้าไปข้างในแล้ว หลินตงรู้สึกเหมือนได้เข้าสู่อีกโลกหนึ่งอย่างสมบูรณ์ ภูเขาสีเขียวและน้ำสีเขียว ดินแดนในอุดมคติใต้ต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนักชายชราผมหงอกนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายโดยหลับตาทำสมาธิ หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเขาก้มศีรษะอยู่และนวดไหล่ของเขาหลังจากที่หลินตงปิดประตูเบา ๆ แล้วก็เดินไปข้างหน้าและหยุดที่ระยะห่างไม่กี่เมตรจากชายชราเขาไม่กล้ารบกวนชายชราจึงยืนเงียบ ๆหญิงสาวที่นวดไหล่ของชายชราเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินตงย

"ตอนนี้ประเทศและกองกำลังทั่วโลกกำลังศึกษาหัวข้อหนึ่งอยู่ คุณรู้ไหมว่ามันคืออะไร?" ซ่งซือหมินถาม"ไม่ทราบครับ!!!" หลินตงตอบอย่างตรงไปตรงมา"สนามแม่เหล็ก!!!""สนามแม่เหล็ก???""ใช่แล้ว ก็คือสนามแม่เหล็ก ต้องรู้ว่ากว่าร้อยปีที่แล้ว สนามแม่เหล็กบนโลกปรากฏเพียงขั้วเหนือและขั้วใต้เท่านั้น มันหาได้ยากในที่อื่น และถึงแม้จะมีมันอ่อนแอมาก""และตอนนี้ หลังจากผ่านไปร้อยกว่าปี สนามแม่เหล็กได้ครอบครองพื้นที่มากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในทะเลลึก และป่าดงดิบที่ที่ไม่มีคน ไม่เพียงแต่พื้นที่จะขยายตัวอย่างรวดเร็ว แต่ความรุนแรงของสนามแม่เหล็กก็มีขนาดใหญ่มากด้วย""บทบาทของสนามแม่เหล็ก เชื่อว่าคุณก็รู้ นั่นก็คือจะส่งผลกระทบต่อการใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ทำให้วิทยุหยุดชะงัก เรดาร์ก็จะเสียการทำงาน ก็จะทำให้เครื่องบินและขีปนาวุธเสียทิศทาง""ผมเข้าใจแล้ว! ลุงซ่งหมายความว่า คุณซ่งเจียเหลนสาวของคุณคนนี้ เป็นนักวิจัยที่ศึกษาสนามแม่เหล็ก? สามารถช่วยผมสร้างมุมมืดให้เป็นสถานที่ที่ไม่สามารถตรวจสอบด้วยเรดาร์ได้?" หลินตงถามนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาให้พวกหลัวซาทำเหรอ?รับสมัครผู้มีความสามารถด้านก

หลังจากที่หลินตงจากไปในคฤหาสน์ก็เหลือซ่งซือหมินและซ่งเจีย"เจียเจีย โอกาสปู่ทวดได้สร้างให้เธอแล้ว เธอต้องคว้ามันไว้ให้ได้ ปู่ทวดรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว" ซ่งซือหมินกล่าว"คุณปู่ทวด ท่านจะไม่มีทางเป็นอะไร! ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายสิบปี!!!" ซ่งเจียรีบกล่าว"เด็กโง่ ปู่ทวดมีชีวิตอยู่ร้อยยี่สิบกว่าปีแล้ว เกินคนธรรมดาไปมากแล้ว เพียงแต่ความวุ่นวายกำลังจะมาถึง ปล่อยพวกเธอและต้าเซี่ยไปไม่ได้!!!" ซ่งซือหมินพูดอย่างเหงา ๆ เล็กน้อย"คุณปู่ทวด จริง ๆ แล้วท่านก็ไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก พักผ่อนให้เพียงพอ ยังมีคุณปู่ฉู่และลุงเซวียอีกไม่ใช่เหรอ?" ซ่งเจียปลอบใจ"แม้ว่าพวกเขาสองคนจะแข็งแกร่งพอ แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ฝูงชนตกใจ บางทีให้เวลาเซวียกังอีกสิบปี เขาจะสามารถทำได้ แต่ฉันอยู่ได้ไม่นานขนาดนั้นแล้ว ตราบใดที่ฉันตาย ถ้ารัฐอินทรีเปิดฉากโจมตีเต็มรูปแบบ ฉู่โฉงโจวและเซวียกังก็ไม่สามารถหยุดยั้งได้""แต่หลินตงคนนี้เก่งขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ??? ถึงยังไงเขาก็ยังเด็กขนาดนี้!!! แม้แต่มหาวิทยาลัยก็ยังไม่จบ" ซ่งเจียถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย"ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หลินตงจะเป็นคนที่สามารถมีบทบาทสำ

"คุณจ้าวของพวกคุณให้ผมรอสักครู่ เธอน่าจะรีบออกมาแล้ว" หลินตงวางสายโทรศัพท์แล้วพูด"ถ้าอย่างนั้นคุณเชิญไปนั่งตรงนั้นก่อน!" หญิงสาวชี้ไปที่โซฟาในห้องโถง"ไม่ต้อง ผมยืนอยู่ตรงนี้สักพักก็ได้"ทั้งสองสาวรู้สึกว่าหลินตงดูไม่เหมือนคนโกหก แต่หลังจากรอไปหนึ่งนาทีก็ไม่ได้รับโทรศัพท์ให้ปล่อยคนเข้าไป ก็ไม่แน่ใจเล็กน้อยหลินตงยืนอยู่ที่แผนกต้อนรับไม่ถึงสามนาที จ้าวซวนก็รีบวิ่งออกมา"คุณจ้าว!!!""คุณจ้าว!!!"สองสาวที่แผนกต้อนรับรีบเรียกด้วยความเคารพจ้าวซวนไม่ได้สนใจสองสาวเลย แต่กล่าวด้วยความเคารพต่อหลินตงว่า "ประธานหลิน! คุณมาได้ยังไง!""ไม่มีอะไร! ผมแค่มาเพื่อดูเฉย ๆ ไม่ใช่มาตรวจสอบงานของคุณ" หลินตงพูดด้วยรอยยิ้ม"ไปเถอะ! เราขึ้นไปกันเถอะ" จ้าวซวนกล่าวตอนที่หลินตงกำลังจะจากไปก็พูดกับสองสาวที่แผนกต้อนรับว่า "สองสาวไม่เลวเลย มีความรับผิดชอบมาก ทำงานให้ดี บริษัทลงทุนตงไหลจะไม่ปฏิบัติไม่ดีต่อพวกคุณ"หลินตงและจ้าวซวนขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ทิ้งให้ทั้งสองมีสายตาสับสน"เมื่อกี้คุณจ้าวเรียกเขาว่าอะไรนะ???" หญิงสาวคนหนึ่งถาม"ดูเหมือนว่าจะเรียกว่าประธานหลิน???" หญิงสาวอีกคนตอบ"งั้นเขาก็เป็นผู้