บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 811 - บทที่ 820

เจ้าของมือเป็นคุณชายรูปงาม อายุประมาณยี่สิบปีต้นๆ ใบหน้าราวกับหยก และหล่อเหลาอย่างยิ่ง ด้านหลังเขาเป็นเด็กรับใช้อายุสิบห้าสิบหกปีทั้งสองหยิบเชือกปมผูกรักขึ้นมาพร้อมกัน คุณชายผู้นั้นผลิยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “สุภาพบุรุษไม่พรากของชอบของผู้ใด ในเมื่อพี่ชายก็ชอบเช่นกัน ข้าจะไปดูอย่างอื่น”เย่จิ่งอวี้ก็ไม่ชอบเป็นพิเศษ แค่รู้สึกว่าอุตส่าห์ได้ออกมาทั้งที อย่างไรก็ต้องซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ให้หญิงสาวบ้าง เพื่อจะได้แสดงถึงความในใจขณะที่กำลังจะปล่อยมือไปเลือกของอย่างอื่น ก็ได้ยินคุณชายผู้นั้นพูดอย่างดีใจ “แม่นางอิน เจ้าก็ออกมาเดินตลาดกลางคืนเหมือนกันงั้นหรือ”อินชิงเสวียนไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับเฮ่อฉางเฟิงที่นี่ นางพูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นคุณชายเฮ่อนี่เอง ข้ากับสามีกำลังจะไปเยี่ยมเจ้าที่โรงเตี๊ยม”เมื่อเห็นหญิงสาวยิ้มสดใสราวกับดอกไม้ เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกหึงอยู่หน่อยๆ หลังจากได้ยินนางแนะนำเช่นนี้ ก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเขาประกบมือคำนับแล้วพูดว่า “ที่แท้ผู้นี้คือคุณชายเฮ่อที่ภรรยาข้าเอ่ยถึงมาตลอด ขอคำนับแล้ว”เฮ่อฉางเฟิงเหลือบมองเย่จิ่งอวี้ แม้ว่าจะเป็นบุรุษเช่นกัน แต่เฮ่อฉางเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะแอบชื่

“ฮะ คุณชายรู้จักเขาด้วย?”หยวนเป่าชะโงกหน้าเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วก็ร้องตกใจออกมาทันทีผู้ชายคนนี้ดูเหมือนโครงกระดูก น่ากลัวจริงๆ เฮ่อฉางเฟิงไม่สนใจหยวนเป่า เขาก้มลง ดึงผ้าสีดำบนร่างของชายคนนั้นออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แนบเนื้อถึงกระดูก บริเวณกลางอกยังมีรอยประทับสีเขียวของนิ้วโป้งยาวหยวนเป่าเข้ามาดู อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่...นี่คือเจ็ดสิ่งต้องห้ามของเจ้าเมือง! คุณชาย หรือว่า...เขาจะคือรองเจ้าเมืองตู้?”เฮ่อฉางเฟิงปล่อยมือ นัยน์ตาทั้งคู่ปรากฏเมฆดำเคลือบคลุม“คิดไม่ถึงว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ข้ากลัวว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ในอนาคต”หยวนเป่ามองไปที่เฮ่อฉางเฟิงด้วยสีหน้าประหลาดใจ“คุณชายหมายความว่าอย่างไร รองเจ้าเมืองตู้เขา...เขาตายไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมยังมีชีวิตอยู่”หยวนเป่าเหลือบมองไปมาหลายครั้ง แล้วถามว่า “รองเจ้าเมืองตู้เลื่องชื่อเรื่องหล่อเหลา เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้”เฮ่อฉางเฟิงขมวดคิ้วกล่าวว่า “เจ้าก็พูดถึงเจ็ดสิ่งต้องห้ามแล้ว ทำไมยังถึงถามโง่ๆ อีก”แล้วจึงพึมพำต่อว่า “แผนจักจั่นลอกคราบ ตายเพื่อเกิดใหม่...”เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง เขาก็หันกลับมา หยวนเป่าที่มีสีหน้าหว

เย่จิ่งอวี้ก้าวไปข้างหน้า มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน“เขาตายแล้วจริงๆ หรือ”จากประสบการณ์เรื่องของอาซือหลาน ทำให้เย่จิ่งอวี้ไม่กล้ายืนยันใดๆ เจ้าสำนักเซี่ยวพยักหน้ากล่าวว่า “ตายแล้วจริงๆ”“ท่านตาฆ่าเขาหรือขอรับ”เย่จิ่งอวี้จ้องเขม็งที่ศพ รู้สึกว่าการตายของตู้เยี่ยนนั้นออกจะปุบปับไปหน่อย“มิได้”เจ้าสำนักเซี่ยวจึงค่อยๆ เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้“หรือเป็นคนที่พาตู้เยี่ยนออกไป?”เย่จิ่งอวี้สับสนอยู่ครู่หนึ่งอยู่ที่นี่ตู้เยี่ยนคงไม่มีผู้สมรู้ร่วมคิด แล้วคนผู้นั้นเป็นใครเจ้าสำนักเซี่ยวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คิดว่าคงไม่ใช่ คนที่ต่อสู้กับข้ามีวรยุทธ์ไม่เลวเลยทีเดียว เป่ยไห่เล็กๆ แห่งนี้ เป็นที่ที่เสือหมอบมังกรซ่อนจริงๆ”เย่จิ่งอวี้พยักหน้ากล่าวว่า “ในเป่ยไห่มีสำนักต่างๆ หลายสำนัก จะต้องมียอดฝีมือเร้นกายในหมู่พวกเขาอยู่มากแน่ ในเมื่อตู้เยี่ยนตายไปแล้ว ทุกอย่างก็ยุติลง พวกเราจะได้มีความสุขในปีใหม่ได้ เสวียนเอ๋อร์ยังเตรียมเสื้อคลุมตัวใหม่ไว้ให้ท่านตาด้วย กำลังรอให้ท่านตาไปลองสวมใส่อยู่ขอรับ”ครั้นได้ยินดังนี้ ใบหน้าของเจ้าสำนักเซี่ยวก็แสดงรอยยิ้มขึ้นมาทันทีนี่เป็น

“ของขวัญอะไร”อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยิบระยับคิดในใจว่าเป็นเงื่อนปมผูกรักที่เห็นเมื่อวานนี้หรือเปล่าไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม การรับของขวัญ ย่อมทำให้คนรู้สึกดีเสมอเย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ของสิ่งนี้ข้าใช้เวลาหาคนมาแกะสลักอยู่ตั้งนาน เสวียนเอ๋อร์ต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ”เมื่อได้ยินเย่จิ่งอวี้พูดถึงขนาดนี้ อินชิงเสวียนก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น“เป็นอะไรหรือ”เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าลึกลับ “เสวียนเอ๋อร์หลับตาก่อน”อินชิงเสวียนปิดตาทันที กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นบนริมฝีปาก จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคยนางลืมตาขึ้น มองเย่จิ่งอวี้ด้วยความโกรธ“อาอวี้ทำไมถึงกะล่อนแบบนี้”“ที่ไหนกัน”เย่จิ่งอวี้ถอนริมฝีปากออก หัวเราะเบาๆ แบมือออกเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในฝ่ามือของเขา อินชิงเสวียนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจในฝ่ามือของเขาคือหยกขนาดเท่าหัวแม่มือ ส่วนสีขาวแกะสลักเป็นรูปคนเล็กๆ สวมชุดสีฟ้าอ่อน มองเห็นเสื้อผ้าและผ้าคาดเอวได้ชัดเจน บนศีรษะยังสวมหมวกสีกรม มีจมูกมีลูกตา เหมือนจริงมากคนตัวเล็กมือทั้งสองข้างประสานกัน ถือของบางอย่างที่เป็นสีขา

หวังซุ่นหมดสติไป แต่เย่จิ่งหลานยังคงเมาอยู่ โมริตะคาวาสึบาเมะพาทั้งสองคนไปที่ถ้ำที่ตระเตรียมไว้ล่วงหน้าโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ทางเข้าถ้ำแคบมาก แต่ด้านในกว้างขวาง โมริตะคาวาสึบาเมะและผู้ติดตามสองคนคลานเข้าไป เหวี่ยงเย่จิ่งหลานและหวังซุ่นสองคนลงไปที่พื้นขณะที่มองเย่จิ่งหลาน เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา“ตัดเอ็นร้อยหวายของพวกเขาซะ จะได้หนีไปไม่ได้ หวังซุ่นเจ้าคนทรยศ รอให้ข้าจัดการผู้หญิงบ้าแซ่อินนั่นก่อนเถอะ แล้วจะมาสะสางบัญชีกับเจ้า”ทั้งสองตอบรับพร้อมกัน ดึงมีดสั้นออกมาจากเอวโมริตะคาวาสึบาเมะมองด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นออกจากถ้ำไป แล้วเอาหญ้าแห้งมาปิดทางเข้าถ้ำไว้เขายังพุ่งเป้าไปที่เด็กน้อยที่ชื่อจ้าวเอ๋อร์ด้วย แต่สุนัขสีขาวตัวใหญ่นั่นมักจะติดตามเขาเป็นเงาตามตัวเสมอ เมื่อใดก็ตามที่เขาพยายามเข้าใกล้ เจ้าสุนัขนั่นก็จะแยกเขี้ยวใส่เขาเพื่อไม่ให้คนสังเกตเห็น โมริตะคาวาสึบาเมะจึงต้องยอมแพ้แต่ความแค้นนี้เขาจดจำไว้แล้ว หากจัดการให้เป่ยไห่มาอยู่ในกำมือได้ เขาจะถลกหนังสุนัขแล้วเอาไปตุ๋นในหม้อซะพอนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดอย่างอาฆาตแค้น และรีบกลับเข้าเมืองเมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที