All Chapters of สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: Chapter 251 - Chapter 260

สวนอวิ๋นเซียงเมล็ดพันธุ์ที่เพิ่งปลูกเริ่มแตกหน่อ ผลิใบสีเขียวอ่อน เป็นที่ชื่นใจแก่ผู้พบเห็นยิ่งนักเมื่อเห็นต้นกล้าเหล่านี้ อินชิงเสวียนก็จิตใจเบิกบานมากหากปลูกต่อไปเช่นนี้ ภายใน 3-5 ปี สายพันธุ์ที่ได้รับการปรับปรุงในสมัยใหม่เหล่านี้จะหยั่งรากแตกหน่อได้ในต้าโจว ซึ่งการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้นับว่าเป็นสิ่งที่นางนำมาสู่โลกใบนี้เองเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน มือเล็กๆ ชี้ส่งๆ ไปยังตรงนั้นตรงนี้ เท้าน้อยๆ ก็ขยับขึ้นลงอย่างมีความสุข ปากก็พูดอ้อแอ้ด้วยคำพูดแบบเด็กๆ ที่อินชิงเสวียนไม่สามารถเข้าใจได้เย่‍จิ่ง‍อวี้เอื้อมมือมาอุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงไป พาเขาเข้าไปในทุ่งนา พับเสื้อคลุมขึ้นแล้วนั่งยองๆ ปล่อยให้เขาได้สัมผัสต้นอ่อนเหล่านั้นเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงมีความสุขมาก จนมือเล็กจ้อยอดไม่ได้ที่จะดึงขึ้นมา เพียงพริบตาเดียวก็คว้าต้นกล้าแล้วถอนขึ้นมาทั้งรากเย่‍จิ่ง‍อวี้พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คิดไม่ถึงว่าจ้าวเอ๋อร์จะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้”อินชิงเสวียนพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า “ฝ่าบาทตามใจเขามากเกินไปแล้วเพคะ จะทำลายต้นกล้าได้อย่างไร”เย่‍จิ่ง‍อวี้อุ้มเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงยืนขึ้น แล้วมองดูลูกชายของเขาด้

เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของอินชิงเสวียน เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้งใจหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็ค่อยๆ พูดว่า “เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็จะให้เสด็จอาไปช่วยปกป้องเจ้า แต่เจ้าต้องระวังด้วย เมื่อเจ้ากลับถึงวังแล้ว ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นกุ้ยเฟย เพื่อเป็นการให้รางวัลแก่เจ้า”อินชิงเสวียนตกใจ รีบเอ่ยขึ้นทันควัน “หม่อมฉันเพียงต้องการให้ราษฎรในต้าโจวสงบสุข ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากภัยสงคราม ไม่เคยคิดที่จะใช้สิ่งนี้เพื่อไต่เต้าสู่ตำแหน่งสูงเพคะ”ยิ่งนางอยู่ในตำแหน่งที่สูงก็ยิ่งมีคนอิจฉามากขึ้นเท่านั้น และยากจะหลุดพ้น ตอนนี้ตำแหน่งสนมขั้นเฟยก็สูงพอควรแล้ว นางก็ไม่มีความตั้งใจที่จะปีนขึ้นไปต่อเย่‍จิ่ง‍อวี้จับมือนางแล้วพูดอย่างอบอุ่น “ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นมาก่อน เรื่องนี้สำหรับข้าแล้ว นี่เป็นเพียงโอกาสที่เหมาะสม เดิมทีเจ้าควรจะเป็นไทเฮาของข้าด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้กลับไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้ว”อินชิงเสวียนยื่นมือออกมา โค้งคำนับเล็กน้อยแล้วพูดว่า “หม่อมฉันไม่รู้สึกเสียใจเลย ตอนนี้ทุกอย่างถูกต้องเหมาะสมแล้ว ขอฝ่าบาทถอนความคิดเมื่อครู่ อย่าแต่งตั้งเป็นหวงกุ้ยเฟยเลยเพคะ”เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดอ

ในเวลานี้แสงจันทร์ได้เลือนหายเข้าไปในหมู่เมฆพื้นพสุธาถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดอีกครั้ง แล้วทั้งสองฝ่ายก็ไม่สามารถมองเห็นกันได้สามารถมองเห็นมวยผมของอินชิงเสวียนที่ถูกเกล้าขึ้นสูงอยู่รางๆ อันบ่งบอกว่าเป็นเครื่องแต่งกายของบุรุษ!คนชุดดำอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นทหารหน่วยเปลวเพลงสีชาดหลายคนยกดาบขึ้น สกัดกั้นกระบี่ยาวของคู่ต่อสู้เสียงโลหะกระทบกันดังก้องหู ทำให้อินชิงเสวียนได้ยินเสียงดังวิ้งในหู แล้วคนชุดดำก็ถูกพลังของกระบี่ผลักออกไปทักษะวรยุทธ์ของชายคนนี้ก็สูงมากเช่นกัน เมื่อปลายเท้าจรดพื้น เขากระโดดขึ้นไปในอากาศ และพุ่งเข้าหาทหารหน่วยเปลวเพลงสีชาดอีกครั้งขณะที่ทุกคนต่อสู้กันอย่างดุเดือด มีคนอีกกลุ่มหนึ่งซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้คนผู้หนึ่งถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “นายท่าน พวกเราจะเริ่มลงมือเมื่อใด”มีเสียงแผ่วเบาดังมาจากกิ่งไม้ที่อยู่เหนือศีรษะ“ไม่ต้องรีบร้อน คอยดูความแข็งแกร่งของเย่จั้นก่อน”สตรีที่พูดก่อนหน้านี้ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เจ้าสิ่งที่พ่นไฟได้ก่อนหน้านั้นเป็นอะไรกันแน่ ถึงได้มีอานุภาพรุนแรงถึงเพียงนั้น แล้วคนชุดดำเหล่านี้เป็นใคร”ชายที่อยู่เหนือศีรษะพูดด้วยน้ำเส

ณ ห้องหนังสือเย่‍จิ่ง‍อวี้ยังไม่เลิกประชุมเช้า อินชิงเสวียนมองหาสถานที่ร่มรื่นในลาน แล้วนางก็ไปนั่งรออยู่ร่มไม้ ในใจยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่อินสิงอวิ๋นทำการลอบสังหาร เขาคงไม่พอใจกับคำตัดสินของราชสำนัก จึงลงมือหลายครั้งถ้าขืนปล่อยให้เขาทำเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าอินจ้งอาจกลับมาเมืองหลวงไม่ได้ตลอดชีวิตเมื่อใดที่ตัวตนของอินสิงอวิ๋นถูกเปิดเผย ไม่เพียงแต่ตระกูลอินทั้งหมดเท่านั้น แม้แต่ตัวเองก็ต้องถูกลากเข้าไปเกี่ยวด้วยไม่ว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะเชื่อใจนางมากเพียงใด เขาก็คงทนไม่ได้กับเหตุการณ์นี้เมื่อนึกถึงตรงนี้ คิ้วของอินชิงเสวียนก็ขมวดขึ้นเป็นปมทันทีนางบอกอินสิงอวิ๋นหลายครั้งแล้ว เหตุใดเขาจึงไม่ฟังในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม อินสิงอวิ๋นไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ไยครั้งนี้จึง...ทันใดนั้นจำได้ว่าสวีจือย่วนเคยกล่าวไว้ ตอนที่นางช่วยเหลืออินสิงอวิ๋นนั้น เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและเพราะเหตุนี้ถึงทำให้เขาคงไม่พอใจมากแต่จะว่าไปแล้ว แม้ว่าเมืองซุ่ยหานจะห่างไกล แต่ก็ใช่ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้ ทำไมอยู่ดีๆ อินสิงอวิ๋นถึงต้องกลับมายังเมืองหลวงด้วยวันนั้นเขาบอกว่าต้องการตามหาใครบางคน และต้องทำเ

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้ว อินชิงเสวียนก็เริ่มลังเลอีกจะออกจากวังก็ต้องมีเหตุผล แต่ตอนนี้นางไม่สามารถคิดหาเหตุผลที่เหมาะสมได้จริงๆจะบอกว่าไม่ได้พบหน้าเย่‍จิ่ง‍อวี้เพียงครู่เดียว รู้สึกเหมือนไม่ได้พบกันเนิ่นดั่งผ่านไปสามฤดูใบไม้ร่วง จึงอดไม่ได้ที่จะมาหาเขา ก็คงไม่ได้ขืนพูดออกไปเช่นนั้นคงน่าสะอิดสะเอียนอย่างยิ่ง พวกเขาทั้งสองคนก็ยังไปไม่ถึงขั้นนั้นถ้าบอกว่าไปเยี่ยมเย่จั้น นั่นก็ยิ่งดูเหลวไหลไปกันใหญ่ ภรรยาของหลานชายไปพบเสด็จอาตอนกลางดึก จะให้เย่‍จิ่ง‍อวี้คิดอย่างไรหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อินชิงเสวียนก็ถอดชุดเงียบๆ กว่านางได้รับความไว้วางใจจากเย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ เพื่อให้พลิกคดีของตระกูลอิน จะต้องอดใจไว้ อย่าทำลายแผนใหญ่แต่กลับเห็นเสี่ยวอานจื่อเดินเข้ามาจากประตู“พระสนม นายหญิงสวีกำลังรออยู่ด้านนอกตำหนัก บอกว่ามีเรื่องจะพูดกับพระสนมพ่ะย่ะค่ะ”“ทำไมไม่ให้นางเข้ามาล่ะ”เสี่ยวอานจื่อกล่าวว่า “ฝ่าบาทได้ออกคำสั่งห้ามไม่ให้ผู้อื่นเข้ามา”เมื่อนั้นอินชิงเสวียนจึงนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่ตัวเองฝากฝังให้เย่‍จิ่ง‍อวี้ช่วยดูแลเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงให้ดี นางจึงยืนขึ้นและพูดว่