บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 11 - บทที่ 20

จวนจิงเจ้าและกองพันลาดตระเวนที่มากับเขามีความกังวลเล็กน้อย เจ้าชายหซู่มั่นใจขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าฆาตกรซ่อนตัวอยู่ในจวนเซียวจริง ๆ ? หากพบฆาตกรในจวนเซียวมันจะทำลายชื่อเสียงของเจ้าชายเซียวถึงขั้นที่ว่าเจ้าชายเซียวก็ถูกลงโทษเพราะเรื่องนี้ แต่มีพระราชกฤษฎีกาออกแล้วและตอนนี้ลูกธนูอยู่บนเชือกต้องยิงออกไป แอบเข้าไปแจ้งให้ทราบไม่ได้ เมื่อมาถึงประตูจวนเซียว เหลี่ยงซือก็ก้าวไปข้างหน้าเคาะประตูและตะโกนเสียงดัง “ พระราชโองการของจักรพรรดิมาถึงแล้ว เจ้าชายเซียวโปรดออกมารับด้วย ! ” เหลี่ยงซือเป็นผู้บัญชาการกองทัพจักรวรรดิและมายังจวนเซียวด้วยพระราชกฤษฎีกา แม้ว่าเจ้าชายเซียวมีผลงานทางการรบมากเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะปิดประตูไม่รับได้ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน “ เมื่อราชโองการมาถึงแล้ว ท่านแม่ทัพเหลี่ยงกรุณารอสักครู่ ท่านอ๋องจะทรงอาบอาบน้ำ จุดธูปหอมเพื่อต้อนรับราชโองการ ” หยุนจินเฟิงยิ้ม ใช้กลอุบายนี้จริงด้วย ท่านลุงนะท่านลุง สิ่งที่ท่านคิดได้ หลานชายคนนี้คิดไม่ได้เหรอ เขาได้ให้สื่นเหรินวางกำลังคนไว้ใกล้ ๆ ไม่ว่าทักษะศิลปะการต่อสู้ของคนของท่านจะสูงแค่ไหนก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะล

และบรรดาผู้ที่แอบกล่าวหาเขาว่าทอดทิ้งสัญญาแต่งงานจะได้เห็นความชั่วร้ายของล่อจี่นซูนังชาติชั่วนั่น และจะได้รับการยืนยันว่าการไม่แต่งงานกับนางคือทางเลือกที่ถูกต้อง ในที่สุดเขาก็สามารถยึดอกได้แล้ว ที่จริงหลานจี้ไม่รู้ว่านายท่านกำลังวางแผนอะไรอยู่ เป็นความคิดที่ดีที่จะปกป้องล่อจี่นซู ไม่ใช่ว่าเขาภูมิใจ แต่ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขา รวมถึงหยุนจินเฟิงต่างก็เป็น......ไอ่คนไร้ความสามารถในการต่อสู้ แต่ปกป้องนางแล้วหลังจากนั้นล่ะ ? สิ่งที่ตามมาสิคือสิ่งสำคัญ “ หลีกไป !” หยุนจินเฟิงผลักหลานจี้ออกไปและเตะประตูเข้าไป หลานจี้เอื้อมมือออกไปโดยไม่รู้ตัวและคว้าข้อมือของเขาแล้วดึงกลับ หยุนจินเฟิงเซและเกือบจะล้มลง หลังจากตั้งตัวได้ เขาก็โมโห “ หลานจี้เจ้ากล้ามาก กล้าดียังไงผลักข้า เจ้ารนเหรอ มานี่ มาเปิดประตูนี่ ” เหลียงซือปีนขึ้นกำแพงด้วยตนเองและกระโดดลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว เปิดประตูให้หยุนจินเฟิงพาคนเข้ามา ทุกคนรีบเข้าไป สี่คนเป็นทีมและรีบไปที่ประตูของแต่ละปีก มีคนสองคนเฝ้าประตูคนหนึ่งเตะเปิดและอีกคนก็รีบเข้าไป เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดวงตาของหยุนจินเฟิงมองราวกับสายฟ้าแลบและเขามองไปที่ห้อง

หยุนจินเฟิงเป็นคนเย่อหยิ่งมาก เขาจะทนรับความอับอายและความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร เขาตะโกนทันทีว่า “ หลานจี้ !” เสียงนั้นดังขึ้นและเขาก็เหวี่ยงหมัดไปที่หัวของหลานจี้ หลานจี้ได้ขึ้นไปบนบันไดหินแล้ว เมื่อหมัดของเขากำลังจะถึงหัวของเขา เขาก็ก้มศีรษะลงและคว้าไว้ด้วยมือของเขาผลักแขนไปข้างหน้า หยุนจินเฟิงก็ถูกผลักไปที่ด้านหน้าของเก้าอี้ไขว้หลังในห้องโถงหลัก ลมแรงพัดมาจากด้านหลังและกระแทกเข้าที่เข่าหลังของเขา เขาคุกเข่าลง คุกเข่าต่อหน้าเจ้าชายเซียวหยุนเส้ายวน หยุนเส้ายวนนั่งบนเก้าอี้ไขว้หลังวางถ้วยชาในมือของเขา นิ้วเรียวของเขาวางบนที่วางแขนของเก้าอี้เปิดริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเบา ๆ แล้วพูดคำหนึ่ง คำนี้เบามาก แต่มันก็เพียงพอที่จะให้หยุนจินเฟิงได้ยินชัดเจน “ หยุนจินเฟิง ตราบใดที่ข้าคนนี้ยังมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน เจ้าจะไม่มีวันที่จะเป็นรัชทายาท ” หยุนจินเฟิงไม่พบล่อจี่นซูในจวนเซียว ถูกหลานจี้เยาะเย้ย และถูกบังคับให้คุกเข่าที่นี่ ความโกรธในใจได้ถึงจุดสูงสุด เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเส้ายวน เขารู้สึกว่าหัวของเขามึน และความโกรธทั้งหมดก็พุ่งไปที่หัวของเขา เขาจำวันที่เสด็จพ่อของเขาเสนอให้เขาเป็น

เสี่ยวหลู่ตกใจกลัวจนตัวสั่นไปหมด แต่เดิมนางไม่กลัวหญิงสาวในบ้านตนเอง แต่เมื่อเห็นว่านางกลับมาพร้อมกับคนที่ไม่รู้อะไรเลย และยังอุ้มพระชายาหซู่กลับมาด้วย แถมพระชายาหซู่ก็ยังไม่ตายเมื่อนางเห็นว่าพระชายาหซู่ยังหายใจอยู่ นางก็ตกใจทันทีมีดผ่าตัดบาดใบหน้าของเสี่ยวหลู่ ดวงตาของล่อจี่นซูเย็นชา "หากเจ้าไม่เอ่ยสิ่งใด มีดเล่มถัดไปข้าจะใช้มันตัดคอเจ้าเสีย"เสี่ยวหลู่อยากจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่มีดเย็นเฉียบถูกกดไปที่คอของนาง "ก็ลองดูสิ!"เสียงแหลมกรีดร้องดังขึ้นทันที นางก็ตัวสั่นราวกับลูกนก ร้องขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า “นายหญิง ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าสำนึกผิดแล้ว”มีดกรีดใบหน้าด้านซ้ายของเสี่ยวหลู่ “ผู้ใดเป็นคนสั่ง อย่าให้ข้าถามเป็นครั้งที่สาม”เสี่ยวหลู่ตกใจมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้และร้องว่า "เป็นแม่นางเหลิ่งเอ้อร์ น้องสาวของพระชายา นางให้เงินข้าหนึ่งร้อยตำลึง และขอให้ข้าใส่ร้ายท่าน ข้าตอบรับเพียงเพราะความโลภ ข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าเสียใจจริงๆ กับสิ่งที่ทำลงไป”ความรักหลายปีมีค่าหนึ่งร้อยตำลึงเหรอตามที่คาดไว้ ฆาตกรคือเหลิ่งซวงซวง นางใจดำอำมหิตถึงขนาดอยากจะฆ่าพี่สาวคนโตของนางเองด้

หยุนจินเฟิงมองอย่างไม่เชื่อเมื่อเห็นพระชายาบนเตียงลืมตาขึ้น แม้ว่านางจะยังคงดูอ่อนแอ แต่นางก็ยังมีชีวิตอยู่จริงๆดวงตาของหยุนจินเฟิงเห่อร้อนขึ้น เขารีบเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงอยากสัมผัสใบหน้าของนางด้วยความตื่นเต้น แต่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยรอยแผลจนเขาไม่อาจทำได้อย่างใจนึกเขาทำได้เพียงลูบผมของนาง กัดฟันกรอดถาม "ล่อจี่นซูทำร้ายเจ้าหรือไม่ ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า และหั่นนางเป็นชิ้นๆ ต่อหน้าเจ้า”เขาตะโกนเสียงดัง “สื่นเหริน!”สื่นเหรินปลดดาบยาวของตนออกจากฝักและกดไปที่คอของล่อจี่นซูอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าดาบของสื่นเหรินรวดเร็วมากและเขาเป็นเซียนดาบที่มีชื่อเสียงในต้าเยี้ยนเพียงแค่เขาขยับข้อมือเพียงเล็กน้อย ดาบก็จะตัดคอล่อจี่นซูแต่ล่อจี่นซูเพียงอุ้มเด็กไว้ ท่าทางนิ่งเฉยที่ไม่รู้ว่ากำลังกลัวอยู่หรือไม่หุ่นยนต์เสี่ยวหลู่ที่อยู่ด้านข้างเล็งมือไปที่สื่นเหริน เพียงรอคำสั่งของล่อจี่นซู นิ้วก็จะปล่อยพลังงานมากพอที่จะฆ่าสื่นเหรินได้"ไม่ต้อง!"พระชายาหซู่ตะโกนออกมา เสียงของนางแหบแห้ง จึงได้ยินเพียงคำว่า "ไม่" เท่านั้น ความสิ้นหวังทำให้นางเพิกเฉยต่ออาการบาดเจ็บที่หน้าท้องและหน้าอก นางพยา