All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 1691 - Chapter 1696

ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเดิมทียังคิดว่าผ่านการเร่งเดินทางมาหลายวัน บวกกับพอเข้าเมืองเจ้อก็เห็นสภาพแบบนี้ พระชายาอ๋องเจวี้ยนน่าจะหน้าซีดเซียว สีเหน้าตึงเครียดเป็นกังวล แต่คิดไม่ถึง ว่าที่เขาเห็นจะเป็นฟู่จาวหนิงที่เคร่งขรึม แต่ไม่ได้ร้อนรนและตึงเครียดสีหน้านางยังคงดีมาก ท่วงท่าบุคลิกก็ไม่ธรรมดา จะมองอย่างไรก็ไม่เหมือนหญิงสาวอ่อนหวานที่ถูกเลี้ยงดูมาจากครอบครัวเล็กที่ตกอับตามที่ลือกันเลยผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเก็บความรู้สึกดูถูกลงไปทันทีเดิมทีเขายังคิดว่า พระชายาสูงส่งคนหนึ่งวิ่งแจ้นเข้ามาที่แบบนี้ ไม่ใช่ยังต้องจ่ายเงินแรงคนออกมาปกป้องรึ? น่าจะเป็นคนที่เวลาเดินทาง จะต้องมีองครักษ์มากมายติดตาม ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้บ้างตอนนี้เขารู้สึกคาดหวังมากคิดอยากจะเห็นว่าฟู่จาวหนิงจะทำอะไรได้"พระชายา!"ฟู่จาวหนิงกำลังจะให้ผู้บริหารท้องถิ่นโหยวเล่าเรื่องสภาพผู้ประสบภัยเมืองเจ้อ พวกของสืออีก็รีบร้อนเข้ามาแล้ว"เมื่อครู่ตอนที่ข้าไปเด็กคนนี้กำลังถูกทุบตี ส่วนแม่นางน้อยคนนี้เป็นน้องสาวนาง ที่ท้ายทอยมีแผล" สืออีรีบบอกออกมาอย่างชัดเจนฟู่จาวหนิงดูอยู่ครู่เดียว "เอาพวกเขาไปในห้องโถง เสี่ยวเยว่ กล่องยา"

"ให้เสี่ยวยากิน ค่อยๆ กิน กินของวางชิ้นหนึ่งก่อน ตอนนี้อากาศเย็น รอข้าวเย็นเสร็จก่อนแล้วค่อยกินข้าวนะ" ฟู่จาวหนิงลูบหัวนางเบาๆเสี่ยวเยว่ยื่นของว่างชิ้นหนึ่งเข้ามาเสี่ยวยารับไปแบบใจตุ้มต่อม มองของว่างชิ้นนั้นแล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา จากนั้นจึงมองไปทางพี่ชาย"ข้าอยากให้พี่ตื่นขึ้นมา แล้วให้พี่ชายกิน..."ของว่างดีดีแบบนี้ นางได้กลิ่นหอมหวานแล้ว นางจะกินเองไม่ได้ ต้องเหลือไว้ให้พี่ชาย"รอพี่ชายเจ้าตื่นก็ยังมีอีก เจ้ากินเถอะ"เสี่ยวเยว่รีบปลอบนางฟู่จิ้นเชินเองก็หาไม้กระดานกลับมาแล้ว ฟู่จาวหนิงเริ่มทายาพันแผลให้เด็กหนุ่มทันที ขึ้นไม้กระดาน พลางบอกจุดที่ต้องระวังกับฟู่จิ้นเชินสืออีกไป๋หูก็ฟังอยู่ข้างๆ เผื่อนำไปใช้ได้เสี่ยวยาตอนนี้จึงเพิ่งสังเกตเห็นอย่างตกใจ เสื้อผ้าบนตัวพี่ชายเปลี่ยนไปแล้ว สวมใส่ชุดที่สะอาดเอี่ยมทั้งตัวนางเองก็ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู แล้วก้มลงมองตัวเอง จึงพบว่าตัวเองก็เปลี่ยนชุดใหม่แล้วเหมือนกันเป็นชุดผ้าฝ้ายที่อุ่นมากนางมองงงๆ ไปทางฟู่จาวหนิงอีกครั้ง แล้วนางก็บอกว่านางไม่ใช่พี่สาวนางฟ้า!ไม่ใช่พี่สาวนางฟ้า แล้วทำไมถึงให้เสื้อผ้าใหม่กับนางและพี่ชายล่ะ?เสี่ยวยาร

เซียวหลันยวนยืนมือไว้บนหน้าผาก ถามเขาว่า "เจ้าคิดว่า เจ้าอารามอยู่บนยอดเขาโยวชิงจะเหงาไหม?""หา?" ชิงอีงงงันเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงอยู่บนเขามาไม่รู้กี่ปี พวกเขาแม้จะอยู่ที่นั่นมาสิบกว่าปี แต่ก็ไม่เคยเห็นปัญหานี้มาก่อนดังนั้น ชิงอีจึงไม่รู้คำตอบของคำถามนี้คิดๆแล้ว เขาจึงถามคำถามที่ซ่อนไว้ในใจออกมา "ท่านอ๋อง เจ้าอารามตอนนี้อายุเท่าไรแล้ว?"คำถามนี้อันที่จริงเขาอยากถามมาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเซียวหลันยวนเหลือบมองเขา "ข้าเองก็ไม่เคยถาม""ดังนั้นท่านอ๋องก็ไม่รู้ว่าเจ้าอารามอายุเท่าไรหรือ?""นี่มันสำคัญไหม?""ไม่ ไม่ขอรับ" ชิงอีรีบโบกมือ "ข้าน้อยก็แค่อยากรู้""ออกไปก่อน""่ขอรับ"หลังจากชิงอีออกไป เซียวหลันยวนจึงหยิบจดหมายขึ้น เปิดออกอ่านจดหมายสั้นกระชับ เป็นลักษณะของเจ้าอารามโยวชิงแต่ที่เขียนบนจดหมาย ก็ไม่ใช่เรื่องที่เร่งรีบอะไร"ก่อนเดือนสาม พาภรรยาของเจ้ามาที่ยอดเขาโยวชิงหน่อย"แค่ประโยคเดียวเซียวหลันยวนงงงันพาจาวหนิงไปยอดเขาโยวชิง? มีเรื่องอะไรกัน?พอคิดๆ เซียวหลันยวนจึงเขียนตอบกลับจาวหนิงตอนนี้ไปเมืองเจ้อ หลังจากกลับมายังต้องถามนางอีก ไม่รู้ว่านางจะยอมไปยอดเข