บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1661 - บทที่ 1670

"องค์จักรพรรดิเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด อ๋องเจวี้ยนยังไม่กล้าที่จะขัดพระราชโองการ แล้วแค่พระชายาคนเดียว?" เก๋อมู่กวงพอหันมาจริงจัง ก็พูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นองค์จักรพรรดิได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกว่ารื่นหูดี เขาฟังแล้วเบิกบานแต่เบิกบานก็ส่วนเบิกบาน ความจริงมันไม่ใช่เช่นนั้น!"อ๋องเจวี้ยนเป็นน้องชายแท้ๆ ของข้า นับตั้งแต่กิดมาก็สุขภาพอ่อนแอป่วยหนัก แล้วยังมาโดนพิษอีก ตอนนั้นข้าลั่นคำสาบานต่อหน้าเสด็จพ่อไว้ ว่าจะดูแลเขาให้ดี"กตัญญูรู้คุณ มีน้ำใจ เป็นพี่ชายที่ดี เหล่านี้คือชื่อเสียงที่เขาต้องการ แน่นอน การลั่นคำสาบานที่รุถแรงไว้จึงเป็นจุดสำคัญองค์จักรพรรดิจะมากน้อยก็ยังกลัวจดนี้ ไม่เช่นนั้นหลายปีนี้ทำไมเขาถึงไม่กล้าลงมือจัดการกับอ๋องเจวี้ยนอย่างโจ่งแจ้งล่ะ?ยังมีอีกเรื่องหนึ่งคือ เพราะองค์รักษ์เงามังกรอยู่ในมืออ๋องเจวี้ยน ตอนนี้องครักษ์เงามังกรคุ้มครองอ๋องเจวี้ยนอยู่ ถ้าหากเรื่องราวใหญ่โตขึ้นจริงจนองครักษ์เงามังกรหันกลับมาเล่นงานองค์จักรพรรดิอย่างเขา เช่นนั้นเขาคงจะกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งใต้หล้าแน่องครักษ์เงามังกรจงรักภักดีมาตลอด ถ้าหากหันมารับมือกับองค์จักรพรรดิเข้า ยังไม่ต้องพูดเรื่องกล

หญิงสาวคนนี้เป็นใคร? ดูไม่เหมือนฟู่หลินซื่อเลย จากที่รู้มา ฟู่หลินซื่อนั้นงดงามมาก"นายท่านเข้าใจผิดแล้วกระมัง? บ้านพวกเราไม่มีคนที่ชื่อเฮ่อเหลียนเฟยนะ"เซี่ยซื่อสีหน้าไม่สะทกสะท้าน ไม่ได้ตึงเครียดลนลานเลยแม้แต่น้อยเก๋อมู๋กวงขึ้นหน้ามาสองก้าว พิจารณานางสองรอบ "เจ้าเป็นใคร?""นายท่าน ข้าสกุลเซี่ยน เป็นพี่สาวบุญธรรมของฮูหยินฟู่"เซี่ยซื่อกับอันห่าวพักอยู่ในตระกูลฟู่มาระยะหนึ่งแล้ว เสิ่นเชี่ยวหลังจากรู้เรื่องพวกนางแม่ลูก เพื่อให้นางอยู่ได้อย่างสบายใจ จึงยอมรับนางเป็นพี่สาวบุญธรรม เรียกกันแบบพี่น้องเดิมทีก่อหน้านี้เซี่ยซื่อเป็นพี่สะใภ้รองของนาง พวกนางเองก็เข้ากันได้ดีที่สุดตอนนี้พอมาเป็นพี่น้อง จึงยิ่งใกล้ชิดขึ้นไปอีกอันห่าวเองก็เรียกนางว่าน้าเล็กเช่นนี้ฟู่จาวหนิงพอเรียกเซี่ยซื่อว่าน้าเซี่ย จึงยิ่งดูสนิทสนมความคิดนี้ทำให้เซี่ยซื่อซาบซึ้งมาก นางตอนนี้เองก็มองตนเองเป็นคนในบ้านตระกูลฟู่ไปแล้ว ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้ ตอนที่คนอื่นในบ้านไม่อยู่ จึงเป็นนางที่ออกมารับมือกับคนนอก"ฮูหยินฟู่?"เก๋อมู่กวงหลังจากตั้งตัวได้สีหน้าก็เย็นชาลง "ลูกชายของนางก็คือเฮ่อเหลียนเฟย! เรียกเขาออ

ใต้เท้าผู้พิพากษาตอบคำถามเขาด้วยสีหน้าท้อแท้ "รองแม่ทัพเก๋อ ไม่ใช่ว่าข้าให้ฟู่จาวเฟยกลับไปนะ แต่อ๋องเจวี้ยนบอกว่าจะพาเขาไปที่คุกเอง""แล้วอ๋องเจวี้ยนส่งเฮ่อเหลียนเฟยไปคุกไหม?""เมื่อคืนนี้ก็ไปจริงๆ ตอนนี้เองไม่รู้ว่าอยู่ในคุกไหม""ไป! ไปดูที่คุก!"เก๋อมู่กวงก็เลยพาคนไปที่คุกหัวหน้าคุกก้มหน้าเข้ามาต้อนรับ "รองแม่ทัพเก๋อ เมื่อคืนนี้อ๋องเจวี้ยนพาคุณชายฟู่มาจริงๆ แต่ตอนหลังเขาก็เปลี่ยนใจแล้ว""แล้วตอนนี้คนล่ะ?""น่าจะอยู่ที่จวนอ๋องเจวี้ยน"ให้ตาย...เถอะเก๋อมู่กวงอดสบถด่าออกมาไม่ได้ มีเหตุผลแบบนี้ด้วยเรอะ เขารู้สึกว่าตัวเองถูกจูงไปจูงมาจนครบรอบแล้ว!เพียงแต่เขายังไม่รู้ ว่าเรื่องที่ตนเองเจอกับฮูหยินถังเมื่อวานนี้ เป็นสิ่งที่ฟู่จิ้นเชินจัดการ เพื่อถ่วงเวลาเขาไว้เขาถูกจูงไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"โป๋จีล่ะ?""รองแม่ทัพเก๋อ เรื่องนี้ท่านวางใจได้ คนยังอยู่ในคุกขอรับ รับประกันไม่มีหาย" หัวหน้าคุกรีบรับรองมาเก๋อมูกวงเข้าไปดูเองกับตาในห้องขังมืดทึม โป๋จีถูกตรวจเหล็กล่ามไว้นอนอยู่บนกองฟาง แน่นิ่งไม่ขยับ"เกิดอะไรขึ้นกัน?""รองแม่ทัพเก๋อ เขาหลับอยู่ แล้วก็หิวด้วย"เก๋อมู่กวงเปิดป

พวกเขารู้สึกว่านี่ถึงจะเป็นสายเลือดแท้จริงของเผ่าเฮ่อเหลียน ดังนั้นคนที่มีดวงตาสีนี้ถึงจะได้รับความสำคัญและได้รับความเชื่อถือที่ราชาเฮ่อเหลียนก่อนหน้านี้ค่อนข้างปล่อยปละฟู่จาวเฟย ไม่ได้คิดจะชุบเขาให้มาสืบทอดต่อแต่เนิ่นๆ ก็เพราะฟู่จาวเฟยไม่มีดวงตาเช่นนี้เก๋อมู่กวงก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจุดนี้เลย จนเซียวหลันยวนทักขึ้นมา เขาจึงเพิ่งนึกออกเหมือนจะเป็นเช่นนี้จริง！เขาที่เขาสังเกตเห็นโป๋จีระหว่าง อันที่จริงก็เพราะดวงตาเขาไม่เช่นนั้นโป๋จีที่แตี่งตัวเป็นประชาชนแคว้นเจาธรรมดา เขาจะมองออกได้อย่างไร"ไม่มีอะไรพูดแล้วหรือ?"เก๋อมู่กวงปากขยับ หันกลับมาเหลือบมองราชองครักษ์ที่ไม่กล้าขึ้นหน้า ในใจจู่ๆ ก็หมดเรี่ยวแรงขึ้นมาวันนี้ถ้าคิดจะดึงดันเอาตัวฟู่จาวเฟยกลับไป ดูท่านจะยากเสียแล้ว"แต่ไม่ว่าอย่างไร ฟู่จาวเฟยก็ยังเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่ ดังนั้นข้าต้องพาเขาไปสอบสวน ให้เขากับโป๋จีเผชิญหน้ากัน ถ้าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์จริง ข้าก็จะปล่อยคนทันที"เก๋อมู่กวงเจอเข้ากับสายตาของเซียวหลันยวน กัดเหงือก เอ่ยต่อว่า "ถ้าหากอ๋องเจวี้ยนยังไม่วางใจ จะส่งคนไปตรวจสอบตามไปตรวจสอบก้ได้ พวกเรา พวกเราไม่ลงโทษนอกกฏหมายอ

ห้องขังนั้น ก็จริง...เก๋อมู่กวงเองก็ไม่สงสังจะว่าป เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่สู้กับโป๋จี แขนของโป๋จีก็มีแผลอยู่จริงๆ"ดูแผลเขาหน่อย ถ้ามันหนักนักก็ให้ยาห้ามเลือดเสีย" ก่อนที่จะสอบสวนชัดเจน จะให้โป๋จีตายไม่ได้ยิ่งไปกว่นั้นยังต้องให้เขาตอบคำถามอีก"ขอรับ"ผู้คุมไปดูบาดแผลของโป๋จี จากนั้นจึงเห็นสิ่งแปลกปลอมชิ้นหนึ่งแหลมออกมาชิงอีดูถึงตรงนี้ก็วางใจ จดหมายนั่นถูกพบแล้ว"รองแม่ทัพเก๋อ! ในแผลนี้ยัดของเอาไว้!" ผู้คุมร้องขึ้นมาเก๋อมู่กวงตื่นเต้นขึ้นทันที รีบเดินเข้าไปดู ตรวจสอบด้วยตนเอง ดึงม้วนกระดาษนั่นออกมา"จดหมาย! ที่แท้เขาก็ซ่อนจดหมายไว้ในแผล! ฮ่าๆๆ! เจ้านี่มันใจหาญเสียจริง!"แต่จะมีประโยชน์อะไร? พระเจ้ายืนอยู่ข้างเขา นี่ไง เขาก็พบแล้วไม่ใช่เรอะ!เก๋อมู่กวงลิงโลดขึ้นมา แม้จดหมายนั่นจะชุ่มไปด้วยเลือด แต่เขาก็ยังดีอกดีใจถ้าหากบนจดหมายมีคำว่าเฮ่อเหลียนเฟยสามคำ ไม่ว่าจะเขียนอะไรไว้ ขอแค่มีชื่อนี้ เขาก็จะเข้าวังทันที!อ๋องเจวี้ยนก็จะกำเริบเสิบสานไม่ได้อีก!"ฮ่าๆๆ! คิดจะหลบรอดสายตาข้าเรอะ! อย่าหวัง!"เก๋อมกวงลิงโลดขึ้นมา กางจดหมายออกพอจดหมายกางออก ตาของเขาก็ปูดขึ้นมานี่