บททั้งหมดของ ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: บทที่ 521 - บทที่ 530

เรื่องราวเกิดขึ้นแล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว เป้าหมายของเรเจลคือตระกูลซือ ตระกูลกุงก็แค่หมากตัวหนึ่งในแผนที่เขาใช้จัดการตระกูลซือ""งั้นคุณกับซือเย่เจ๋วล่ะ มีความแค้นอะไรกัน?" เธอหัวเราะขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม "หรือเป็นเพียงเพราะคุณเป็นหมาของเรเจลจนเสพติดแล้ว?"หลานอู๋เหยียนเดาะลิ้น ก้าวเท้าเดินไปตรงหน้าเจียงเซิง มองดูสีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความแค้นเคือง "คุณเจียง ให้ผมพูดมากขนาดนี้ เพราะอยากยื้อเวลาให้คนมาช่วยคุณเหรอ?"เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไรเขาหัวเราะในลำคอ "น่าเสียดายที่ไม่มีคนมาช่วยคุณหรอก ตอนที่คุณหมดสติ ของที่อยู่บนตัวคุณถูกคนเอาไปแล้ว ไม่มีเครื่องติดตามจีพีเอส ใครจะหาสถานที่นี้เจอ?"มือที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังของเจียงเซิงแอบคลายออก เธอรู้ว่าจากความระมัดระวังของหลานอู๋เหยียน เขาจะต้องให้พวกเขาเก็บสิ่งของติดตัวของเธอไปมีเพียงแหวนเท่านั้นที่ไม่พบว่ามีความผิดปกติเขาโน้มตัวไปข้างหน้าและสายตาเคร่งขรึมจ้องมองเธอ "เรื่องที่ซือเย่เจ๋วติดเชื้อไวรัสคงจะถูกเปิดเผยในไม่ช้าสินะ?"เมื่อเห็นดวงตาของเจียงเซิงสั่นคลอนอย่างเห็นได้ชัด เขายื่นมือออกไปจับคางของเธอ "ซือเย่เจ๋วมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล

เจียงเซิงมองดูเขา และพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง "ฉันกำลังคิดอยู่ว่า ทำไมตระกูลหลานของพวกคุณถึงพยายามอย่างหนักเพื่อจะได้รับความสำคัญจากเรเจลและตระกูลสูงศักดิ์เหล่านั้นเพราะว่าเนื้อแท้ของพวกคุณนั้นต่ำต้อย พวกคุณใช้ทรัพย์สินของคนอื่นก่อร่างสร้างตัว สายเลือดบรรพบุรุษของพวกคุณไม่ใช่สกุลหลานด้วยซ้ำ และก็ไม่ใช่ลูกหลานของพ่อค้าเศรษฐี แต่เป็นครอบครัวคนธรรมดาที่แอบลักลอบเข้ามาก็เท่านั้นตระกูลกุงเป็นตระกูลสูงศักดิ์ที่แท้จริง แต่ตระกูลหลานของพวกคุณไม่ใช่ พวกคุณอยากได้รับความสำคัญ ดังนั้นเพียงแค่ค้นคว้าวิจัยยาที่ระงับมะเร็วและอาการเจ็บปวดให้พวกเขาได้ นั่นถึงจะเป็นความหมายที่แท้จริงในการมีตัวตนอยู่ของพวกคุณสินะ?"หลานอู๋เหยียนพูดไม่ออก และกระอักเลือดออกมาอีกมากมายเธอยิ้มเยาะ "หลานอู๋เหยียน นี่คือโทษที่คุณสมควรได้รับ คุณบอกว่าชีวิตคนเราก็คือการเดิมพัน ถูกต้องแล้ว ฉันตั้งใจให้สิบเจ็ดคุ้มกันฉัน ฉันหนีไป อันที่จริงฉันก็กำลังเดิมพันอยู่ ว่าพวกคุณจะจับตัวเพียงแค่ฉัน"เธอค่อย ๆ ถอดแหวนออก แสงไฟสีแดงที่สว่างอยู่ภายในแหวนคือเครื่องติดตามขนาดเล็กมาก"และการเดิมพันครั้งนี้ ฉันชนะแล้วรถตำรวจหลายคันปิดล้อมท

ซือเย่เจ๋วหยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันกลับไป "ฉันไม่กลัวตาย ฉันแค่กลัวจะตายต่อหน้าเธอ"เขาหันหน้ามา "พรุ่งนี้ให้เหยียนเหยียนมาอยู่เป็นเพื่อนเธอเถอะ"**วันต่อมา เจียงเซิงนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือพิมพ์เป็นอย่างที่คิด หลานอู๋เหยียนตายไป หลังจากที่ความจริงของไวรัสถูกเปิดเผย คนเหล่านั้นผลักเรื่องทุกอย่างไปที่ตระกูลหลานแม้แต่เรื่องที่พวกเขากับตระกูลหลานทำก็ไม่ได้เอ่ยถึง พวกกเขาใช้ประโยชน์ตระกูลหลานศึกษาเทคนิคนี้ จนถึงตอนสุดท้ายตระกูลหลานล้มแล้ว หลานอู๋เหยียนตายแล้ว เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับผลกระทบไปด้วย"หม่ามี้!"เมื่อได้ยินเสียงใครบางคน เจียงเซิงมองไปทางนอกประตูอย่างประหลาดใจดวงตาของเธอแดงก่ำในทันที "เหยียนเหยียน?"เจียงเหยียนเหยียนเดินมาข้างเตียงอย่างรวดเร็ว เจียงเซิงกอดเขาเอาไว้ทันที "เหยียนเหยียน ใช้ลูกจริง ๆ เหรอ หม่ามี้คิดถึงพวกลูกมาก!"ตอนนี้ลูก ๆ อายุแปดขวบแล้ว ตอนนั้นยังเล็กกระจิดริดอยู่เลย เพิ่งไม่เจอกันสามปี เธอรู้สึกเหมือนนานมาก นานมาก ๆเจียงเหยียนเหยียนก็กอดเธอเอาไว้ "หม่ามี้ พวกเราก็คิดถึงหม่ามี้มาก พวกเราต่างรอหม่ามี้กลับไปอยู่นะครับ""หม่ามี้ เลิ

ในระยะต่อมาไม่กี่วันหลังจากติดเชื้อในปีที่ 3 จะเริ่มไอเป็นเลือดอย่างต่อเนื่อง ภูมิต้านทานลดต่ำลงและเป็นไข้ต่ำต่อเนื่อง สุดท้ายตับก็แบกรับไม่ไหว จากนั้นเสียชีวิตในทันทีส่วนเจียงเซิงนึกอะไรขึ้นมาได้ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืน "ใช่แล้ว ถ้าหาก......ถ้าหากโม่จ้วงไวรัสไม่มีระยะฟักตัว เริ่มเป็นไข้ หรือกระทั่งไอเป็นเลือดตั้งแต่เริ่มติดเชื้อ ไวรัสประเภทนี้คืออะไร?"เซียวหันมามองเธอ "นี่คือโม่จ้วงไวรัสกลายพันธ์ โม่จ้วงไวรัสชนิดนี้จะมีอาการเร็วกว่าชนิดธรรมดา โดยทั่วไป หลังจากติดเชื้อ มีอายุขัยอยู่แค่สามสี่ปีเท่านั้น"อายุขัยสามถึงสี่ปี......เจียงเซิงหน้าซีดเซียวในทันทีทำไมถึงเป็นแบบนี้ มีอายุขัยแค่สามถึงสี่ปีเท่านั้น และตอนนี้ซือเย่เจ๋วติดเชื้อเป็นปีที่สามแล้ว!"เซิงเซิง หนูเป็นอะไร?" เซียวมองเธออย่างสงสัยเจียงเซิงตั้งสติขึ้นมาได้และพูดขึ้น "คุณพ่อ ถ้าหากติดเชื้อแล้ว ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอคะ?"เซียวขมวดคิ้ว เหมือนกำลังครุ่นคิด "เทคนิคทางการแพทย์ในตอนนี้ยังค้นคว้าศึกษาไม่พบพยาธิวิทยา หรืออาจจะพบในหลายปีข้างหน้าถ้าหากติดเชื้อจริง ๆ งั้นก็ไม่มีวิธีแล้ว ในเมื่อฉันเคยทำการทดลองในตอนที่แม่ของหนูเข

เจียงเซิงโมโหจนพ่นลมออกทางจมูก และนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่ขยับเขยื้อน "ฉันเหนื่อย"ซือเย่เจ๋วพลิกตัว "เหนื่อย?"เจียงเซิงกอดคอเขาอย่างเอื่อยเฉื่อย "คุณแสดงความสามารถเถอะ""ปีศาจตัวน้อย" ซือเย่เจ๋วจูบเธออย่างลึกซึ้ง เป็นอีกคืนหนึ่งแห่งความบ้าบิ่นวันต่อมาเจียงเซิงตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้า ได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านนอก เธอเงยหน้าขึ้น ท่านผู้เฒ่าก็เดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคนเมื่อเห็นเจียงเซิง ท่านผู้เฒ่าตกตะลึงก่อน จากนั้นก็ขมวดคิ้ว "ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?"เจียงเหยียนเหยียนกับหลัวเชว่เดินลงมาที่ชั้นล่างพอดี หลัวเชว่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เดินเข้าไปด้วยท่าทางหวาดกลัว "ท่านผู้เฒ่า มาแล้วเหรอครับ""ฉันเคยบอกอะไรนายเอาไว้ไม่ใช่เหรอ นายทำหูทวนลมใช่ไหม?"คำพูดของท่านผู้เฒ่ากำลังพูดเรื่องที่ หลัวเชว่ปล่อยเธอให้เข้าใกล้ซือเย่เจ๋วหลัวเชว่ยังไม่ได้พูดอะไร เจียงเหยียนเหยียนก็พูดอย่างเย็นชาขึ้นมา "หม่ามี้ของผมจะเจอแด๊ดดี้ไม่ได้เหรอ?""ฉันดูแล้วพวกเธอจะก่อกบฏแล้ว!" ท่านผู้เฒ่าตะโกนขึ้นมา ไม่ไว้หน้าแม้กระทั่งเหยียนเหยียนเหลนชายคนนี้เจียงเซิงถอดผ้ากันเปื้อนออกอย่างนิ่งเฉย จากนั้