All Chapters of REVENGE OF INNOCENT WIVES: Chapter 41 - Chapter 50

Dumating ang araw na burol ni Mommy Mhie. Binuksan na Russel ang bahay niya para sa mga kaibigan ng mommy niya, kasama sa negosyo at kamag-anak at sa kahit sinong gustong makiramay. Hindi niya sinabi sa lahat kung ano ang tunay na dahilan ng pagkamatay ng kanyang Mommy. Ang alam ng mga pumuntang nakiramay ay namatay ang matanda dahil sa matagal nitong karamdaman na breast cancer. Sa ilang gabing burol ng Mommy ni Russel ay doon naman ako gabi-gabi dinadalaw ng mga hindi ko maintindihang nakakapaghilakbot na panaginip. Hindi ko alam kung totoo ang mga bangungot na sinasaktan ako at pinahihirapan ng isang lalaking hindi ko mamukhaan. Lalaking humahabol sa akin at gusto akong patayin sa kakahuyan. May kaganapang pagpatay ng lalaking iyon sa isang babae at matanda. Malinaw sa panaginip ko ang isang pamilyar na malaking bahay at minsan ko ring naisip habang paantok na ako at nasa bingit ng pagtulog ang isang duguang sanggol na hinugot sa aking sinapupunan. Doon

Gabi na nang makarating kami sa aming lugar. Sinabi ko kay kuya Lito na pumarada siya malayo-layo sa amin at ako na ang bahalang dumiskarte kung paano ako makakauwi sa bahay nang walang makakaalam at makakaramdam. Kinakabahan ako. Sana hindi pa huli ang dating ko. Sana kumpleto pa ang pamilyang aabutan ko. Umikot ako. Binagtas ko sa kadiliman ang masukal na gubat. Kailangan kong pagplanuhan ang lahat. Alam kong inaabangan at minamanmanan na ako ng mga tauhan ni Jason. Wala na akong panahon para dumaan sa mas matindi pa sanang training. Ang tanging alam ko ay ang humawak ng baril at umasinta ng target. Sa actual, hindi ko alam kung kakayanin ko pero pabalik-balik na naglalaro sa isip ko ang mga turo sa akin ni Russel. Lakas ng loob lang ang aking dala at kaunting kaalaman. Pinalalakas ako ng pagdarasal. Hindi kasi pwedeng mag-training muna ako ng matagal saka ko pupuntahan ang pamilya ko. Ano pang silbi ng training ko kung nakuha na ni Jason ang pamilya ko? Wala nang silbi pa ang buhay

Humihikbi kong sinabi kay Nanang ang lahat. Nakikinig ang aking mga kapatid sa lahat ng aking kuwento. Ayaw kong marinig ng mga nakababata kong kapatid ang tungkol sa pambababoy sa akin ni Jason kaya yung pananakit na lang niya pisikal ang sinabi ko kay Nanang. Pero alam kong batid ni Nanang na may higit pang mga nangyari. Kita kong awang-awa siya sa sinapit ko at takot na takot siya kung ano ngayon ang mangyari sa amin. Lahat naiyak. Naaawa sa sinapit ko. Nagkamali sila. Nagkaroon ng galit sa kanilang puso sa lalaking akala nila ay siyang hahango sa amin sa kahirapan. Poot na ang kanilang nararamdaman sa ngayon na mamamatay-tao at demonyo palang kabiyak ko. Ang lalaking ang inaakala nilang anghel kong asawa ang siya pala sa aming papatay. Niyakap muli ako ni Nanang nang matapos ko nang maikuwento ang lahat hanggang sa kasalukuyan. “Kung kaya ko lang siyang labanan Ate, kung kaya ko lang siyang patayin, ako na ang papatay mismo sa kanya.” Garalgal ang boses

Nakaka 500 meters palang ako ay nagsimula na akong hingalin. Habang palayo ng palayo ay parang hindi na ako makahinga at hindi ko na rin kaya pang ihakbang ang aking mga paa. Ngunit patuloy akong sinisigawan ni Russel. Lagi niyang sinasabi na kailangan ko ito kung gusto kong balikan si Jason at mabawi ang aking anak at si Tatang. Nandiyang halos itulak na niya ako. Napakahirap para sa aking gawin iyon ngunit sa katulad kong determinado ay kailangan kong gawin iyon. Napakahirap para sa akin ang huminga. Nang narating ko ang pinakatuktok ng burol ay ibinagsak ko ang aking hapo at basa sa pawis kong katawan ngunit wala pang tatlong minuto nang dumating si Mang Lito. Tinalian ni Russel ang baywang ko. “Patatakbuhin ni Mang Lito ang motor pabalik. Kung titigil ka sa pagtakbo, paniguradong hihilain ka lang niya at magkakasugat-sugat ka pagdating ninyo sa baba. Kailangan mong sumabay sa pagtakbo sa bilis ng pagpapatakbo ni Mang Lito.” Huminga ako

“Doon sa dati mong kuwarto noon. Noong inilipat ka nang dumating ako.” Binuksan ko ang pintuan. Sumilip muna ako baka may makakita sa akin pero mukhang nasa labas pa ang lahat. Nang nasa labas na ako ay halos hindi sumasayad ang paa ko papunta sa kuwarto ng anak ko. Inilabas ko ang baril ko. Pinihit ko ang pintuan. Nakita ko ang anak kong nasa crib niya. Isinara ko ang pinto ngunit hindi saradong-sarado. Gusto kong marinig ang yabag kung may parating.Himbing na himbing sa pagtulog ang nakaguwapong anak ko. Mag-isa lang siya sa kanyang kuwarto. Pinagmasdan ko siya ng husto. Hindi ko na napigilan ang aking mga luha. Napakguwapo talaga niya. Malusog na bata. Nakuha niya ang matangos na ilong ni Jason at sa akin na ang labi niya. Baby Ivan. Iyon ang nabasa ko sa ilan sa mga gamit doon. Ivan pala ang pangalan niya. Mula siguro sa Nadine. Ikinabit pa rin ni Jason ang pangalan ko sa anak namin. Pero bakit? Iyon ang hindi ko maintindihan? Gumalaw an