Lahat ng Kabanata ng Vincent HITMAN AGENT : Kabanata 21 - Kabanata 30

"Boss nandyan sila sa loob," sambit ng isang lalaki kay Vincent ng bumaba siya sa kanyang dukati. Pagka baba sa motor ay tinanggal niya ang suot na helmet at sinabit ito sa manibela at kinuha ang black shades sa bulsa ng kanyang black leder jacket at sinuot ito. Tinungo niya ang entrance ng isang bar at pumasok siya sa loob. Sa may maliit na lamesa sa isang sulok siya pumwesto at nagmanman sa paligid. May hinahanap siyang lalaki, ang lalaking ito ang binigay na misyon ni Don Hugo sa kanya, maya/-maya lang ay napa tingin siya sa kanang bahagi ng bar. May isang maingay na grupo na pitong mga lalaki na sa tantya niya ay mga lasing na, mga naka itim ang iba at may isang lalaki sa gitnang dulo ng lamesa na naka itim na amerikana at puti naman ang kulay ng panloob na long sleeve at may naka kalong na babae. Habang lumalapit siya sa lamesa ay kinuha niya ang isang baril na nakasukbit sa kanyang likod at lumapit siya sa lamesa saka inilapag ang dalang forty five na baril at dahil may bakan

Tatlong araw matapos manganak si Shariena, medyo may lakas na siya dahil nakapag lakad-lakad na siya. Matamis ang ngiti na nakatitig lang siya sa anak niya habang pinapadede niya, parang nabigyan siya ng panibagong buhay mula ng masilayan niya ang munting anghel na napaka ganda. May pumatak na luha sa kanyang pisngi dahil naghahalo ang kanyang nararamdaman para sa anak na babae na pinangalanan niyang Viana Quinn Hawley. Nangarap siya ng magagandang bagay para sa anak. "Shariena," tawag sa kanya ni Vincent."Halika, nakangiti siya tingnan mo. Ang ganda ng anak natin," aniya at napangiti naman si Vincent ng masilayan nito ang ngiti ng kanyang anak."Sana magawa natin na mapalaki siya ng maayos at ligtas," saad ni Shariena.Walang mailabas na salita si Vincent dahil sa halo halo narin ang kanyang iniisip kong paano niya mailalabas mg isla ang kanyang mag ina at kung paano nito mapoprotektahan ng maayos ang bata. Kinagabihan ay pinapasok ni Shariena kasama ang anak nila sa kanilang kwa

"Palagi kang mag-ingat mahal ko, kahit na… nasa tago ka ng lugar ay palagi mong tatandaan na hanggat nabubuhay pa si Francis ay hindi pa rin tayo ligtas," paalala ni Vincent ng humarap siya sa katipan at niyakap ito ng mahigpit. "Maraming salamat sa lahat, Vincent mahal ko. Lagi mong tatandaan, mahal na mahal kita kayo ng anak ko. Ikaw ang mag ingat sa iyong pupuntahan at delikado ang misyon mo, ipagdarasal kita na sana maging ligtas ka at magawa mo ang iyong misyon." Saad ni Shariena. Masama man ang loob ni Shariena na gagawin pa rin ni Vincent ang kanyang misyon ay kailangan niyang tiisin dahil hindi sila mamuhay ng payapa kung malaya parin si Francis. Matapos makapag paalam sa isa't-isa ay umalis na si Vincent. Maingat siyang nagmanman muna para maka siguro na walang naka sunod sa kanila. Sa labas ng bahay ni Don Hugo ay may katapat na malaking bahay at maingat siyang umakyat sa rooftop ng naturang bahay ng hindi siya nakikita ng may ari ng bahay. Sa rooftop ay abala si Vincent

VINCENT Nang matapos ako kumain ay niligpit na nila ang aking pinagkainan, kasalukuyan pa rin kami nandito ni Shariena sa loob ng kwarto at itinuloy niya ang pagpupunas sa aking mga galos sa katawan, gamit ang bembo na binasa sa maligamgam na tubig. Kasalukuyan namang mahimbing na natutulog ang aming anak. Hinawakan ko ang kamay ni Shariena. “Maraming salamat Shariena; nagpapasalamat ako na nandyan kayo sa tabi ko, kayong dalawa ng anak natin. Kayo lang ang nasa isip ko habang nakikipaglaban ako sa mga kaaway, pinilit kong makaligtas para sa inyo,” pukaw ko sa katahimikan habang habang dinadampian ko ng panaka-nakang halik ang kanyang kamay. “Mahal na mahal ko kayo ng anak natin,” patuloy ko. Maya-maya ay hinawakan ko naman ang kanyang pisngi at tinitigan ko muna ang kanyang namumulang labi bago ko siya siniil ng halik. Nakakapanabik na maangkin muli ang babaeng mahal ko. Kanina habang tumatakas ako sa mga kalaban ay iniisip ko ang aking mag-ina. Paano kung nasawi ako ng mg

JESSA“Mom,” umiiyak ako sa puntod ng aking ina. “Nakita ko na siya,” nakangiti ako ngunit patuloy na lumuluha. Hinahaplos-haplos ko ang larawan ng aking ina na nakapatong sa puntod nito habang umiiyak. Muli ko na naman naalala ang nakaraan bago nalagutan ng hininga ang aking mommy. Namatay siya sa sakit na cancer, ginawa ni daddy ang lahat ng paraan para gumaling siya pero kahit milyon na ang nagastos noon ay hindi talaga gumaling si mommy. Hanggang sa dumating ang araw na kahit hirap siyang magsalita ay nagawa pa niyang mamaalam sa akin. “Anak,” sabi niya. Meron siyang tinuturo. “Mommy, ‘wag ka na magsalita, mas lalo kang mahihirapan pag pinilit mo pang magsalita…” umiiyak ako dahil sa awa sa kalagayan ng aking ina. “Ku-kunin mo a-ang bag ko,” hirap niyang sabi sa mahinang boses habang tinuturo ang kanyang bag na nasa sofa dito sa loob ng kanyang kwarto dito sa ospital. Tumayo ako at nagtataka na kinuha ang kanyang bag na hindi iniiwan kahit saan siya mapunta. “Ku-kunin mo a