Lahat ng Kabanata ng The Crown Princess : Kabanata 21 - Kabanata 30

Isinuot ni Louise ang kanyang jacket pagkatapos ay nagsuot ng sombrero. Muli niyang tiningnan ang kanyang baril para makatiyak na puno iyon ng mga bala. Isinuksok niya iyon sa kanyang bawang, malapit sa tagiliran at tinakpan ng jacket.Paglabas niya ng kwarto ay agad niyang nakita si David na nakasandal sa pintuan, halatang naghihintay sa kanya.Dumeritso siya sa kanyang Ina at humalik sa pisngi nito. “Babalik kami bago magdilim,” aniya.Tumango naman ang kanyang Ina at niyakap siya nang mahigpit. “Mag-iingat kayo.”Sinulyapan niya si Lin na naroon sa harapan ng computer. Nag-thumbs up ito sa kanya para sabihing naka-connect na ang gagamitin nilang sasakyan sa computer.Inihatid sila ng kanyang Ina sa ibaba. Ibang sasakyan ang ginamit nila ngayon. Napakaraming sasakyan sa garahe at hindi niya alam kung kanino ang mga iyon. Sa tuwing may umaalis ay iba-iba parati ang ginamit na sasakyan para matiyak ang kaligtasan nila. Pinagbuksan siya ni David ng pintuan sa shotgun seat bago ito nau

Umaga na pero wala pa ring tulog si Louise at ang kanyang mga kasamahan. Wala pa ring nagpapakita na Oliver kahit anino nito. Hindi na niya alam kung ano ang dapat isipin sa mga sandaling iyon. Hindi niya pwede hayaan na hindi nila kasama si Oliver.“Magkape muna kayo.” Umangat si Louise ng tingin sa kanyang ina, may dala-dala itong tray na puno ng mga tasa ng kape. Inilapag nito ang tray sa lamesita sa kanilang harapan at inabutan sila ng tig-iisang tasa ng kape.Nasaan ba si Oliver?Sabay-sabay silang natigilan at napatingin kay David nang mag-ring ang cellphone nito.Mabilis tumayo si David para sagutin ang tawag. At dahil ni-loudspeaker nito ang cellphone ay narinig nila ang boses mula sa kabilang linya. It was Olga.Inabot sa kanya ni David ang cellphone at agad naman niyang kinausap si Olga.“Olga. . .”“I'm sorry about last night. I can't make a phone call—”“Yes, I understand, Olga. I was there,” wika niya.“Really? You came here?” mas humina ang boses ni Olga ng itanong iyon.

Hindi na si Louise muling lumaban pa sa kampo nila Jonas. Pero hindi ibig sabihin no'n ay sumusuko na siya sa mga ito o tinatanggap na niya ang pagkabigo niya. Ang mahalaga sa kanya ngayon ay nahanap niya si Lieutenant Evans at napatakas niya ito rito.Napapikit siya at huminga nang malalim. Sinasabayan ng pagkirot ng kanyang ulo ang mga tama niya ng baril sa binti at braso. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kanyang baril sa lapag ng yate upang ipabatid na hindi na siya lalaban. Ngisi-ngisi naman si Jonas na naglakad papunta sa kanya. Yumuko ito sa harapan niya at hinawakan siya nang mahigpit sa panga. Ramdam niya sa hawak niya ang gigil. Hindi pa ito nakontento at malakas pa siya nitong sinampal, sa sobrang lakas no'n ay dumugo ang gilid ng kanyang labi. Nalasahan niya ang dugo mula roon. Akala nia ay iyon lang ang gagawin sa kanya pero nang-aasar itong tumawa at hinampas siya sa batok, dahilan para mawalan siya ng malay at bumagsak sa sahig ng yate.Hindi niya alam kung ilang minuto o

“Paanong nawawala si Amundsen?” Napatayo si David mula sa pagkaka-upo nang dumating sina Faith at Lin galing sa bahay nila Amundsen, at iyon agad ang dalang balita ng dalawang dalaga.Hanggang ngayon ay hindi pa rin bumabalik si Louise simula ng iwan sila nito kagabi roon sa Amalienborg. Nang tanungin nila si Olga kung pumunta ba si Louise sa yacht party na ginanap kagabi ay ‘hindi’ ang isinagot nito. Hindi nakita ni Olga si Louise roon. Ang ina ni Louise ay hindi matigil sa pag-aalala sa anak nang bumalik Sina David dito sa bahay na hindi kasama si Louise. Buong gabi nasa harapan ng altar ang ina ni Louise at nagrorosaryo roon. Hindi rin ito kumain ngayong umaga kahit anong pilit nila.“Ang sabi ng asawa niya ay nagpaalam daw ito sa kanya na aalis sandali para makipagkita sa‘yo kagabi. Pero hindi na ito bumalik,” wika ni Lin.Bakit naman ngayon pa? Hindi pa nila nahahanap si Lieutenant Evans. Hindi pa bumabalik si Louise. At ngayon naman ay si Amundsen.“Lieutenant Commander!”Sabay

“Daddy, I want balloons! I want balloons!”Napahinto ang kinse anyos na si Louise sa paglalakad at tumingin sa isang bata na karga-karga ng ama nito. Nakasuot ang bata ng pulang bestida at bagong sapatos. Ang buhok nito ay napakaayos, hindi humaharang sa mukha. Ang ina naman nag bata ay nakaakbay sa asawa at bitbit ang bag ng anak.“You want balloons?” malambing na tanong ng ama ng bata.Agad namang tumango nang sunod-sunod ang bata at itinuro ang nagtitinda ng titinda ng lobo.“Okay, baby, we will buy you.”Inalis ni Louise ang tingin sa mga ito at pinunas ang tagaktak na pawis mula sa kanyang noo. Bumaba ang tingin niya sa bilao na dala-dala niya at nakitang lilima pa lang ang bawas ng bananacue na inilalako niya. Kapag hindi niya iyon naubos bago mag-alas sais ay kaonting pera lang ang maiuuwi niya sa kanyang ina. Wala siyang maitatabi sa kanyang alkansya.Bumuga siya ng hangin at muling nagpatuloy sa paglalakad.“Bananacue. . . Bananacue po kayo. Bili na kayo ng Bananacue, masarap