All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1111 - Chapter 1120

“หม่อมฉัน...” เมื่อถูกจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็มิอาจปั้นแต่งคำโกหกต่อไปได้“ว่าอย่างไร? ยังคิดคำโกหกมิออกหรือ?” ฟู่เฉินหวนใช้มือทั้งสองยันประตู แล้วเอนกายเข้ามาใกล้นางดวงตาคมกริบแฝงอันตราย ใกล้ชิดเพียงนี้ทำให้บรรยากาศรอบตัวร้อนรุ่มดุจเปลวเพลิงลั่วชิงยวนกลืนน้ำลายลงคอ ยอมรับแต่โดยดี “ใช่เพคะ หม่อมฉันคือฉู่ลั่ว!”“อย่ากล่าวหาว่าหม่อมฉันหลอกลวงท่านมาโดยตลอดเลยเพคะ ครั้งนั้นท่านเป็นผู้ขับไล่หม่อมฉันไปยังเรือนอื่นเพื่อให้ตายไปเอง หากหม่อมฉันมิปิดบังท่าน แล้วหาทางทำมาหากินเองก็คงอดตายหนาวตายอยู่ในเรือนหลังนั้นไปนานแล้ว...”กล่าวถึงตรงนี้ ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้วแล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดกอดนางไว้แน่นลั่วชิงยวนชะงักไปเสียงทุ้มต่ำของฟู่เฉินหวนดังข้างหู “ข้าขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง”ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเขารู้สึกผิดเช่นนี้ก็ใจอ่อน นางลูบหลังเขาเบา ๆ “เอาเถิดเพคะ หม่อมฉันมิได้ถือโทษท่านแล้ว”“ต้องโทษที่หม่อมฉันเองมองคนผิด ถูกคนหลอกใช้ ทำให้ท่านเข้าใจผิดคิดว่าหม่อมฉันเป็นไส้ศึกของตระกูลเหยียน”สิ้นคำพูดของนาง ฟู่เฉินหวนก็คลายอ้อมกอดแล้วหรี่ตาลง แววตาแปรเ

ลั่วชิงยวนนิ่งงันไปหลังจากออกจากศาล ลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนอาภรณ์แล้วกลับตำหนักอ๋องเมื่อกลับถึงตำหนักก็เห็นฟู่เฉินหวนนั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาที่อยู่ในสวนนางเดินเข้าไปนั่งจึงพบว่ามีถ้วยชาถูกเตรียมไว้ตรงหน้าแล้ว“เรื่องการตายของเหยียนผิงเซียวจะจบลงเพียงเท่านี้หรือเพคะ?”ฟู่เฉินหวนตอบ “มิน่าจะมีปัญหาอะไร ข้าได้สั่งการใต้เท้าเหอแล้ว จะให้คนในหอฝูเสวี่ยมาเป็นพยานยืนยันว่าเมื่อคืนเราดื่มสุราอยู่ที่นั่นจริง”“บัดนี้ตระกูลเหยียนไม่มีผู้ใดหนุนหลังเหยียนผิงเซียวแล้ว คงจะมิสืบสาวลงลึก”“ยิ่งกว่านั้น ครั้งก่อนเหยียนผิงเซียวถูกหล่างมู่ทำร้ายปางตาย จะมีชีวิตอยู่ได้กี่วันก็ยากจะคาดเดา”ลั่วชิงยวนพยักหน้าฟังดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใหญ่ แต่ในใจนางกลับรู้สึกมิสงบ“เมื่อคืนลั่วฉิงเห็นหน้าหม่อมฉันแล้ว แม้หม่อมฉันจะทำให้นางบาดเจ็บสาหัส แต่นางคงมิยอมจบง่าย ๆ” ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างกังวลฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “อะไรนะ? ลั่วฉิงคือผู้ใด?”“สตรีลึกลับนางนั้นหรือ? นางชื่อลั่วฉิงหรือ? เจ้ารู้ได้อย่างไร?” ฟู่เฉินหวนถามด้วยความงุนงงลั่วชิงยวนสะดุ้ง ตระหนักได้ว่าตนเผลอพูดสิ่งที่มิควรออกไปแล้วตอนนี้นอกจากคนในตระก

เกิดความโกลาหลขึ้นในตำหนักอ๋องลั่วอวิ๋นสี่ในชุดดำถูกองครักษ์ล้อมจับเพราะคิดว่าเป็นมือสังหารดังนั้นการลอบสังหารครั้งนี้จึง...ล้มเหลว!มินานฟู่เฉินหวนก็กลับมา ลั่วเยวี่ยอิงรีบเข้าไปเกาะแขนร้องไห้ฟูมฟายมิหยุดโชคดีที่ลั่วเยวี่ยอิงมิรู้ว่าใครคิดฆ่านางจึงมิได้โวยวาย ฟู่เฉินหวนก็มิต้องปวดหัวลั่วชิงยวนได้ยินจือเฉารายงานแล้วจึงมิได้เข้าไปดูลั่วอวิ๋นสี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง “ขออภัย ข้าพลาดท่า”“เหตุใดจึงล้มเหลว?” ลั่วชิงยวนรู้สึกประหลาดใจ ด้วยฝีมือของลั่วอวิ๋นสี่แล้วก็มิน่าจะพลาดลั่วอวิ๋นสี่ตอบ “ข้าใช้ผงมอมเมาเพิ่มเป็นสองเท่า ปริมาณนี้มากพอจะทำให้วัวหลายตัวสลบ ข้าคิดว่านางคงหลับสนิทแล้ว”“จึงตั้งใจจะลักพาตัวนางไปลงมือข้างนอก”“แต่นางกลับตื่นขึ้นมา”“แปลกมาก นางสูดดมผงมอมเมาเข้มข้นถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงมิสลบ”ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกงุนงงลั่วชิงยวนก็ตกตะลึงลั่วอวิ๋นสี่ไม่มีวิชาแพทย์ที่จะป้องกันผงมอมเมาที่เพิ่มความเข้มข้นได้หรือเป็นเพราะสรรพคุณของโอสถจตุรธาตุ?ลั่วเยวี่ยอิงกินโอสถจตุรธาตุไปหนึ่งเม็ด ลั่วชิงยวนใช้โอสถจตุรธาตุขนาดเล็กควบคุมหล่างชิ่นไปเล็กน้อย ในมือเหลือเพียง

“พวกเจ้าคิดจะประหารชายาของข้าโดยมิถามความเห็นข้าก่อนรึ?” ฟู่เฉินหวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันทั่วทั้งท้องพระโรงพลันเงียบสงัดไม่มีผู้ใดกล้าท้าทายอำนาจของเขาต่างพากันปิดปากเงียบฟู่เฉินหวนกล่าวเสียงเย็นชา “นางรับใช้บังอาจกล่าววาจาเหลวไหลในท้องพระโรง? เพียงแค่นางพูด พวกเจ้าก็เชื่อแล้วจริง ๆ”“หรือว่ามาประชุมราชสำนักเช้าเกินไป ยังมิตื่นเต็มที่ ก็เลยลืมเอาสมองมาด้วย?” ฟู่เฉินหวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบที่เต็มไปด้วยความโกรธจักรพรรดิรีบพูดทันที “แม้ลั่วชิงยวนจะเป็นท่านเซียนฉู่ แต่นางมิเคยกล่าววาจาหลอกลวง หรือใช้สถานะไปเบียดเบียนราษฎร การที่นางได้เข้าวังมาเป็นมหาปราชญ์ก็เป็นความคิดของข้าเอง”“พวกเจ้าคิดจะประหารนาง หรือว่าต้องลงโทษข้าก่อนล่ะ?”ขุนนางทั้งหลายรีบคุกเข่า “มิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ!”ลั่วชิงยวนตอบอย่างองอาจ “เดิมทีข้ามิได้อยากเป็นมหาปราชญ์ มิต้องพูดถึงการกล่าววาจาหลอกลวงราษฎร”“แต่บัดนี้หากมิเป็นมหาปราชญ์ คงดูเหมือนข้าหวาดกลัวและมีพิรุธ”“ดังนั้นวันนี้ข้าจะใช้สถานะของลั่วชิงยวนรับตำแหน่งมหาปราชญ์”สิ้นคำของนาง ทุกคนก็ตกตะลึงลั่วชิงยวนช่างอวดดีนัก!จักรพรรดิได้ยินก็กำลังจ

ด้วยบัญชาของฟู่เฉินหวนจึงมิได้มีการทรมานหรือเบียดเบียนลั่วชิงยวนในคุกแต่อย่างใดนางกลับได้รับการดูแลอย่างดี มีอาหารการกินอุดมสมบูรณ์และยังได้รับอนุญาตให้ออกจากคุกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ครึ่งชั่วยามในยามเที่ยงทุกวันด้วย แต่ก็เป็นการปล่อยตัวออกไปอย่างเป็นความลับวันหนึ่งในยามเที่ยง ลั่วชิงยวนได้เห็นอาเสินกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้าเมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่ใกล้ นางจึงยื่นแขนออกไปอาเสินจึงบินลงมาเกาะบนแขนของนาง พร้อมกับนำดอกชามาให้นางหนึ่งดอกลั่วชิงยวนดมกลิ่นดอกชานั้นแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าต้องการบอกข้าว่านางเดินทางมาแล้วใช่หรือไม่”อาเสินมิอาจพูดตอบได้จึงบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง บินวนเวียนอยู่สักพักก่อนจะบินจากไป ลั่วชิงยวนดมกลิ่นหอมของดอกชานั้นอีกครั้ง แล้วคำนวณตำแหน่งของซ่งเชียนฉู่ ปรากฏว่าอีกสามวันนางก็คงจะมาถึงเมืองหลวงแล้วแต่สิ่งที่ลั่วชิงยวนคาดมิถึงก็คือก่อนที่สามวันนั้นจะมาถึงไทเฮากลับเสด็จมา พร้อมกับพระราชโองการ“ลั่วชิงยวนเป็นนางปีศาจผู้ก่อความวุ่นวายให้แก่แผ่นดิน ให้ประหารชีวิตด้วยการตัดหัวในยามเที่ยงวันนี้!” “ให้รีบนำตัวไปยังลานประหารทันที”ลั่วชิง