All Chapters of BAD ROMANCE, SWEET VENGEANCE: Chapter 21 - Chapter 30

NAGAWA niyang imulat ang mga mata nang araw na iyon, ngunit hindi rin nagtagal ay muli siyang iginupo ng dilim. Hindi niya alam kung ilang araw o gabi ulit siyang nanatiling nakapikit, ngunit nang magising siya, wala na ang oxygen na nakakabit sa kaniya. She can breathe normally. Nakakaramdam pa rin siya ng hilo tuwing igagalaw niya ang ulo, pero hindi na iyon ganoon kalala.Inilibot niya ang tingin sa silid na pawang puti ang nakikita niya. Wala siyang makitang ibang tao sa silid, ngunit nang ibaba niya ang tingin sa gilid niya, nakita niya ang ulong nakahiga roon. Sinubukan niyang igalaw kahit ang mga daliri man lang at hindi siya nabigo. Mabilis ding nagising ang taong nasa gilid ng kama niya at nang makitang gising siya, mabilis itong tumayo at may pinindot sa uluhan niya bago siya binalingan.“Honey, gising ka na ulit. May masakit ba sa iyo? You want something?” sunod-sunod na tanong nito sa kaniya.“N-na…uu…haw…&rdquo

SINULYAPAN ni Caroline si Jordan habang nakaupo sa wheelchair at minamasahe ng physical therapist ang mga binti niya. She wanted to ask something, ngunit hindi niya alam kung paano sisimulan, lalo pa’t mukhang hindi maganda ang timpla ng mood ng asawa habang abala sa mga binabasa nitong papeles sa table nito. Sa labas sana nila gagawin ang passiver exercise session nila ng physical therapist niya, mas madali kasing mag-relax ang nerves niya kapag naaamoy ang sariwang simoy ng hangin na nahahaluan ng amoy ng dagat, pero dahil may gusto nga sana siyang itanong kay Jordan, dito sila sa opisina nito pumuwesto. Wala pa ring maramdaman ang mga binti niya, marahil dahil sa tagal niyang na-comatose, kaya hanggang ngayon, hindi pa rin niya maigalaw ang mga paa. Matapos imasa-masahe ng physical therapist ang mga binti niya, ini-stretch naman nito iyon ngayon. Pagkaraan ng ilang ulit na pag-bend ng tuhod niya, inutusan siya nitong subukang iangat ang kanan niyang paa, ngunit hiningal na lang si

“MA, ‘di ba, ang sabi mo head nurse ka?” usisa ni Caroline sa kalagitnaan ng tanghalian nilang mag-ina. Nag-angat ng tingin si Celine para tingnan ang anak. Isinubo muna nito ang pagkaing hawak bago ibinaba ang kutsara. “Oo, anak. Head nurse ako sa Salazar Hospital for almost five years. Bakit mo naitanong?” “M-maliban po sa akin po ba sa akin, may iba pa kayong naging pasyente na nagkaroon ng amnesia pagkatapos maaksidente?” “Well…” Saglit na napatingin sa itaas na gilid ng kanang mata si Celine na parang nag-isip bago tumingin sa anak. “Normal case ang amnesia sa mga pasyenteng sumailalim sa isang operasyon. You know, general anesthesia can cause mild amnesia or memory loss, and there’s also amnesia-inducing drugs that is common medical practice during surgery. Pero ang case mo kasi is post-traumatic amnesia, either nakuha mo dahil sa aksidente, o dahil sa pagkaka-coma mo. And that was my first time to encounter a patient na matagal bago nakaalala ulit. Bakit mo naitanong?” Malal

“HI, baby!” Malawak ang ngiti ni Clarisse nang makita ang gulat sa mga mata ni Bullet pagkakita sa kaniya, napaatras pa ang paslit na parang takot ngunit binalewala iyon ng dalaga.“Hi, Tita Clarisse,” bati naman ni Lottie, samantalang nilingon lang ito ni Clover.“Hi, Lottie. How’s the Disneyland? Did you enjoy it? Hello, Clover,” pagkuha nito ng pansin sa kakambal ni Lottie, ngunit nilingon lang ito ng paslit at tipid na nginitian bago ibinalik ang atensiyon sa binabasa nitong libro. “Yes po. Nisasakay kami sa maraming rides, tapos nikikita po namin iyong mga Disney Princess. Nipi-picture pa po kami,” pagkukuwento n Lottie. “Kayo po? Kumusta po ang therapy mo?”Umupo sa katapat na couch si Clarisse at nakapangalumbabang tinitigan ang babaeng paslit. “It was great, sweety. I learned a lot. And actually, I have a surprise for Bullet.” Nilingon nito ang anak na itinulos na

                Tiningala ni Caroline ang kalangitan. Nag-aagaw ang liwanag ng araw at kulimlim ng mga ulap. Mukhang nagbabadya ang ulan. Ang lungkot tuloy pagmasdan ng langit, parang gusto nitong umiyak. Tulad ng kung ano ang nararamdaman niya ngayon.Napabuntonghininga siya para paluwangin ang paninikip ng dibdib. Kagagaling lang nila sa ospital para sa follow up check up niya sa neurologist. And accodring to her CT scan, normal na ang functioning ng cerebrum,cerebellum at ng brain stem niya. Pero hindi maipaliwanag ng doctor kung bakit hindi pa rin bumabalik ang nawawalang alaala niya, maliban sa sinabi nitong, “Sometimes it really takes time to retrieve a memory.”“Wala ka talagang maalala?” anang boses na nagpalingon sa kaniya. Galing ito sa loob ng bahay at palapit na sa kinaroroonan niya.Sinundan niya ng tingin ang paglapit nito hanggang sa maupo ito sa steel bench na nasa kaliwa niya.