All Chapters of Beg Me, Professor (TagLish): Chapter 11 - Chapter 20

The white ceiling welcomed me the moment I opened my eyes. I can also smell the chemicals that surround the room. I am in the hospital, I'm sure of that.Marahan kong inilibot ang aking paningin. Walang tao bukod sa akin. Napakunot ang noo ko nang mapansin ang s'werong nakaturok sa aking pupulsuhan.Kailangan ba ito? Napabuntonghininga na lamang ako at napatitig muli sa kisame. Normal na ito sa akin; ang atakihin sa tuwing nakakakita ako ng dugo. Nagsimula ang lahat noong nakunan ako. Maski ang buwanang dalaw ko ay hindi ko matagalan. May cases na hindi naman ako inaatake, iyon ay kapag clouded ang isip ko sa ibang bagay.Yes, it fvcking traumatized me.Natuon ang atensyon ko sa pintuan nang lumagitnit iyon. Unti-unti ay lumitaw ang bulto ni Zachary. Seryoso ang kaniyang mukha habang nakatingin sa akin. Agaw pansin ang nakadikit na band aid sa kaniyang ibabang pisngi. Nakasuot siya ng white coat habang may nakasabit naman na stethoscope sa kaniyang leeg. Mayroon din siyang bitbit na

"They are getting married," Aireen lazily dropped the news to me.I put down the sketches I was making for my clothing line's next designs and just stared at the laptop's display. I gave my friend a long, hard look before laughing incoherently. Unable to believe what she had just told me, I couldn't help but shake my head."So, what's your plan? Are you going to . . . let them have their happily ever after?" She cringed at her own words.Inirapan ko lang naman siya saka umayos ng upo. "Ang tibay rin talaga ng sikmura nila, ah? After what they did to me?" Napatiim-bagang ako at huminga nang malalim."Ano pa ba'ng inaasahan mo sa kanila? Tutubuan ng hiya sa katawan?" She rolled her eyes, too.Hindi naman ako agad umimik. Pinagkrus ko ang aking mga braso at sumandal sa swivel chair na inuupuan ko. Nag-iisip."I'm going to ruin it," wala sa sarili kong anas at saka seryosong sinilip si Aireen.Her lips automatically grinned. "How?" she asked curiously; the excitement in her tone didn't es

"Impressive." I chuckled dryly. "As far as I know, Zachary, I am doing all of this shit because of the things you did to me.""Is it your ego talking? Hindi mo matanggap na ikakasal ako sa kapatid mo?" he said mockingly. "You even stoop this low to ruin us?" Disgust was evident on his face. Wala sa sarili akong napatitig sa kaniya. Hindi ko akalain na talagang ibang tao ang nakarelasyon ko noon. He used to be compassionate and thoughtful in his speech, but it turned out he was the opposite of all that.How dare he say that in front of me?Bago pa man bumagsak ang namumuo kong luha ay tinalikuran ko siya. Pakiramdam ko ay sasabog ako sa galit at sama ng loob. May parte sa puso ko na nasasaktan, hindi para sa sarili ko kundi sa nawala kong anak. Hindi ko matanggap na para bang ipinararating niya na napakababaw ng rason ko para gumanti sa kaniya—sa kanila—dahil lang sa pinatay nila ang anak ko. Nanginginig kong nilakad ang daan palabas ng bahay. Tila bigla akong naubusan ng lakas sa ha

Zachary was nowhere to be found when I woke up. I knew he wouldn't stay with me every day, but I didn't think that I wouldn't see his face the next morning either. Anyway, I'm just thankful for that. Saglit akong nag-inat at natagilan nang makita ang kuting na pumapasok sa loob ng isa sa mga paper bag na nakalagay sa sahig. Kumunot ang noo ko. Pamilyar sa akin ang tatak ng bawat isa kaya naman alam kong mga damit, under wear, at kung ano pang personal na gamit ang laman ng mga iyon. Napalingon ako sa night stand nang may mag-vibrate roon at nakita ang isang smart phone. Agad ko naman iyong kinuha at pinindot ang message notification na nakabungad sa screen. You can use this phone temporarily. Message me if you need anything else, and please drink your milk. Isang irap ang pinakawalan ko at isinara ang thread ng mensahe ni Zachary. Itinipa ko ang numero ni Aireen at tinawagan habang isa-isang tinitingnan ang laman ng mga paper bag, naghahanap ng pupwedeng suotin ngayong araw. Wala pa

I stared at him, then slowly licked my lower lip. "I don't know whether to laugh or be annoyed by your stupidity, Zachary," I stated and stepped back."Is what I did really hurt your ego that much, Atasha?" he asked, the frustration in his eyes faded.What? Ego?I scoffed. "Ego ko ba talaga ang natatapakan dito? Sino ba 'tong naghahabol sa anak ko dahil alam niyang mahihirapan siyang makabuo sa fiance niya?" My eyes scanned him from head to toe, definitely telling him that I'm disgusted and pissed. "Ikaw, Zachary? Hindi na ba makayanan ng pagkalalaki mo na lunukin lahat para lang makuha ang gusto mo? Unti-unti ka na bang nababaliw?" I chuckled mockingly.Mabilis na umigting ang panga niya. I know I hit him with my words. Malinaw na malinaw ang pagtitimpi sa mukha niya ngayon."Aren't we just the same? Aren't you also desperate for revenge because I will marry your sister? You ruined my name, you ruined our marriage, and you ruined your father's image. Your ego ate you up so much that