Lahat ng Kabanata ng Castillion Brothers Series 6: Sixth Castillion : Kabanata 11 - Kabanata 20

Tulala lamang siya habang nakatingin sa paghampas ng alon sa buhanginan. Ang pagdampi ng hangin sa kanyang balat ay nagbibigay ginhawa sa kanya kahit papaano. Sumasakit na ang ulo kakaisip kung saan siya kukuha ng pambili ng gamot ng kanyang ama at pagkain nila. Dahil sa kalandian niya ay ayaw na niyang bumalik sa malaking bahay at ilang araw na rin siyang tumigil sa pagtanggap ng pera sa kanyang amo.Gusto niyang totoong bayaran ang mga naitulong ng mga ito kahit buong buhay siyang magtrabaho sa bukid wag lang niyang makasama sa iisang bubong si Sais. Kahit naman sa bukid ka magtrabaho dahil talagang maharot ka. Pati kwadra nga pinatos niyo. Okray niya sa sarili.Napapahilamos nalang siya ng mukha kapag naaalala ang naging pagtatalik nila sa kwadra. Muntik na silang maabutan sa akto ng kanyang kaibigan pero kahit hindi nito nakita ang totoo nilang ginawa alam niya agad ang iniisip nito.Nasabon siya nito pero lagi naman siyang ini

HE has been dealing with it for many months now and he can't help but to shout in so much pain. It's hurtful as fuck. Six is lying in his bed in the middle of a dark room. Malayo sa payapang pagtulog ang bawat pagpaling ng kanyang ulo. He's murmuring with heavy breath. Sweat all over his body. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa kobre kama tulad ng diin ng kanyang pagpikit. Walang katao katao sa paligid dahil sa tahimik at napakalalim na gabi."Hi-Hindi ko na kaya," he whispered. "Pa-Pakawalan niyo na ako."Ang kanina'y mga halinghing lamang ay unti unting nagiging sigaw. He's in pain. Sa bawat pagsigaw niya ay dama ang kanyang paghihirap. He's having a nightmare. A bad dream that always knock to ruin his peace of mind. HINDI niya alam kung bakit sa isang iglap ay napunta siya sa ganitong sitwasyon na hindi na nanaising mabuhay pa. Nagpapapalag siya habang nakahiga sa strecher ng isang laboratory habang may mga doctor

NAGISING SI Richell na nasa mga bisig pa rin ni Sais ngunit wala na sila sa buhanginan ngunit nasa kubo na malapit sa dalampasigan. Nakaupo siya sa kandungan nito habang ito ay nakasandal sa poste. Hindi mapigilan ng dalaga na sumilay ang matamis na ngiti sa kanyang mga labi. Tiningala niya ang nakapikit na binata. Pinaglandas niya ang hintuturo sa matangos nitong ilong at napahagikhik dahil sa pagkislot nito. Hindi siya nagsasawang titigan ito dahil kung pagbibigyan lamang siya ng tadhana ay ayaw na niyang mawalay dito. "Ang gwapo mo," sambit niya."I know," sagot nito. Dahan dahan itong nagmulat ng mga mata at tumitig sa kanya. "And you're so beautiful," humalik ito sa kanyang noo.Napapikit si Richell at hindi niya namalayan ang pagpatak ng kanyang mga luha dahil sa masuyong boses nito. "Mahal kita," bulong niya. Natigilan ito at hindi sumagot, namayani ang katahimikan sa paligid maliban sa paghampas ng alon. Tahimik niyang din

TEARS ARE falling from her eyes, the pain is killing her inner peace but she can't do anything but to cry. Parang pasan niya ang mundo habang nakatulala sa higaan, kagigising lamang niya at ang unang ginawa ng kanyang mata ay ang lumuha agad.Ni hindi niya alam kung paano sila nakauwi ng ama. Ang dapat ay masayang araw nila ay naging bangungot para sa kanyang. Overthinking worsen her burden. "Richell, anak gising ka na ba?" Mabilis niyang tinakpan ng unan ang mga mata pagkarinig sa boses at mga yabag ng kanyang ama. Hanggang sa makalapit ito ay nanatili siyang nagpanggap na tulog. "Malalim na ang gabi anak kaya't kailangan mo nang kumain, naghanda ako ng hapunan."Bigla siyang tinamaan ng konsensya dahil sa kalandian niya ay ang ama pa ang nagpagod para sa kanilang haponan. Pakiramdam niya ay wala siyang kwentang anak dahil sa bigat ng kalooban na ibinibigay niya dito. "Alam kong gising ka na, bumangon ka na riyan at tama na ang pag-iyak," sambit pa nito. Napipilitang tinanggal niy

HINDI MATATAWARAN ang sakit na nararamdaman ni Richell dahil hindi sa pagkawala ng ama. Akala niya masamang panaginip lamang ang lahat ngunit nang magising siya mula sa pagkahimatay ay mas lalong sumidhi ang kanyag pighati dahil totoo ang mga pangyayari.Her father is gone. Nanginginig ang kanyang kamay na tinanggap ang cremation urn na iniabot sa kanya ng kaibigan. Tumatangis rin ito ngunit walang katumbas sa kanyang pagtangis.Ilang ulit siyang nahimatay bago marating ang sala ng malaking bahay ng amo kung saan siya nanirahan simula pa kahapon. Dahil sa pagkasunod ng katawan ng ama ay pinili nilang icremate iyon imbes na magkaroon ng lamay. She can't take the idea of his death. Her father is her everything and now that he's gone her world is lifeless. "A-Ang ta-tatay ko," iyon nalang ang tanging mga salitang lumalabas sa kanyang bibig. Gulong gulo ang kanyang buong sistema at hindi na alam ang gagawin. Kahit ang proseso ng cremation ng kanyang