Semua Bab Revive the Escape: Bab 11 - Bab 20

Just as usual I'm on my journal. Rinig na rinig sa katahimikan ng silid ang pagsulat ko roon.Darkness. What accompany the darkness?Naalala ko ang lalaki, ang kaniyang matalinhagang binanggit sa kubo. Kahit sinabi kong mas makatotohanan pa ang kwento kaysa roon, binabagabag pa rin ako.Napalukso ako nang biglang may busina sa labas. Dali-dali kong tinago ang journal at namamawis na tinungo ang pinto. Bumungad sa pagbukas ko ang pamilyar na sasakyan. At hindi 'yon kay Dan!Hinintay kong bumaba ang kung sino. Abot-abot ang talahip ng dibdib ko. Nag-guilty ako sa hindi ko malamang dahilan. Naririnig ko ang boses ni Dan sa likod ng aking isipan. Nanlalamig akong tinatanaw ang pgbaba nang lalaking may malawak na ngiti sa mga labi.“Hi,” aniya.“A-anong ginagawa mo rito?” halos hindi ko mahanap ang boses sa sumasabay na kabog ng dibdib.“Hindi pala ako welcome?” biro niyang tinatago ang sakit sa mukha.Hindi ko na lamang pinansin. Sana nagbiro na lamang siya. Nag-guilty ako sa hindi ko ka

Noon o ngayon, walang pagbabago. O mas mainam sabihing mas lumalala ang pakiramdam na nabibilanggo sa sariling bahay mo. Kung nang nakaraan ay walang pag-alinlangan sa akin ang lakbayin ang kastilyo, ngayon ay nagdadalawang isip ako. Dati ay inakala kong walang ibang naninirahan at masukal ang lugar na ito, ngunit kahit sa gubat ay may napapadaan, at hindi ako tangang hindi nalalaman ang ibig niyong ipakahulogan.Nanatili lamang ako sa bintana ng aking silid, sa pagkakataong 'to ay napansin ko ang pagdaan ng pamilyar na sasakyan. Hindi ito huminto ngunit humina ang takbo. Bumakas pa ang windshield at tumambad ang hindi man nakatingi sa pagkakataong 'to ay nababakas ng karismang lalaki. Sa pagbaling nito sa silid na kinaroroonan ko ay ang siyang pagsilaw ng diyamante sa tainga nito.“Baliw talaga,” bulong ko. Hindi ito ang unang pagkakataon na halos huminto ito sa tapat ng gate, bumubusina pa ng ikatlong beses. Sa tuwing napadaan siya ay wala si Dan, kaya hindi ko siya pinagbuksan. Ni

Akto akong kakawayan nang babae ngunit umiwas na ako ng tingin. Pumasok akong mabigat Ang dibdib.Hindi alam kung bakit naiinis ako. Walanghiyang Dan na 'yon at nagdala pa ng babae! Ano ang gusto niyang palabasin do'n?Naninikip ang dibdib ko at ilang oras rin akong sa banyo. Naririnig ko ang pagbukas ng silid at pagpasok ng kung sinong may marahang mga hakbang. Hindi ko na lamang pinansin at pinakalma ang sariling hindi maintindihan.Akala ko tuluyan na akong kumalma nang lumabas ako, ngunit halos maluwa ako nang bumungad siyang may nanlalamig na mga mata sa akin.Natawa ako. “Hindi makapaghintay, huh?”Nangunot naman ang noo niya, para pang may ibang iniisip na saglit na nahiya. Hindi ko siya pinansin at naupo sa kabilang dako. Narito ba ito para pagsabihan ako nang kung ano-ano?Sa isiping 'yon ay nagpapasikip sa puso ko. Dapat ay wala akong pakialam, ngunit ito ay hiqndi makalaban sa isiping ayos lamang ang ginagawa niya habang ang bawat paglabas ko ay isang malaking usapin.Tumik

Hindi ko mapigilang isipin ang nangyayari sa loob habang ako ito'y nakatulala sa mdilim na langit. Inasahan kong susunod ang Vivien ngunit taliwas sa aking inaasahan. May mga bagay na kahit hindi ka sigurado ay malakas ang kutob na nasa dibdib mo. Mga ideyang hindi ko mapigilan at napaniwala ang aking isipan.Tulad ng matandang nahiwalay sa kaniyang supling...“May mga bagay na hindi natin mapigil, ija,” sabi niya minsan. “Hindi dahil natatakot tayo ay hindi na natin isipin ang posibilidad. Ikaw, bata ka pa, at ang libro ay tiyak na maglalagay sa'yo sa kapahamakan.”Habang sinasabi niya 'yon ay malalim ang kaniyang iniisip. Alam kong ang laman ng kaniyang mga salita ay nag-uugat sa kaniyang karanasan kaya sinapuso ko ang gano'ng posibilidad. Sabi ko naman makaraan, “Pero 'yon nga lang ba ang posibilidad, lola? Kapahamakan nga lang ba?”Ang tanong ko 'yon ang gumulat sa kaniya. Napangiti at may maligayang kislap sa mga mata. Sabi niya, “Napakahusay mong mag-isip, ija. Gusto mo bang sim

Halatang nagtaka siya ngunit hindi ko na pinansin. Ang nanlalamig niyang mata ay unti-unting nagpakalma sa akin. Gusto kong magalit at mainis ngunit ang kalituhan niya ay kakaiba ang hatid sa akin.Akto akong tatalikod sa kaniya nang matigil sa higpit nang biglang pagkapit niya sa braso ko. “We need to clarify something here, Liz,” seryoso ang boses niya at natulala na lamang ako imbes na mapadaing.Gusto ko na lamang maiyak. “Clarify what, Dan?” tanong ko, pinipilit ang ngiti sa kabila nang pagkabog ng dibdib.Hindi na ba siya makapaghintay na ako na ang kusang sumuko? Marahil kilala niya ako nang lubosan, at alam niyang kahit magkamali siya'y wala siyang makukuhang ni kirot sa aking mga mata!“I actually expected you to act like nothing happene. But perhaps I don't know you really well, Dan?” pagod ang boses na saad ko.Nagdalawang isip pa siya o sadyang hindi sigurado sa sasabihin. Ngunit bakas sa mga mata ang kakaibang emosyong ayokong pangalanan. Paano niya nakakayang magkaroon