“Not the whole town,” sabi niya, napakamot sa batok at para pang nahihiyang hindi makatingin ng deritso. “Just this part of the town....”“Ah, right!” Natanto ko at nanlalaki ang mga mata sa mangha. “This town is so far big and wide for you to manage it yourself... Wow!” “I just told you I'm not alone in this,” singit niya.“Oh!” Natawa ako. “Yeah, you said that. My bad!”“That's fine,” natawa na lang rin siya. “You know, only few know exactly how big this landmass of the entire town, so understandable!”Nang marinig 'yon ay gumaan ang dibdib ko. “Kung gano'n ay ayos lang na nagkamali ako,” sabi ko at napangiti na lamang. “Saan banda ka ba nagkamali?” seryoso naman siyang bumaling.Bigla tuloy akong nagtaka. “I mean,” napalunok ako. “Though it's a bit of mistake, it's still a mistake. That's what I thought...” Nawala na ang ngiti sa mga labi kong sinisilip ang reaksiyon niya. “Don't you think I'm right?”“I don't think so,” nagkibit-balikat siya. Nagtaka naman akong napakurap-kur
Akto akong kakawayan nang babae ngunit umiwas na ako ng tingin. Pumasok akong mabigat Ang dibdib.Hindi alam kung bakit naiinis ako. Walanghiyang Dan na 'yon at nagdala pa ng babae! Ano ang gusto niyang palabasin do'n?Naninikip ang dibdib ko at ilang oras rin akong sa banyo. Naririnig ko ang pagbukas ng silid at pagpasok ng kung sinong may marahang mga hakbang. Hindi ko na lamang pinansin at pinakalma ang sariling hindi maintindihan.Akala ko tuluyan na akong kumalma nang lumabas ako, ngunit halos maluwa ako nang bumungad siyang may nanlalamig na mga mata sa akin.Natawa ako. “Hindi makapaghintay, huh?”Nangunot naman ang noo niya, para pang may ibang iniisip na saglit na nahiya. Hindi ko siya pinansin at naupo sa kabilang dako. Narito ba ito para pagsabihan ako nang kung ano-ano?Sa isiping 'yon ay nagpapasikip sa puso ko. Dapat ay wala akong pakialam, ngunit ito ay hiqndi makalaban sa isiping ayos lamang ang ginagawa niya habang ang bawat paglabas ko ay isang malaking usapin.Tumik
Hindi ako nagtagal sa hapagkainan. Iniwan ko ang dalawang natulala sa bigla kong pagtayo. Sino ba ang gugustohing manatili roon kung panay ang kanilang tinginan?Binuklat ko ang journal at isinasapuso ang nilalaman. Ang mga pangarap kong nakakulong sa mga pahina ay isa-isang naglabasan!Lahat ng 'yon ay may panimula... Ang pagtakas sa seldang pinagkulongan ang daan sa kasiyahan!Hindi lamang ang bayan na lumalaking kulongan, kundi ang sumisikip na tahanan ni Dan ang kailangan kung takasan. Ito ang klase ng seldang walang sinuman ang nagnanais lisanin.Ngunit iba ako sa karamihan...Hindi ako tulad ng inakala ng mga kapatid ko. O kung gano'n man, hindi ako habang buhay na martyr, at magpadala sa bugso ng damdamin!Nagsimula kong ihanda ang sarili, pasikretong inantabayan ang kanilang mga hakbang. Bawat umaga'y wala si Dan, habang ang babaeng Vivien ang pangalan ay matiyagang nagluluto ng pananghalian. 'Yun lamang 'ata ang Kaniyang alam.Kung titingnan ay walang magdududang isa lang siy
Hindi ko mapigilang isipin ang nangyayari sa loob habang ako ito'y nakatulala sa mdilim na langit. Inasahan kong susunod ang Vivien ngunit taliwas sa aking inaasahan. May mga bagay na kahit hindi ka sigurado ay malakas ang kutob na nasa dibdib mo. Mga ideyang hindi ko mapigilan at napaniwala ang aking isipan.Tulad ng matandang nahiwalay sa kaniyang supling...“May mga bagay na hindi natin mapigil, ija,” sabi niya minsan. “Hindi dahil natatakot tayo ay hindi na natin isipin ang posibilidad. Ikaw, bata ka pa, at ang libro ay tiyak na maglalagay sa'yo sa kapahamakan.”Habang sinasabi niya 'yon ay malalim ang kaniyang iniisip. Alam kong ang laman ng kaniyang mga salita ay nag-uugat sa kaniyang karanasan kaya sinapuso ko ang gano'ng posibilidad. Sabi ko naman makaraan, “Pero 'yon nga lang ba ang posibilidad, lola? Kapahamakan nga lang ba?”Ang tanong ko 'yon ang gumulat sa kaniya. Napangiti at may maligayang kislap sa mga mata. Sabi niya, “Napakahusay mong mag-isip, ija. Gusto mo bang sim
Makitid ang daan at hindi abot tanaw ang pupuntahan. Ang pagtakas ko'y nauugnayan sa gano'ng kaisipan. Ngunit sa gabing 'to, luminaw ang noon ay malabo. “I have a question, Mario,” sabi kong hindi na makatingin sa kaniya. “I hope you don't mind?”“I don't!” agap niya at natawa na lamang kaming dalawa. “So where's the question?”“It's not actually a question but a direction, Mario,” napaiwas na lamang ako ng tingin.Saglita siyang natigilan. “Don't tell me you don't know the way to my post-office?”“What?” Napakurap-kurap ako, bigla ay naalala ang kaninang biro niya. “Seryoso ka bang pupunta ako?”“If you don't mind?” Kumislap ang kaniyang mga mata, ang kislap nito ay nangungusap sa hindi ko malamang dahilan.“I don't mind,” agap ko, pansin ang kaba sa kabila ng ngiti niya. Halos mapatalon siya, habang natulala na lamang ako sa kaniya. Magsusuli lang naman ng hiniram 'di ba?“Then I entertain your question the next time. I think you need time to polish that question first,” sabi niya
Halatang nagtaka siya ngunit hindi ko na pinansin. Ang nanlalamig niyang mata ay unti-unting nagpakalma sa akin. Gusto kong magalit at mainis ngunit ang kalituhan niya ay kakaiba ang hatid sa akin.Akto akong tatalikod sa kaniya nang matigil sa higpit nang biglang pagkapit niya sa braso ko. “We need to clarify something here, Liz,” seryoso ang boses niya at natulala na lamang ako imbes na mapadaing.Gusto ko na lamang maiyak. “Clarify what, Dan?” tanong ko, pinipilit ang ngiti sa kabila nang pagkabog ng dibdib.Hindi na ba siya makapaghintay na ako na ang kusang sumuko? Marahil kilala niya ako nang lubosan, at alam niyang kahit magkamali siya'y wala siyang makukuhang ni kirot sa aking mga mata!“I actually expected you to act like nothing happene. But perhaps I don't know you really well, Dan?” pagod ang boses na saad ko.Nagdalawang isip pa siya o sadyang hindi sigurado sa sasabihin. Ngunit bakas sa mga mata ang kakaibang emosyong ayokong pangalanan. Paano niya nakakayang magkaroon
Nang wala si Dan ay naghanda na ako. Nasa banyo pa ang Vivien nang dahan-dahan kong tinawid ang malawak na likuran. May malalaking kahoy sa gilid ng nagtaasang bakod at kahit hindi ako magmadali ay walang makapansin, tinatago ang kagubatan at binandara ang kastilyo sa itaas ng kabundokan. Tinago ko ang mukha sa nalulumang kasuotang pangkasambahay. Hindi pa rin maalis sa akin ang nangyari ng nakaraan. Sa bahaging 'to, may nananahang ang galit ay nakatuon sa mararangyang kababaehan.Ang alalahanin ang mga sandaling 'yon ay nagpagulo sa akin sa ilang sandali. “Mistress,” bulong ko at nangungunot na ang noo. “I wonder if the mistress is there that time... Someone surely mistake me for a mistress...”Sa bawat pag-ihip ng hangin ay sumasabay ang kakaibang tunog na parang sa ahas. Bigla-bigla akong dinagsa ng pangyayaring 'yon. Ilang ulit ko pang inikot ang tingin at nanginginig na ang buong katawan.“Sa likod ng kabundokan ay ang post-office ni Mario,” nanginginig ang bibig na bulong ko. H
Kumalam ang kaniyang tiyan at namamawis na nang tuluyan. “Uh, can you-” “What?” “Biscuit,” nag-iwas siya ng tingin sabay pamula ng kaniyang pisngi.Namilog na lamang ang mga mata ko at lalo pang napaatras. “Biscuit?” Nalukot ang noo ko at napabulong na lamang habang hindi pa siya nakatingin, “Is it a code or something? Perhaps he will going to attack any moment!”Nalibot ko ang paligid ngunit tanging masukal na gubat lamang ang bumungad sa aking paningin. Ngunit hindi ko binaba ang mga posibilidad. Tulad ng nakaraan, hindi ko alam ang mga nangyayari at bigla na lamang silang naglabasan!“Where are they?” Baling ko sa kaniya nang may nakataas na kilay.“Whatever do you mean, lady?” Nalukot na ang kaniyang guwapong mukha, habang ang isang kamay ay nasa kaniyang kalamnan.Napakurap tuloy ako habang hindi niya alam kung saan babaling. Tulad ko man ay may kung ano siyang iniiwasan. Ngunit malaki ang posibilidad na hinahanap niya ang kaniyang mga kasamahan at nang matapos na ang aking ka
Nakasunod nga siya, ngunit hindi ang gubat ang aking tinatahak. Hindi lang dahil mapanganib 'yon, para man sa akin o para sa kaniya, kundi lalayo lamang ako sa gusto kong mangyari.Ilang sandali ay bumungad ang naabong bahagi ng bayan; mula sa mga bahay hanggang sa mga punong nakapaligid sa maliit na kapaligiran. “This doesn't compare to that of the Justice Village?” hindi ko mapigilang mapaisip. “Every tragedy suppose to given its rightful justice, but this is too much!”“Real,” anang Kenan at nahahapo pa sa mahabang nilakbay. “Is this our destination?”“Yeah,” wala sa sariling tugon ko. “This is incomparable to the tragedy in the past, so I can't help to ponder how is that tragedy really is worse?”“For what extent you want to know, Real?” nababakas ang kakaibang tinig sa Kenan, naninimbang.Nagkibit-balikat na lamang ako. “I can risk the journey that is rough and is full of torns. Whatever this is can help me somehow to gain insight about the world. Don't you think I can understan
Narito ako para sa direksyon, ngunit sa hindi inaasahan ay napaisip ako sa nangyari sa kagubatan.“Last time I stumbe upon your world, Mario, in that stormy night,” sabi kong pilit nilalayo ang isip sa lumang libro. “I thought I can stop myself to think the deep of it, but why theere such a tragedy keep happening in this part of town?”Napaisip ang mario, nagtaka naman ang Kenan. Kahit sa sarili ay hindi ko mapaniwalaan ang sariling usisain ang bagay na akin rin namang iiwan. Marahil dahil isa 'tong posibilidad, at ang pagtakas ay may kalakip na trahedyang dapat kong paghandaan.“Are you sure that is your question?” Halatang duda ang Mario ngunit nagawang ngumiti bago hinanda ang sarili sa pagtugon. “It's unexpectedly simple and I haven't thought of it that much; that's why.”Natawa pa siya at kahit papaano ay nakahinga ako ng malalim. Ngunit ang Kenan ay tahimik at napaayos na lamang ng apo nang mapatingin sa akin. Tumaas lamang ang kilay ko sa kaniya, para bang ang katanongang ito a
Tahimik na ang Kenan nang dumating kami sa post-office. Pawisan man ay lalo lamang dumagdag sa magandang hubog ng Kaniyang mukha. “Um, is something in my face, Real?” Inosenteng tanong niya. Nagkibit-balikat lamang ako at napangising tumalikod, lalo lamang siyang nagtaka. Naalala ko tuloy ang tauhan sa kuwentong aking binasa dahil roon. Hindi dahil sa mukha niya, kundi dahil sa lito-lito na niyang emerald na mata.“So it's true,” sa isip ko habang nagtatalo ang isip sa pagtalikod. “The emerald eyes looks like a gem in person, and who knows if it's not mined by the family and just put into their eyes?” My mind rather run wild, and I can only shrugged the gibberish in it!“If it isn't the lord's wife!” maligayang tinig mula sa likuran, kasabay nang halos manginig na pagkapit ng Kenan sa aking braso.Sinamaan ko ng tingin ang gumulat rito. “Can you please, Mario?”“Oh,” he sounds rather regretful, but he smiled widely. “If it isn't the young wanted priest of town!”“Young, um, priest?
Ang totoo ay hinihintay ko ang isang himala. Himalang magpigil sa mga kalalakihang 'to. Hindi ko man alam kung anong himala 'yon, malakas ang pakiramdam kong may darating!“I was once in this situation,” halos bulong ko at nakagat na lamang ang labi. “If this situation is one of it, then perhaps those who rescued me before will come! I wonder who they are?” Hindi ko mapigilang isipin ang pagkakataong 'yon. I may fell unconscious, but I'm no fool. They are definitey no ordinary!“That woman especially is strange,” napahinga na lamang ako, pinipigilan ang panggigil nag maalala. “I ever thought she's a hunter or something, and awed by it! Who have thought she's far from that, and not only hunt the wild?!”Maya-maya lang ay halos mapalukso ako sa biglang senyas mula sa baba.“It's Kenan,” sabi nito nang mapansin ang pagkatigil ko. “I know you are there...”“The hell with you, Kenan,” nang makababa ay halos pandilat ko sa kaniya. “I told you to stay there! How can you less obedient?”“Lad
“Who are they?” tanong ko, sinilip siya sa siwang ng ugat ng puno.“Lady,” nanginginig ang boses niya at nakapikit lamang ang mga mata. “Come, and hide here with me. It's safest here...”“I don't think so,” pagkibit-balikat ko sa kaniya. “Don't you know that snakes or any wild or poisonous animals are inhabits the cavest-like roots?”“It's rather safest than being caught by them,” seryoso ang boses niyang nagpagulat sa akin.“Seriously?” Napahinga na lamang ako. Simula nang naputol na ang linya ay nanginginig na siya at panay na ang sambit ng mga salita. Nakasiklop ang dalawang kamay na para bang nananalangin?“Hindi ka na ba talaga lalabas diyan?” Hindi ko na napigilan. Nalukot lamang ang kaniyang noo, hindi naunawaan ang salitang lumabas sa aking bibig. Naikot ko naman ang mga mata. “If it isn't a foreigner!”“Oh, God,” sambit niya at hindi na ninanais pang maabala. “Save me until then. I must fulfill the purpose and my mission. Guide me, oh, God,” halos hindi na maunawaan ang kan
Kumalam ang kaniyang tiyan at namamawis na nang tuluyan. “Uh, can you-” “What?” “Biscuit,” nag-iwas siya ng tingin sabay pamula ng kaniyang pisngi.Namilog na lamang ang mga mata ko at lalo pang napaatras. “Biscuit?” Nalukot ang noo ko at napabulong na lamang habang hindi pa siya nakatingin, “Is it a code or something? Perhaps he will going to attack any moment!”Nalibot ko ang paligid ngunit tanging masukal na gubat lamang ang bumungad sa aking paningin. Ngunit hindi ko binaba ang mga posibilidad. Tulad ng nakaraan, hindi ko alam ang mga nangyayari at bigla na lamang silang naglabasan!“Where are they?” Baling ko sa kaniya nang may nakataas na kilay.“Whatever do you mean, lady?” Nalukot na ang kaniyang guwapong mukha, habang ang isang kamay ay nasa kaniyang kalamnan.Napakurap tuloy ako habang hindi niya alam kung saan babaling. Tulad ko man ay may kung ano siyang iniiwasan. Ngunit malaki ang posibilidad na hinahanap niya ang kaniyang mga kasamahan at nang matapos na ang aking ka
Nang wala si Dan ay naghanda na ako. Nasa banyo pa ang Vivien nang dahan-dahan kong tinawid ang malawak na likuran. May malalaking kahoy sa gilid ng nagtaasang bakod at kahit hindi ako magmadali ay walang makapansin, tinatago ang kagubatan at binandara ang kastilyo sa itaas ng kabundokan. Tinago ko ang mukha sa nalulumang kasuotang pangkasambahay. Hindi pa rin maalis sa akin ang nangyari ng nakaraan. Sa bahaging 'to, may nananahang ang galit ay nakatuon sa mararangyang kababaehan.Ang alalahanin ang mga sandaling 'yon ay nagpagulo sa akin sa ilang sandali. “Mistress,” bulong ko at nangungunot na ang noo. “I wonder if the mistress is there that time... Someone surely mistake me for a mistress...”Sa bawat pag-ihip ng hangin ay sumasabay ang kakaibang tunog na parang sa ahas. Bigla-bigla akong dinagsa ng pangyayaring 'yon. Ilang ulit ko pang inikot ang tingin at nanginginig na ang buong katawan.“Sa likod ng kabundokan ay ang post-office ni Mario,” nanginginig ang bibig na bulong ko. H
Halatang nagtaka siya ngunit hindi ko na pinansin. Ang nanlalamig niyang mata ay unti-unting nagpakalma sa akin. Gusto kong magalit at mainis ngunit ang kalituhan niya ay kakaiba ang hatid sa akin.Akto akong tatalikod sa kaniya nang matigil sa higpit nang biglang pagkapit niya sa braso ko. “We need to clarify something here, Liz,” seryoso ang boses niya at natulala na lamang ako imbes na mapadaing.Gusto ko na lamang maiyak. “Clarify what, Dan?” tanong ko, pinipilit ang ngiti sa kabila nang pagkabog ng dibdib.Hindi na ba siya makapaghintay na ako na ang kusang sumuko? Marahil kilala niya ako nang lubosan, at alam niyang kahit magkamali siya'y wala siyang makukuhang ni kirot sa aking mga mata!“I actually expected you to act like nothing happene. But perhaps I don't know you really well, Dan?” pagod ang boses na saad ko.Nagdalawang isip pa siya o sadyang hindi sigurado sa sasabihin. Ngunit bakas sa mga mata ang kakaibang emosyong ayokong pangalanan. Paano niya nakakayang magkaroon
Makitid ang daan at hindi abot tanaw ang pupuntahan. Ang pagtakas ko'y nauugnayan sa gano'ng kaisipan. Ngunit sa gabing 'to, luminaw ang noon ay malabo. “I have a question, Mario,” sabi kong hindi na makatingin sa kaniya. “I hope you don't mind?”“I don't!” agap niya at natawa na lamang kaming dalawa. “So where's the question?”“It's not actually a question but a direction, Mario,” napaiwas na lamang ako ng tingin.Saglita siyang natigilan. “Don't tell me you don't know the way to my post-office?”“What?” Napakurap-kurap ako, bigla ay naalala ang kaninang biro niya. “Seryoso ka bang pupunta ako?”“If you don't mind?” Kumislap ang kaniyang mga mata, ang kislap nito ay nangungusap sa hindi ko malamang dahilan.“I don't mind,” agap ko, pansin ang kaba sa kabila ng ngiti niya. Halos mapatalon siya, habang natulala na lamang ako sa kaniya. Magsusuli lang naman ng hiniram 'di ba?“Then I entertain your question the next time. I think you need time to polish that question first,” sabi niya