All Chapters of The Attorney's Revenge: Chapter 31 - Chapter 40

SINUNOD ko siya at tingin ko naman na dapat ko iyong gawin para gumaling ako agad at makabalik sa normal kong buhay. After that awkward dinner, ako na ang nagpresinta na maghugas ng pinagkainan namin. Ito iyong matutulong ko sa kanya ngayon dahil libre naman lahat ng pagtira ko."I will let you do this once pero hindi na sa susunod. That's my chef's job."I agreed. Ang yaman niya, may sarili siyang chef. Iyong gigising ka na lang para kumain. Ginagawa ng ibang tao ang lahat para sa 'yo. Natatakot pa akong mabasag ang mga pinggan dahil baka hindi ko 'yon mabayaran.Mamaya higit pa sa alam ko iyong presyo ng bawat baso at plato niya. Kulang pa iyong nasa bangko ko para ipambayad. Hindi ko na siya nakita matapos niyon. Siguro nagpapahinga na sa kuwarto.I decided to spend the entire night sa k'warto. Wala rin naman akong makakausap kasi nga kami lang dalawa dito at mukhang busy na siya. I took a warm bath before going to bed. Nagtagal ako sa bathtub kasi super relaxing. Nakaidlip nga ako

I can't remember when was the last time I felt this kind of nervousness. Iyon bang takot akong mahuli sa kasalanan na aking ginawa. Nanghihina ako pero frustrated at the same time. Sitting on the ground for how many minutes still won't make me calm. I could feel my body shaking, and I couldn't think straight! "Ava?!" Nagulat ako sa malakas na sigaw mula sa labas. Medyo nawalan pa ko ng balanse ng tumayo. Even though I am familiar with the voice, I still found myself looking at the peephole. I sighed in relief when Blaze was outside and waiting for me to open the door. Mabilis kong binuksan ang pintuan. "A-" Hindi natapos ang sasabihin niya dahil bumukas agad ang pinto. Nakakunot pa ang noo niya at mukhang problemado ng pagbuksan ko. He didn't say a word and quickly entered his penthouse without breaking our eye contact. I stepped back and heard a click which means he closed the door. "Are you okay?" That was the first word he said. I don't know why he asked me or maybe... maybe

KABANATA 34:IT took me an hour before I left the bathroom. Ewan ko bakit gusto kong malinis na malinis at mabango ako ngayon. Heck! I even put a liptint on my lips. May nakita kasi akong make-up pero ang OA naman kung magba-blush on pa ako eh nasa penthouse lang naman."Hindi na ko uuwi sa condo?"If someone witnesses that I talked to myself, they would probably think I'm crazy. Natulala ako saglit dahil napatingin ako sa ulo ko na may ibang parte doon na wala pa ring buhok. Everytime I looked at it, bumababa ang self-confidence ko.Tinallikuran ko ang salamin at tsaka ko natanto na masyado naman akong conscious sa itsura ko ngayon. Why do I need to put much effort? It's like it's not me. Dito lang naman ako at sino ba pinapagandahan ko?I rolled my eyes. Sinungitan niya ako. Edi hindi mag-usap. So, what?Wala naman siya sa sala ng lumabas ako. I took that opportunity to spend hours in the sala. Doon ako nagbasa ng libro pero isang oras lang ang tinagal ko ayp pumunta ako sa balcony

HINDI ako pinatulog ng antisipasyon dahil unang beses akong lalabas ulit simula ng nanatili ako sa penthouse niya. I am not used to be with him outside. Kaya hindi ko ma-imagine ang sarili kung anong itsura ko mamaya na kami lang dalawa ang magsisimba.I am wearing a white below the knee dress and it matched with my white doll shoes too. Natigilan ako dahil hindi ko alam kung anong isusuot ko para matakpan ang aking ulo na may bandage pa. I'll catch the attention of other people if I'll go out like this."Huwag na lang kaya ako umalis?" I sighed in disappointment.I really want to visit the church today, but I don't feel my look.Napalingon ako sa katok sa pinto and niluwa roon si Blaze na may bitbit na malaking box."I'm sorry to disturb you. I just want to give you this," anito at minuwestra ang box na bitbit.Tumayo ako para salubungin siya at inabot nito sa akin iyong box."What's this?" I asked and tried to shake the box to guess what was inside—medyo mabigat siya.I somehow felt

"BAKIT?" tanong nito dahil nakatitig ako sa kanya at kitang-kita ko ang pagka-ilang sa kanya."Pinakialaman mo ba 'yong phone ko?" I asked while looking at him.Tinawanan lang ako nito pagkatapos ay binalik ang mga mata sa daan."No. Why would I? I kept that thing in my drawer," simpleng sagot lang nito.Saglit ko pa rin siyang pinagmasdan habang nanliliit ang mga mata at mukhang naramdaman niya 'yon kaya sinulyapan niya pa ako ulit."Why? What's the problem?"Tamad akong bumaling sa labas ng bintana at bumuntong-hininga. Hindi pa nga yata ako magaling. Hindi ko kasi matandaan na nilagay ko sa block list ang numero ng pamilya ni Sandler."I remember some memories now, but is it possible that there's an occurrence that I still can't remember?""There's a possibility since hindi pa naman talaga matagal no'ng huli kang naoperahan. Katulad ng sabi ko sa'yo noon, it may time time. Maybe months... or years."Huminga ako ng malalim at hindi na nagsalita. Kung ganito ang sitwasyon ko na hindi