All Chapters of Among The Laurente: Chapter 51 - Chapter 60

Alam kong hindi dapat ito ang oras para isipin ang isang lalake, pero gusto ko siyang makita. Gusto kong kumuha ng lakas sa kanya. Gusto kong alisin sa isip ko ang nangyare kanina sa bahay. Gusto kong kalimutan kung paano sinuntok ni kuya si daddy at kung paano sabihin ni daddy na ibebenta niya ang bahay na tinirhan namin. "Salamat," sambit ko nang makarating na kami sa harao ng gate ng plantation ni Ian. "Tawagan mo na kaya," sambit nito kaya tumango ako. Nang makaalis ito ay napabuntong hininga ako at sinulyapan ang mataas na gate. Baka nagdadate pa sila ni Cena. Parang may tinik bigla sa lalamunan ko nang maisip iyon. Nagdadate sila. Nahihiya akong tawagan si Ian. Tumango ako kanina kay Helly nang sabihin nitong tawagan ko si Ian, pero ang totoo, wala akong balak na tawagan siya. Ayokong makaabala. Hihintayin ko na lang siya rito. Nag doorbell ako at sumilip sa higis rectangle ang security guard. Nang makita ako ay mabilis na binuksan nito ang gate. Kilala na niya ako dahil

"You should go home, Latina." My lips parted when I heard that from Ian. I removed his hand. I took his hand off my waist and turned to face him."Ayoko," sambit ko at sinabayan pa iyon ng pag-iling.Bumuntong hininga ito at hinawakan ang pisngi ko. Pinunasan nito ang pisngi ko at naramdamang medyo basa pa ang parteng iyon dahil sa pag-iyak. Madilim na at tapos na kaming kumain. Nandito lang kami sa balcony at tinatanaw ang malawak na plantation ng bulaklak. He asked what happened a while ago. He asked why I was crying and why suddenly I was here. Of course, magtataka siya.After I tried to break up with him, I'm suddenly here. I told him everything that happened. I couldn't help but wonder at myself because I opened up to him so easily. I don't usually tell anyone what I feel or what is happening in my life, but here I am telling him what happened. I feel at ease telling him everything."You need to go home. Kailangan ka ni Tita. Kailangan ka ng mommy mo. She's hurt, but I think sh

Even though my dad caused us so much pain when he cheated, he is still my dad. He is still my father. Kahit balik-baliktarin man ang mundo, he is still my father. So hearing that news breaks my heart.Nanginginig ako sa subrang pag-aalala sa kanya. My tears keep falling and I don't know what to do. Pagkarinig ko kung saang hospital pinagdalhan nila kay daddy ay mabilis akong lumabas ng skwelahan, kahit na nanghihina ako. Tinakbo ko iyon, ni hindi ko gaanong makita ang daan dahil sa luha sa mata ko.Naramdaman ko ang mga titig sa'kin ng mga tao sa skwelahan noong papalabas ako. Naramdaman ko ang mga mapanuri nilang tingin, pero wala na akong pake kung anong iniisip nila, wala akong pake kung nilalait-lait nanaman ako sa mga isip nila. Basta ang gusto ko lang ay mapuntahan ang ama ko. Gusto ko siyang makita. Gusto kong makitang ayos lang siya."Mom!" I called Mom when I saw her and Kuya waiting outside in the emergency room.Mabilis na lumapit si mommy at niyakap ako. Napasulyap ako k

I trust him. I don't want to trust any man, but he made me trust him. He does something to make me trust him, but I don't know if I should blame him or myself, kasi alam kong masyado akong nagtiwala, subrang tiwala yung binigay ko na dumating sa puntong siya yung naging lakas ko sa panahong subra akong nasasaktan. Akala ko kasi iba siya.Pero kasi... bakit kasi ganoon? Sana kasi ininform na lang niya ako, hindi iyong pinagmukha niya akong tanga.How can he do this to me? He called me and said he misses me and he loves me, pero magpapakasal na pala siya. I don't want to cry. I don't want anyone to see that I am hurting, pero hindi ko mapigilan. "We are getting married soon, Carrie. You want to go to his condo and say something? I'm sorry, pero pagod siya sa ginawa naming dalawa kagabi," she said playfully.Hindi ko man siya tignan ngayon, rinig ko sa boses niyang natutuwa siya sa naging reaction ko. Masikip pa rin ang dibdib ko at tuloy-tuloy pa rin ang buhos ng luha ko, pero nang mak

"Wala na siya," sambit ni Daniel nang lumayo siya. Sumulyap ako sa lugar kong nasaan ko siya iniwan and Daniel is right, wala na nga siya roon.I closed my eyes and put my palm on my face. My tears fell. I moved away from him and leaned against the wall on our side. Gusto kong ipakita sa kanya na hindi siya kawalan, but I can't help but feel guilty, and I hate it!Bakit ako nagiguilty kung siya naman ang nanloko sa'ming dalawa! Bakit ako magiguilty ngayong alam ko na sa aming dalawa ako yung nasasaktan! He is already engage! Kung hindi ko pa siya pinuntahan noong araw na 'yun baka hanggang ngayon nagmumukha pa rin akong tanga."Do you want me to take you home now?" Bumuntong hininga ako at pinunasan ang luha sa mata ko at mukha ko.Nakayuko na rin ako dahil alam kong sabog ang mukha ko. I do a light makeup before going here, pero ang ginawa kong paglagay ng palad ko sa mukha ko at pag-iyak ko ay paniguradong naging dahilan ng pagkasira ng make up ko."I'm sorry for that," tukoy ko sa