All Chapters of Binili Ako ng CEO: Chapter 311 - Chapter 320

Malakas ang tugtog ng bar habang si Luis Marin—ang kilalang anak ng isang mayamang negosyante sa Spain ay naaliw na nakatingin kay Delilah Remadavia.Tuwang tuwa siya habang nakatingin sa mga hips nitong umiindayok habang nang-aakit ang matang nakatingin sa mga lalaki. “What’s her name?” he asked Noli, his friend he met when he arrived in the Philippines.“I don’t know. We can asked her later,” ang sagot ni Noli habang nakatingin sa babaeng nagsi-serve ng alak sa mga customer. Tumaas ang sulok ng labi niya habang nakatingin kay Teresita na sinusungitan ang mga manyak na gustong manghipo sa kaniya.Maya-maya pa, dumating si Levi—ang lalaking kaibigan ni Luis sa Spain. Si Levi ang kasama niya sa pag-uwi ng Pinas. Nag-aral si Levi sa Spain dahil naroon ang umampon sa kaniya.“I’m sorry I’m late,” ani ni Levi at tinapunan nang tingin si Noli na umayos ng upo nang makita siya.“Levi, what is the tagalog term of ‘You’re so beautiful?’” kumunot ang noo ni Levi sa tanong ng kaibigan. Luis di

Elizabeth Revajane Marin“Pa, why would we leave Rachelle there?”“So? She's not a family,” ang sabi ni papa na nagpalaki ng mata ko. Akala ko ba anak niya si Rachelle sa dati nitong girlfriend? Nagulat ako sa reaction ni papa habang nakatingin sa mukha niyang nakangiti. Ikinulong namin si Rachelle sa kwarto.“Saan tayo pa?”“To your mama?”“I’ve noticed, you can speak fluently Tagalog?” I’m sure na hindi. I know my father. Pero habang kaharap namin si Rachelle kahapon, rinig ko ang pagtatagalog niya. “I can’t but I know a little,” aniya. Napatingin ako sa tenga niya at may earpiece doon. So someone is dictating. Pero bakit pa kailangan niyang mag kunwari na nakakapag salita siya ng Tagalog? For the show? Pagdating namin sa bahay, bumaba ako kaagad at pinuntahan si mama pero wala siya sa kwarto. “Where’s my mama?”“Go and change,” ang sabi ni papa. I just nodded. Umalis ba si mama? 5 months ko na siyang hindi nakikita. Baka umalis. Nagkibit balikat nalang ako at pumasok sa kwarto

“Kua, huwag kang umalis ah, sandali lang si mama,” sabi ko sa anak ko nang iwan ko siya sandali para kunin ang mga pinamili namin.“Okay mama,” he said habang kumakain ng ice cream.Tumalikod ako para ibigay ang number sa nagbabantay ng mga baggage sa labas ng super market.“Salamat,” ngumiti ako matapos kong makuha ang mga iniwan kong mga groceries na binili namin sa labas ng supermarket.“Kua, let’s go,” tumingin ako sa likuran ko to find Kua but wala na siya.Agad akong kinabahan at hinanap siya.“KUA!” Sigaw ko but no sign of him.Binitawan ko ang mga grocery bags para mapabilis ang lakad ko para mahanap siya nang tawagin niya ako mula sa likuran.“MAMA!” Napahito ako at lumingon.Nakita ko siya at hawak siya ni Henry.Malakas akong napabuntong hininga at agad na lumapit sa kaniya.“KUA! HINDI BA SABI NI MAMA HUWAG KANG UMALIS?” nawala ang ngiti sa labi niya at parang maiiyak na.Lumuhod ako para mayakap siya.“Mama told you na huwag kang umalis. Paano kung nawala ka?”“I’m sorry

Malakas akong napabuntong hininga. Nakita ko si Sico na nakahiga na ngayon sa tabi ng anak namin. Kanina, no’ng banggain niya ang balikat ko, hindi ko ikakaila na nasaktan ako.May minsan na mabait siya sa akin at madalas ay hindi.“Ano, sa couch nalang ako matutulog,” ang sabi ko sa kaniya.“Bakit?”Nawindang ang kaluluwa ko sa bakit niya. Bakit? Saan ba dapat? Isa pa, akala ko ba ayaw niyang hawakan ko siya?“Saan ba dapat ako hihiga?” nagtataka kong tanong.Hindi siya nagsalita, sinamaan niya lang ako nang tingin.Sabi ko nga.Naglakad ako palapit sa kama at humiga sa tabi ni Kua. Bale, napapagitnaan namin si Kua.“Bakit nandito ka?” mahinang tanong ko, pero hindi niya ako sinagot.“Na enroll mo na ba si Kua?”Tumango ako. “Tapos na,” nagsimula na nga siyang pumasok 1 month na.Natahimik ulit ang pagitan naming dalawa. Hindi ko talaga minsan maintindihan ang iniisip ni Sico. May minsang transparent siya, may minsang hindi.Minsan nakakatakot siya, minsan hindi.Pero kahit anong gaw

ZEYMI ended up with Sico. Kasal na kaming dalawa and I’m happy that I didn’t regret my decision on marrying him.Kasi kahit kasal na kami, hindi pa rin siya nagbago. He always surprise me everyday not until recently. Kung saan kasal na kami, saka ko pa nakikita ang kapaguran sa mukha niya.I don’t know it it’s because 24/7 ko siyang kasama kaya naging attentive ako sa mukha niya o iba."Ate, gusto mong kumain?" tumingin ako kay Moni at umiling. "Thank you Moni but busog pa ako. I'm waiting for your kuya."Tumango siya. I looked at my watch. Sico is 30 minutes late tapos masama pa ang panahon."Moni, maiba ako, may sinabi ba ang kuya mo sa 'yo?" tanong ko at nakita ko ang agad na pag-iling niya."Wala ate. Bakit? May problema ba ate?""Wala naman but I am curious bakit parang wala siya sa sarili lately." He’s spacing out at ilang beses ko siyang mapansin na wala sa mood.Everytime I ask him if he’s okay, oo lang naman parati ang sinasagot niya. I know dumaan sa maraming pagsubok ang r