All Chapters of Binili Ako ng CEO: Chapter 191 - Chapter 200

“Kuya, kumain ka muna.” Pang limang beses ng dumalaw si Dave sa kwarto ni Mr. Shein. Dalawang buwan na rin kasi itong nagkulong sa kwarto niya.“Tinatapos ko lang itong report, Dave. Kakain rin ako.”Hindi makatingin si Mr. Shein sa kapatid ng asawa niya at iginugol ang attention sa mga papeles sa harapan. Lumabas si Dave at tumingin sa mga tao sa labas na naghihintay ng sasabihin niya.“Ayaw pa rin?” Nag-aalalang tanong ni Lee dito. Tumango si Dave at sa hindi inaasahang pagkakataon, dalawang bata ang nag-unahan sa pagtakbo papasok sa kwarto ni Mr. Shein.Nagulat ang lahat sa presenya ni Rico at Sico.“Pa,” sa pintuan pa lang nabasag na ang boses ni Sico habang tinatawag ang papa niya.Malaki ang pagbabago sa mga bata at kapansin-pansin iyon. Walang nagsalita sa lahat, tanging luha at pag-iyak lang ni Mr. Shein ang narinig nila.Walang pasakalye na tumakbo ang dalawa at niyakap ang ama.Awang-awa ang Don habang nakatingin sa anak at mga apo niya na nagdadalamhati sa pagkawala ni Lore

THIRD PERSON POV3 YEARS AFTER“Hey pa,” pumasok si Sico dala ang skate board niya. Kagagaling niya sa labas at tagaktak pa ang pawis sa noo.Lumingon sa kaniya si Mr. Shein at ibinaba ang dala nitong laptop. “Saan ka galing?”“Just past time,” aniya at kumuha ng tubig sa ref nila.Past time, You mean, skate boarding at ubusin ang pera sa pagkarerahan? Mr. Shein wanted to say that but opt not to. Day by day, sumasakit ang ulo niya dahil sa mga anak niya.I wish you were here wife. Sico and Rico give me a headache almost every day. Napapainom nalang siya ng tubig sa katigasan ng dalawa.“Don’t leave at 3 pm. Sasama kayo kay Richmoon for your weekly training.”Tumango si Sico at tinignan ang relo sa kamay niya. “May isang oras pa ako, pa.” Sabi nito at tumakbo papalayo.Napailing nalang si Mr. Shein at bumalik sa study table niya. Una niyang binuksan ang file na pinadala sa kaniya ni Vicente.Just an update the org. After the Torre’s incident 3 years ago, wala namang naging problemang k

“Wait. Bago ko makalimutan, may binili ako para sa paboritong pamangkin ni tito.” Excited na sabi ni Greg at pinuntahan ang bag niya para tignan ang binili niyang laruan.Tumingin si Lorie kay Greg na puno ng pagtataka dahil halos ilabas na ni Greg lahat ng nasa bag niya at hindi pa rin niya makita ang hinahanap nito.“Naiwan ko ba?” tanong ni Greg.“Anong hinahanap mo?” tanong ni Lorie. Napakamot nalang si Greg sa ulo niya at nag peace sign. “Naiwan ko yata,” aniya patukoy sa laruan na naiwan niya sa sasakyan ni Vicente na kasalukuyang kinukuha ang finger print para mas lalong patunayan na match ito sa Gregor na kilala nila.Napailing nalang si Lorie at siya namang pagpasok ni Edmund muli na agad dinaluhan si Lorie at Harmonia.Edmund kissed Lorie Oon the lips at napangiti si Greg nang makita ito. “Kamusta ang pakiramdam mo?” tanong ni Edmund.“Ayos na. Ngunit nasusuka pa rin ako,” sabi ni Lorie bagay na ikinabahala ni Edmund.“Hindi bale hon, hihingi ako kay Pedring ng gamot niya pa

“I’m not supposed to do this but I’m sorry,” ani ni Lorelay habang tahimik na dumaan sa isang iskinita kung saan maraming tao ang nagsiksikan.Parang pro na kinuha niya ang pitaka ng isang ale na hindi man lang siya namamalayan. Parang hangin ang bawat kilos ng paa na sa isang pikit ay parang naglaho siya bigla.Mabilis siyang nakapagtago. Agad niyang kinuha ang pera sa pitaka at iniwan ang ibang laman sa kalsada. Malayo ang lugar na ito sa bahay nila ni Mr. Shein. Aabutin ng pitong oras ang byahe.Nasa malapit na ospital lang ang anak niyang si Harmonia at ito ang dahilan kung bakit nandito pa rin siya. “Pasensya na po, alam niyo ba kung saan ang pinakamalapit na ospital dito?”Agad na itinuro ng ale sa kaniya ang lugar kung saan naroon ang maliit na ospital sa lugar. Tumango si Lorelay at agad na umalis. Kung uuwi siya, dapat kasama ang anak niya sa pag-uwi. Ang sinasabi ng utak niya.Sa labas, nakamasid siya sa entrada ng ospital at nakita na niya agad ang ilan sa tauhan ni Edmund

“Where is mama?” biglang sumulpot si Rico na nagmamadali at nadatnan ang lahat na nakaupo sa sala at naroon si Lorelay na nakaupo at walang malay.They were currently having a meeting. It’s been 1 week after niyang makabalik yet wala pa rin silang makuhang lead kung saan dinala ni Edmund ang anak niya.Nang makita ni Lorelay ang anak ay kumunot ang noo niya ngunit agad rin siyang naluha. Tumakbo si Rico sa kaniya at niyakap siya. Nagbabadya na ang luha sa mga mata.“Mama,”“Oh my God! I missed you so much baby.” Bulong ni Lorelay nang mayakap ang anak. Hindi na napigilan ni Rico ang umiyak.“Is this real? Are you real mama?”Tumango si Lorelay at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa anak. He changed. Mas tumangkad na siya ngayon kumpara dati. Sobrang laki ng ipinagbago niya sa loob ng tatlong taon. Lorelay think.“Mama, I missed you so much. I thought you died without seeing us. Don’t do that again.” Umiiyak na sabi ni Rico. ‘Oh God! He’s still the clingy baby to me.’ She thought.Umili