PANCEO 100

“Kamusta? Anong balita?” mariin na tanong ni Edmund sa mga tauhan niya.

“Clear sir. Wala namang dayong napadpad dito.”

Tumango si Edmund sa balitang iyon.

“Edmund, kamusta ang mag-ina mo?” Singit ni Pedring, ang siyang pinuno sa maliit na lugar na pinagtataguan nila.

“Ayos naman sila.”

“Wala pa rin bang naalala si Lorie?”

Kumunot ang noo niya at dumilim ang mukha. “Wala siyang kailangan maalala. Wala na ang buhay niya dati. Siya na si Lorie at asawa ko ngayon.”

Malungkot na tumingin sa kaniya ang pinunong si Pedring. Naaawa siya kay Lorelay dahil alam niya ang totoong sinapit nito.

Ang lupaing tinitirhan ng mga tao ngayon ay pagmamay-ari ni Edmund. Bilang kapalit sa kabutihan nito, nagkukuta si Edmund sa lugar nila habang silang mamamayan ang siyang watcher nito sa mga dayo sa labas.

“Pero Edmund, kawawa ang babae at ang bata-“

“Tumahimik ka Pedring. Hindi sila kawawa. Akin ang anak ko at asawa ko si Lorie.” Galit na sabi ni Edmund. Napatingin si Pedring sa kaniya at hindi na nagsalit