All Chapters of CEO's Forgotten Wife: Chapter 61 - Chapter 70

TRINA POV Napahawak na lamang ako sa ulo ko dahil sa pumipintig ito. Sobrang sakit ng ulo ko, nanatili naman akong nakahiga sa kama at nakapikit pa ang mga mata ko. Pakiramdam ko kasi kapag gumalaw pa ako ay hahalukayin na ang sikmura ko. Hinila ko pa ang unan ko saka ko itinago ron ang mukha ko pero napakunot na lamang ang noo ko dahil hindi pamilyar sa akin ang amoy ng unan ko. Dahan dahan ko namang naimulat ang mga mata ko, muli akong napapikit dahil sumilaw sa akin ang sinag ng araw. Kailan pa ako nagkaroon ng bintana kung saan sisikat ang araw? Itinabing ko naman ang unan ko saka ko iminulat ang mga mata ko. Lalo akong nangunot dahil hindi pamilyar sa akin ang paligid ko. Inalala ko naman kung ano pang nangyari kagabi pagkatapos na ibigay sa akin ang kontrata. Kasama ko naman si Janet kaya bakit hindi ako nakauwi sa bahay ko? bakit nandito ako sa isang kwarto na hindi ko alam. Mabilis akong napabangon pero napadaing na lamang ng maramdaman ko ul

Nang hawakan niya ang kamay ko at maingat na hinila ay para akong nakalutang sa hangin na naglalakad.“Darren,” rinig ko pang tawag ni Ate Joyce kay Darren pero hindi niya iyun pinansin. Hawak-hawak niya ang kamay ko at hindi ko alam kung saan niya ako balak dalhin. Bakit siya naniniwala kaagad? Nung unang sinabi ko sa kaniya ang tungkol sa bagay na iyun ay sinabihan pa niya akong nagpapanggap akong lover niya. Pero bakit naniwala siya kaagad ngayong narinig lang naman niya kaming nag-uusap ni Ate Joyce.Namalayan ko na lamang na nandito na kami ngayon sa loob ng office niya. Tiningnan ko naman siya at nakatalikod siya sa akin habang nakaharap siya sa bintana niya. Ilang minuto pang nanaig ang katahimikan sa loob ng apat na sulok ng office niya. Napapahawak na lamang siya sa noo niya, hindi ko naman alam kung ano bang laman ng isip niya.“Bakit hindi mo sinabi sa akin? asawa kita?” parang hilaw pa niyang tanong sa akin. This time hinarap

Nang lumipas ang limang minuto ay may tatlong lalaking nakasuit ang pumasok at inilibot ang paningin sa loob ng restaurant. Itinaas naman ni Darren ang kamay niya na umagaw ng atensyon nila. Naglakad naman na sila papalapit sa amin. “Good morning Mr. Dela Vegas.” Nakangiting saad ng isang lalaki. Tumayo naman si Darren para makipagkamay kaya tumayo na rin ako. “Good morning po, nice to see you.” wika ko rin sa kanila. “Let’s sit, pasensya na kung natagalan kami.” “No, it’s okay Sir. Kararating lang din po namin.” nakangiti kong saad. “Hindi mo naman nasabi Mr. Dela Vegas na may maganda ka palang dalaga na kasama. Isinama ko rin sana ang binata kong anak.” pabiro pang saad ng isang matanda kaya nakitawa na lamang ako sa biro niya. “I’m sorry Mr. Mortel but she’s my wife.” Pormal namang saad ni Darren kaya napatingin ako sa kaniya. Rumihistro naman sa mukha nila ang gulat, napalingon pa sa akin yung isa kaya ngumiti na lang ako.

“Don’t do that again, sa ngayon naging maayos ka kahit wala kang kasama pero hindi na natin alam sa susunod. Huwag na huwag mo ng uulitin yun.” Tumango naman ng tumango ang anak niya. Napatingin naman sila sa pintuan ng bigla itong bumukas. Napatayo naman si Trina saka bahagyang binatukan si Louie na kararating lang. “Bakit mo pinabayaan yung bata? Una hindi ka nagpaalam na pupunta kayo rito, pangalawa hinayaan mong umihi ng mag-isa sa cr at pangatlo natakasan ka ng maliit at musmos lang na bata!” may diin niyang saad dito, ayaw niyang ipaalam sa anak na naiinis ito kay Louie na siyang naiwan para mag-alaga kay Chris. “Sorry naman, kasalanan ko bang masyadong matalino yang anak mo.” sagot niya naman dito. Napadaing na lamang si Louie ng kurutin siya ni Trina. “Chris, you should say sorry to your Daddy Louie. Mali ang ginawa mo.” baling niya naman na sa anak niya. Inosente namang tiningnan ni Chris si Louie. “I’m sorry Daddy, I will not do that again.

Naupo naman na ulit ako para ituloy ang mga gawain ko. Ramdam ko naman ang pagpasok ulit ni Darren saka tumayo sa harap ko. “Tapos mo na ba ang report mo? kukunin ko sana ngayon.” saad niya naman, hindi naman ako umimik saka kinuha ang isang folder sa drawer ko. Iniabot ko naman iyun sa kaniya. “Nakalimutan kong ihatid sayo kanina dahil inuna ko na ito.” wika ko. “It’s okay, gusto ko lang naman basahin. Let’s have a lunch together later.” Napatingin naman ako sa kaniya sa sinabi niya. Napataas ang kilay ko sa kaniya pero nanatiling blangko ang mukha niya. Wala naman siyang imik na lumabas ng opisina ko. Naiwan pang bahagyang nakanganga ang bibig ko. Anong nakain nun? Inaya akong maglunch kasama niya? may sakit ba yung lalaking yun? Wala naman siyang nasabi na may kailangan kaming pag-usapan para magsabay kaming kumain mamaya. Napailing na lamang ako, bakit ba ako naapektuhan sa mga sinasabi ng lalaking yun? Wala namang masama kung kakain kaming dalawa