All Chapters of The Billionaire's Rented Wife: Chapter 1 - Chapter 5

Tinitigan ko ang aking repleksyon sa malaking salamin. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang napunta ako sa ganitong sitwasyon. I chuckled at the astonishment of my face. Dati, buong-buo ang paniniwala ko na sa taong tunay kong minamahal ako magpapakasal. Naniniwala kasi ako na ang kasal ay isang sagradong seremonya na para lamang sa mga taong tunay na nagmamahalan. But now, I gave up my pride. Sumuko ako dahil lang sa iisang rason. Nakakatawa mang isipin pero, oo, sumuko ako para sa pera. Mapait akong napangiti habang dahan-dahan na tumulo ang mga butil ng luha sa aking mga mata. Kahit gaano ko pa kagustong magsisi sa aking desisyon ay hindi ko magawa. Para sa isang taong mas pinakaiingatan ko, ang pagkatali kong ito ay balewala lang. “Nami, handa ka na ba?” Agad na kumuha ako ng tissue na nasa harap ko lang para punasan ang aking mga luha. Pilit akong ngumiti habang tinitig

"Nami, what happened? Bakit namumutla ka?" nag-aalalang wika ni Karel. Agad na inalalayan niya ako nang muntik na akong matumba. Gusto kong sumagot, pero hindi ko magawa. My heart was pounding too fast to the point that I couldn't breath well. More than I wanted to get up, my limbs were shaking and felt like all my strength was taken away. I couldn't understand what I was feeling. And sweats started to form in my forehead. Karel gently guided me to sit on the floor. I gazed at her with the intent of talking back at her. Pero, dahil sa paghahabol ko sa aking hininga, wala kahit na isang salita ang lumabas sa aking bibig. "Tulong! Tulungan niyo po kami!" she shouted as tears started crawling out of her eyes. Halata sa mukha niyang naguguluhan siya at hindi malaman-laman kung ano ba ang tamang gagawin niya. I hooked my phone beside me and with the last strength of my arm, I handed it to her. Naguguluhan

***** Napahilot ako sa aking leeg nang makaramdam ako ng pangangalay mula rito. Kanina pa kasi ako nakayuko sa pagpirma ng mga dokumento. Halos dalawang linggo rin kasi akong wala sa kumpanya, kaya tambak-tambak na mga gawain ang sumalubong sa akin.   I stretched my arms and decided to take a break. As I looked at my wristwatch, I suddenly felt surprised when I realized what time it was already. It's nearly midnight.   I heaved a deep sigh, stood up, and went directly to the pantry to brew myself coffee. Dahil sa sobrang late na, malamang nakauwi na lahat ng aking mga trabahante.   Patuloy pa rin ako sa paghilot ng aking leeg habang pasimpleng humihikab nang pagbukas ko sa pinto ng pantry ay bumungad sa akin ang aking sekretarya kasama ang isa ko pang empleyado na gumagawa ng milagro.   Kaagad silang napabaling sa direksyon ko at halata ang gulat sa kanilang mga mukha, pero hindi iyon naging