All Chapters of Chased by a Secret Billionaire: Chapter 21 - Chapter 30

"Diyos ko dai, dapat pala sumama na lang ako! Kasalanan ko 'to e!" Pinadyak-padyak ni Josephine ang kaniyang mga paa. Maya't-maya ay hinihilamos ang dalawang palad sa mukha. "Dai naman, 'wag mong sisihin ang sarili mo. Kasalanan ko 'yon kasi naging pabaya ako. Hindi naman nawala si Angela e.""Hindi dai, mas kilala ko 'yang batang 'yan. Kabisado ko ang ugali niyan. Magkukusa 'yan kapag may gustong abutin, hindi siya aasa o hihingi ng tulong sa iba. Manang-mana sa iyo 'yang anak mo, dapat talaga hindi ko kayo hinayaang umalis na wala ako e! Kung nandoon ako hindi sana siya nawala sa tabi mo." Natahimik ako. Nakaramdam ako ng hiya. Ako ang ina pero mas kabisado ng kaibigan ko ang ugali ng anak ko. Mas kilala niya dahil sa loob ng maraming taon, mas maraming oras na silang dalawa lang ang magkasama."Pasensya ka na, mahal na mahal ko si Angge, ikamamatay ko kung may nangyaring masama sa kaniya." Naging mahinahon si Josephine nang maramdaman ang pananahimik ko. Ako ang may kasalanan pero

"Ano ba kasing nangyari? Bakit naman pati ang pag-aayos ng alak e sinalo mo pa?" Nakahalukipkip si Josephine at nakatayo siya sa tabi ng higaan ko. Hindi naman siya galit kahit na may tono ng katarayan ang paraan ng pagtatanong niya. Sanay na rin ako na ganoon siya kapag mayroong hindi magandang nangyari sa akin at sa anak ko.Hindi ako agad nakapagsalita dahil iniisip ko rin kung bakit nga ba humantong pa sa pag-akyat ko ng hagdan ang pag-aayos.Kaming dalawa lang ang narito ngayon sa kuwarto dahil si Greg ang nagboluntaryo na samahan si Angela sa paaralan, hiniling kasi sa kaniya 'yon ng anak ko kanina. Magmula noong naaksidente ako no'ng isang araw ay gabi-gabi na siya rito natutulog. Umaalis lang siya ng ilang oras upang umuwi at makapagpalit ng damit, pagkatapos ay bumabalik naman agad para masamahan ako at maalalayan dito. Nahihiya ako sa kaniya pero dahil mas lalong gumagaan ang loob ko at napapanatag kapag nasa tabi ko siya ay hinayaan ko nang lunukin ang lahat ng hiya sa kata

Humupa na ang lagnat ko pero magdamag akong hindi nakatulog nang maayos. Sa buong gabi na lumipas ay hindi pa rin naalis sa isipan ko ang mga sagutan namin ni Greg kahapon. Hindi pangkaraniwan ang galit na ipinakita niya kahapon at natakot ako bigla sa kaniya, inaamin ko 'yon sa sarili ko kahit na nilalabanan ko 'yon sa pamamagitan ng pagkainis at pagkagalit kahapon. Gusto kong unawain na marahil ay nag-aalala lang siya ng sobra sa akin kaya ganoon ang ipinakita niyang galit, pero hindi ko maiwasang isipin na mayroon pa siyang ibang dahilan. Naalala ko noong buhay pa ang mga magulang ko, ang mama at papa ko mailap sa mga tao lalo na sa mga kapitbahay namin. Si Tiya Marita ko lang yata ang kilala kong kamag-anak ng mama, malayong kamag-anak daw pero hindi ko kailanman naramdaman na itinuring niya akong kamag-anak. Si papa masyadong mapagmasid, kapag mayroong lumalapit sa akin na hindi namin kilala ay inilalayo agad niya ako. Sa paaralan na pinapasukan ko noon ay ganoon din si mama. W

Nalula ako nang matapat na kami sa isang malaki at kulay itim na gate. May kalumaan na ito dahil sa mga kalawang at nakupas na pintura. Ang mataas na pader ay halos lamunin na rin ng mga ligaw na halaman. Sa unang tingin ay tila isa itong abandonado na. Nang bumusina si Greg ay agad na bumukas ang gate. Mahabang oras ang binyahe namin at hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. Liblib na lugar ang nilalakbay namin at alam kong malayo na sa siyudad ng Gensan ang lugar na ito. Wala ring kabahayan sa paligid at tanging matataas na puno at masusukal na damo lang ang makikita. Kahit na maaga pa ay aakalain mong palubog na ang araw dahil sa dilim na dulot ng mga puno. Kung ito man ang bahay na sinasabi niya, paano niya nagagawang makabalik kaagad sa hospital sa tuwing umaalis siya at nagpapalit ng damit?"We're here," mahinang usal ni Greg.Katulad nga ng sinabi niya, dalawang araw lang ang nakalipas ay dinala nga niya kami sa kung saan siya naninirahan. Mabilis na sumang-ayon ang doktor ko

Mabilis na lumipas ang araw. Sa mga nagdaang araw na iyon ay nakalimutan namin pansamantala ang aming mga problema. Walang araw na hindi kami sinurpresa ni Greg at palagi niyang sinisigurado na masaya kami lalo na ang anak ko. Ngayong umaga ay nakatakdang tuluyang aalisin na ang benda sa kamay ko. Inaalis naman ito at pinapalitan, pero ang isiping tuluyan na itong hindi ibabalik kapag natanggal ay masarap sa pakiramdam. Hindi ko alam kung ito ba 'yong tinatawag na mahika pero sa pag-aalaga ni Greg sa akin ay mabilis na gumaling ang pilay at mga natamo kong sugat. Hindi man tuluyang nawala ang mga peklat, ang importante ay magaling na ang mga sugat."Sanay talaga iyang si Greg mag-alaga ng may sakit. Alam na alam niya ang gagawin niya kapag mayroong nagkakasakit. Nag-aral ng medisina 'yan noon, hindi nga lang niya naipagpatuloy. Mabait na bata 'yan at maalalahanin pa." Natigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang sinabi ni Nay Pacita. Papunta ako sa kusina upang kahit sana papaano ay