บททั้งหมดของ Ginto't Pilak: บทที่ 21 - บทที่ 30

- 21 -     Matagumpay naming nai-panik sa aking silid si Nico. Tumawag ako ng hangin at diretso kaming nagdaan sa aking bintana nang walang sinu-man na nakakakita sa amin. Pagpasok namin, agad ko rin isinara ang mga bintana, pati na ang pinto, at naglatag ng dasal upang walang anumang tunog na makalalabas sa aking silid. “Ngayon, maaari na tayong mag-usap nang walang makakarinig sa atin,” paniniyak ko sa kaniya. “Sigurado ka ba talaga?” tanong ni Nico na tumitingin-tingin sa silid kong halos walang laman. “Wala ka bang tiwala sa amin?” “Hindi naman sa gano’n... pero...” muli siyang tumingin sa paligid. “Ang sasabihin ko sa inyo ay napaka importante, at maraming buhay ang maaring makitil kung may makakaalam nito...” bulong niya. “Huwag kang mag-alala, sinisiguro kong walang sinu-man ang makakarinig sa pag-uusapan natin ngayon.” Mukhang kinakabahan pa rin siya. “Tungkol saan ba ang iyong bal

- 23 -     Muli kaming nagdaan sa bintana. Alam ko ang mga tunog na iyon. Labing isang taon akong nanirahan sa Hermosa, isang bansang nalilibutan ng karagatan. Lagi naming naririnig ang huni ng ibong tagak. ‘Kaa! kaa!’ At ang tunog ng mga kargado ng barko na hinahatak ng mga kadena na nakakabit sa mga kalabaw papuntang wawa ‘tak-tak-tak-tak-tak’ Iyan ang tunog na ginagawa ng bakal na nakatali sa mabibigat na kargado sa mga barko. At dahil nabanggit ni prinsipe Lucius na masangsang ang paligid, mukhang alam ko na ang mismong lugar kung saan sila itinago. Sa may dulo kasi ng puerto ng Apolinus ang lugar kung saan itinatapon ang lahat ng b****a ng bayan. Dito ito sinusunog upang maubos, ngunit sa dami ng mga tao sa kabisera at ng mga b****ang itinatapon nila, ay naging mistulang bundok na ang lugar na ito. Doon kami patungo ngayon.

- 25 -     Dala marahil nang kawalan ng tiwala sa mundo, hindi na ako bumalik pa sa aking silid. Inilipad ko si Marius at ang dalawa naming bagong kaibigan sa himpapawid at nagtungo sa labirinto sa hardin. Mula doon ay tinahak namin ang paliku-likong daan patungo sa kalagitnaan nito, at ihiniga ko si Marius sa isang banko na yari sa marmol sa ilalim ng pulandong. “Dito ba tayo mamamalagi hanggang umaga?” tanong sa akin ni prinsipe Lucius. “Oo,” sagot ko. At sa pagsabi ko noon ay itinaas ko ang aking braso. Inutusan ko ang adobe sa ilalim ng lupa na umangat at gumawa ng isang tore na aming magiging silid. Paikot itong umangat at nilampasan pa ang pinaka mataas na tore sa aming palasyo. Hindi ako naglagay ng hagdan sa palibot nito. Walang ibang daan, kundi ang hangin na aking minamanipula. Inikutan ko pa ito ng maiitim na ulap at nagpakalat ng matatalim na kidlat na susupil sa sinomang mangahas na lumapit s

- 27 -     Magkakasama kami nina Marius, Nico, at prinsipe Lucius na umakyat sa aking dating silid. Pagpasok dito ay agad kong isinara at nilagyan ng dasal ang pintuan. Bumagsak ako sa kama. Sobrang pagod ng aking katawan bagamat ako’y nagsalita lamang, pati na rin ang aking isipan, at maging ang aking kaluluwa. Hinawakan ako ng aking kabigkis sa kamay. “Kamusta naman, kaibigan?” tanong sa akin ni Nico, “Maayos ka pa ba r’yan?” “Humihinga pa...” sagot ko. “Umasa akong may lalaban sa akin... na may magsasabing isa akong halimaw na nagawang patayin ang sarili kong ama... pero... maging ang sarili kong mga kapatid ay pinuri ako bilang Emperador. Na tila ba hindi sila nauugnay sa dugo sa hayop na aking pinaslang...” “Malaki ang takot nila sa iyo, prinsipe Theodorin.” sagot ni prinsipe Lucius. “At ang takot ay mainam na pampatahimik sa mga bibig at maging sa d****b na nagsusumigaw sa galit.” Na

- 29 -     Puno ng ungol ang paligid. May umiiyak... “Bilisan ninyo!” ani ng isang tinig “Ayaw tumigil ng kaniyang pagdurugo!” “Parating na ang tulong!” “Theodorin!” Dumilat ako sa pamilyar na boses, bagamat magaralgal ito. Nasa harapan ko si Marius. Wala siyang maskara. Nakalugay ang kaniyang mahabang buhok, nakadikit sa madungis niyang mukha na basa ng luha. “Mahal... ko...” tila ako’y nanlalambot. Ni hindi ko magawang itaas ang aking braso... “Parating na ang mga maestro...” sabi ng isa pang pamilyar na tinig. Napalingon ako bagamat napaka sakit ng aking ulo. Nakita ko ang ama ni Marius na si Haring Domingo. “Nasaan...” bulong ko. “Nasa Hermosa kayo ngayon,” sagot sa akin ni Haring Domingo. “Bigla na lang kayong lumitaw na duguan...” Napatingin ako sa aking tabi... sa taong hanggang ngayon ay tum