All Chapters of Cry For Me: Chapter 1 - Chapter 10

Marose Barquez   Have you ever felt bad for getting left behind? Have you ever felt like no one wanted to stay? Because I did, although they never intended but that's what I've been believing my entire life. Maybe because somehow, that reason is one I can only hold on to. Somehow, having that in mind helps me ease the pain which keeps on growing still.   Ganun naman talaga, hindi ba? Having clueless of everything hurt more. And so, people like me chooses to think of something to keep my sanity intact.   Nakakabaliw kapag wala kang alam at mas nakakalungkot kapag wala kang pinanghahawakan.   Marami akong naging tanong, sa sarili, sa Kaniya.    I questioned everything simply because I don't understand.   Why does it all have to happen to me? May nagawa kaya akong mali? Ganon ba 'ko kasama para mangyari sa'kin 'to? Pero naging mabuti naman ako, ah.

I let the rays of the sun coming in from the window of my room hit my probably messed up face.It was a one fine day... or so I thought.Isang balita ang nabasa ko habang nags-scroll sa aking social media account. Napaupo pa 'ko mula sa pagkakahiga dahil sa gulat. Binasa ko ulit 'yon baka kasi mali lang ang pagkakaintindi ko. Pero hindi, pareho pa rin ang nababasa ko.Is this for real? Napalitan ng takot at pangamba ang kaninang gulat ko. At mas tumitindi lang ang nararamdaman ko nang makita ang mga pictures, iba-iba pero iisa lang ang laman at pare-pareho ang ibig ipaalam."Z-zombies?" Naibulong ko sa nanginginig pang boses."Several social media posts have floated around the web, issuing the sudden zombie apocalypse and marking todays as the rise of the living dead."Nakakatakot. Totoo kaya 'to? Pero bakit? Paano? Saan nagmula ito kung ganon? 

Naalimpungatan ako nang makarinig ng ingay mula sa labas. Natulog ako matapos magawa ang mga dapat na gawin sa bahay. Masakit pa ang ulo ko marahil ay hindi naging sapat ang tulog.I stretched my arms that's been a bit numb from doing the house chores earlier.Wala rito sina Auntie, umalis siya kaninang umaga kasama ang kaniyang buong pamilya. Dapat ay isasama niya rin kami ni Rose para bumisita sa kaibigan niya dahil may okasyon daw, hindi ko alam kung ano at hindi ko rin naman na inalam,—pero pinili kong manatili nalang dito sa bahay at huwag nang sumama, tumanggi ako dahil nakakahiya naman kasi kung sakali eh hindi ko naman kilala kung sinong kaibigan ang tinutukoy ni Auntie Rima.Kinusot-kusot ko ang mga mata at saka tumayo. Naglakad ako patungo sa bintana ng kwarto at dumungaw sa labas. My forehead wrinkled as I saw what's happening outside.Anong nangyayari? Bakit nagkakagulo sila?Our neighborhoods were ga

It feels like being inside a battle. A battle without having any weapons, a battle with uncertainties of survival, a battle shouldering responsibilities in a sudden.Nakita ko na lamang ang sarili na nakikipagsabayan sa pagtakbo sa mga taong hindi pamilyar sa akin kahit pa iisa lang naman kaming lugar na tinitirahan. Hawak ko sa kamay si Rose. Minsan ay nakakaladkad ko na siya dahil sa mabagal niyang takbo dala siguro ng takot. Ako din naman. Takot din ako. Sobrang natatakot ako pero mas nangingibabaw sa akin ang kagustuhang makaligtas. Makaligtas kasama ang kapatid, I just know that she's the only one I have now and I can't lose her. I will never lose her.Matapos marinig ang mga sigawan ay dali dali kong hinila si Marose upang lumabas dahil alam kong walang kasiguraduhan ang kalogtasan namin kung mananatili sa loob ng bahay. Someone might infiltrate and I don't know how to kick asses. My body won't make it. Payat ang pangangatawan ko at isa pa, wala ako s

I found myself running away even when I can hardly do it because of my wobbly feet. I almost stumbled but I tried so hard to help myself get away.Ilang sandali pa ay narinig ko na ang mga yabag sa likod tanda na hinahabol na ako ngayon. I am damn being chased!Embes na dumiretso sa kay Rose, lumiko ako at sinubukang iligaw ang sombi. Ayokong pumunta kay Rose kahit pa sobrang  mas nag-aalala na ako ngayon sa kalagayan niya kaysa sa pinagdadaanan ko. I know I can't go straight to where she is, madadamay siya. I need to trick this damn zombie. Dapat mailigaw ko siya para hindi makasunod sa akin kapag binalikan ko na ang kapatid.Hingal na hingal na 'ko pero hindi ako tumigil. I never looked back at me to even see what's behind, alam ko naman na, it will just possibly add up to the tension I am feeling now and I don't want that. Kasi baka hindi ko na ma-handle kung sakali man na may idadagdag pa.Mabuti nalang