Share

Cry For Me
Cry For Me
Author: Aizerenity

Prologue

Author: Aizerenity
last update Last Updated: 2021-09-05 15:19:32

Marose Barquez

Have you ever felt bad for getting left behind? Have you ever felt like no one wanted to stay? Because I did, although they never intended but that's what I've been believing my entire life. Maybe because somehow, that reason is one I can only hold on to. Somehow, having that in mind helps me ease the pain which keeps on growing still.

Ganun naman talaga, hindi ba? Having clueless of everything hurt more. And so, people like me chooses to think of something to keep my sanity intact.

Nakakabaliw kapag wala kang alam at mas nakakalungkot kapag wala kang pinanghahawakan.

Marami akong naging tanong, sa sarili, sa Kaniya. 

I questioned everything simply because I don't understand.

Why does it all have to happen to me? May nagawa kaya akong mali? Ganon ba 'ko kasama para mangyari sa'kin 'to? Pero naging mabuti naman ako, ah.

They said everything happens for a reason and I do believe that. But can I ask for it? May I know what the reason was?

I was 6 years old when my parents passed away. Sa murang edad ay naulila kaagad ako. Iniwan nila ako, ni hindi ko man lang sila nakilala ng lubos. Kuwento lang nila ate ang dahilan para magkaroon ako ideya kung sino sila, kung anong klase ba silang mga magulang. Are they great as what I am imagining? 

If it wasn't just for my sisters being my storyteller, they will remain strangers to me.

Bata pa lamang ako noon. Ni hindi ko na matandaan ang eksaktong nangyari. Nagising na lamang ako at narinig ang mga kapatid na umiiyak dahil... dahil wala na ang mga magulang. That memory isn't even that vivid.

The memory I have with them felt like a dream that's slowly fading as time passes by. Unti-unti ay nawawala na sila sa memorya ko at natatakot ako na darating ang panahon na kahit ang mukha nila ay makakalimutan ko na rin. I have their picture printed and placed inside my wallet, but I am afraid of the time that I'll look at their faces and feel empty, realizing that the connection and even the emotion I used to feel isn't the same like before, that it has far long gone.

Sa pagkawala ng mga magulang, naging malungkot ang dating masigla naming tahanan. Nakikita ko nalang ang mga kapatid na umiiyak o kung hindi naman ay nakatulala. It was traumatizing especially for a kid like me.

"Ate, bakit kayo umiiyak?" Malungkot kong naging tanong sa kanila. I can still remember how I just watched my older sisters cried. I don't know why then, I just realize it slowly while growing.

Dying isn't actually the tragic one, but being left behind by someone who's beyond close to your heart is the real definition tragedy. K

Kasi hindi ba kapag namatay ka wala ka naman nang mararamdaman? Kapag namatay ka hindi ka na masasaktan? Kapag namatay ka malaya ka na sa lahat? Ang makakaranas na lamang ng mga paghihirap at sakit ay yung mga mahal niya sa buhay na naiwan.

They grieved, they probably felt the extreme distress. I know because I've been there. But well, that's for me.

After my parents interment, everything has changed.

"Alagaan mo si Rose, Llana huh?" Naluluhang  bilin ni Ate Vanji. Walang naging tugon si Ate Llana kung hindi mabilis na pagtango kasabay ng mga hikbi habang ako ay nasa gild lang nakaupo at pinapanood sila. 

May mga bagaheng nakalatag sa lapag ng aming maliit na salas na batid kong pag-aari ni Ate Vanji.

"Saan ka pupunta, Ate? Bakit ka umiiyak? Bakit po kayo umiiyak?" I was too young then to even understand what exactly is happening.

Lumapit sa akin si Ate Vanji. Lumuhod siya sa harapan ko at bahagyang inayos ang magulo kong buhok.

"Marose, bunso, magpakabait ka ah? Aalis lang ako. Kailangan kasi... Kailangan ni Ate na magtrabaho. Para yun sa inyo, okay?" Ang maliit kong mga kamay ay hinaplos ang mukha niya, pinunasan ko ito at saka binigyan siya ng ngiti.

"Ate opo, magpakabait po ako. Huwag ka na iiyak, Ate," Sabi ko. "'Di ba sabi mo dati nakakapangit ang pag-iyak?" Dagdag ko na naging dahilan ng marahan niyang pagtawa. 

Nang mga oras na iyon naisip ko na, at least nagawa kong mapatawa ang kapatid. And that's just so satisfying. Pagkatapos ng ilang araw na puro iyak at lungkot lamang ang nakikita ko at nadadama sa kanila, I feel the need to make them feel otherwise and I'm so glad that I did.

After that certain occurence, my sister Vanji went away. She leave us, too like what my Papa and Mama did.

Hinabol ko pa siya noon dahil ayaw ko siyang umalis, ayaw kong malayo siya sa akin pero... pero wala akong nagawa.

Sobrang nasaktan ang bata kong puso. Pakiramdam ko kasi ay ayaw niya kaming makasama kaya nagawa niyang umalis. Naisip ko na napagod siya sa amin, sa akin at pinili na magpakalayo-layo nalang.

Habang lumalaki ay nakaramdam ako ng pag-iisa. Tumira kami sa bahay nila Auntie Rima, nakakasama ko ang mga pinsan, kapiling ko si Ate Llana, pero pakiramdam ko nag-iisa lang ako.

My parents were gone. Ate Vanji left us for work. And Ate Llana isn't fine being with me.

Hindi kami magkasundo ni Ate Llana. I never even dared calling her 'Ate' because maybe I don't feel like she's one for me and I was ashamed, too. Para kasing wala akong karapatan. 

I just know I tried to be closer to her but I only feel like we're not going to be on the same page. She's always irritated just by seeing me. Although, I often laugh about it but inwardly, it actually hurt. 

Siya na nga lang ang pamilya kong nakakasama eh, hindi pa kami magkasundo. Lagi siyang naiinis sa akin, lagi akong tinatarayan at kung hindi naman ay hindi niya ako pinapansin na para bang hindi ako umiiral. I tried so many times to reach out to her but she never seemed to even care.

Umabot pa ako sa puntong pinili ko na lamang na inisin siya at pikonin dahil naisip kong kahit sa ganoong paraan lang ay magawa niya akong pansinin. And it worked. 

Halos araw-araw ay iniinis ko siya. Nagpapapansin ako kapag nakakaramdam ako bigla ng lungkot. Pero hindi alam ni Ate Llana yun. Perhaps, she just know that I am just a piece of annoying spoiled brat.

But Ate Vanji knows. Sinasabi ko sa kaniya kapag nagkakaroon kami ng pagkakataong mag-usap. Sinasabi ko sa kaniya na malungkot ako dahil sa hindi pagpansin ni Ate Llana. Nagsusumbong ako pero hindi iyong sumbong na gaya ng inaakala ni Ate Llana. Sigurado kasi akong ang alam noon ay inerereklamo ko siya palagi kay Ate Van pero hindi. I often tell Ate Vanji that I'm not fine with how Ate Llana has become.

Ate Llana has grown detached with me, with us. Ayoko yung mga ginagawa niya kasi iyon yung dahilan kaya naging malayo ang loob niya sa akin at pati na rin sa mga nakapaligid sa kaniya.

My Ate Llana, she always hide her inner voice, always hide her true colors, she's masking everything and I know it. Bata pa ako pero naiintindihan ko siya, I know my sister more than anybody else. She belong to those people who keeps their feelings to themselves as they believe that others can't understand them, their pain and what they're going through. I observe her everytime and that's that. I may not be a good sister to her, but I know inside of me is love existing specially for her.

Our fights, quarrels, little provocation and hurting one another has been our kind of bonding. At least, that's what I think.

But then, there were times that I just wanted to vanish especially when I feel insignificant. Nakakapagod kapag ganun. Pakiramdam ko wala akong kwenta, hindi ako nakakatulong. So just maybe, I better off gone.

I was just a child longing for love or even just a bit of attention.

Madalas akong naiinggit tuwing may pamilyang nakikita. I always imagine myself having that kind of complete family, at least in my mind I feel happy even when sometimes it's making me sad already by the thought that it wasn't and will never be real.

That's how my life goes, envious of people with having an ideal life, feeling lonely, having a not so good relation with Ate Llana, being away with Ate Vanji... I thought it will remain that way but it does changed.

I just don't understand why the good changes needed something in return.

"Ate Llana... I'm here again." Umupo ako sa harapan niya.

It was one chilly overcast day. I hugged both of my knees as I felt the sudden breeze touching my skin. Ipinikit ko ang mga mata at dinama ang hangin. I don't know but it gave me comfort.

Tinignan ko ang kapatid at saka ngumiti. 

My life is full of tragedies, confusion, chaos, tears, miseries, and suffering. But it helps me learn things and eventually grow.

"It's been years, Ate..."

Related chapters

  • Cry For Me   Chapter 1

    Sometimes, things happen out of the blue. May mga bagay tayong hindi inaakala na darating, hindi inaasahang makamtan, mahawakan, o makita. Mga bagay na hindi inaasahang mangyari. At madalas tayong mabago ng mga pagkakataong iyon.Mababago dahil kailangan, mababago dahil wala na tayong mapagpipilian. Nasasayo nalang kung mabuti o tama ang dahilan mo.Kung para sa ikabubuti naman ay siguradong wala kang pagsisihan. Siguro may pagkakataon na hindi naging mabuti sayo, pero marahil sa iba— oo.Ganon naman talaga. Dapat kapakanan ng iba ang madalas na inuuna, hindi ang sarili.Iyan ang madalas na ipaintindi ng mga magulang ko sa akin mula noong bata pa lamang. Pero maraming pagkakataon na napapaisip ako roon.Masisi mo ba ang iba na gusto namang sarili muna ang intindihin? It is really that bad to put yourself first? Katulad ko. Makasarili ako, at alam ko yun. Hindi siguro madalas pero minsan hindi ta

    Last Updated : 2021-09-05
  • Cry For Me   Chapter 2

    I let the rays of the sun coming in from the window of my room hit my probably messed up face.It was a one fine day... or so I thought.Isang balita ang nabasa ko habang nags-scroll sa aking social media account. Napaupo pa 'ko mula sa pagkakahiga dahil sa gulat. Binasa ko ulit 'yon baka kasi mali lang ang pagkakaintindi ko.Pero hindi, pareho pa rin ang nababasa ko.Is this for real?Napalitan ng takot at pangamba ang kaninang gulat ko. At mas tumitindi lang ang nararamdaman ko nang makita ang mga pictures, iba-iba pero iisa lang ang laman at pare-pareho ang ibig ipaalam."Z-zombies?" Naibulong ko sa nanginginig pang boses."Several social media posts have floated around the web, issuing the sudden zombie apocalypse and marking todays as the rise of the living dead."Nakakatakot.Totoo kaya 'to? Pero bakit? Paano? Saan nagmula ito kung ganon?

    Last Updated : 2021-09-05
  • Cry For Me   Chapter 3

    "Mira." Lumingon siya sa'kin. Nagdadalawang-isip ako kung itatanong ko ba o hindi nalang. Baka kasi mainis na naman sa pagiging 'impossible' ko. Iyon ang madalas nilang sabihin sa'kin maliban sa pagiging weirdo, impossible rin. Wala naman akong magawa sa pagtawag nila ng kung ano-ano sa'kin. Sa kabilang banda kasi eh medyo totoo rin naman. Kaya hinayaan ko nalang at isa pa wala naman na rin akong pakialam. Nandito kami ngayon sa likod ng bahay ng kaibigan ko, si Jani, inimbitahan kami dahil ngayon ay kaarawan niya. Sa hindi kalayuan ay naroon ang ibang kaibigan niya, nagku-kuwentuhan at ang iba sa kanila ay nagkakantahan. May dala kasing gitara yung isang lalaki na kung hindi ako nagkakamali ay Delson ang pangalan, tumutugtog siya at sinasabayan naman yun ng kanta ng mga kasama niya. Lima silang lahat na magkakasama at nakapalibot sa bilog na mesa na nasa harapan nila. Ang saya nilang tignan, they are all looks like having a good time.

    Last Updated : 2021-09-05
  • Cry For Me   Chapter 4

    Naalimpungatan ako nang makarinig ng ingay mula sa labas. Natulog ako matapos magawa ang mga dapat na gawin sa bahay. Masakit pa ang ulo ko marahil ay hindi naging sapat ang tulog.I stretched my arms that's been a bit numb from doing the house chores earlier.Wala rito sina Auntie, umalis siya kaninang umaga kasama ang kaniyang buong pamilya. Dapat ay isasama niya rin kami ni Rose para bumisita sa kaibigan niya dahil may okasyon daw, hindi ko alam kung ano at hindi ko rin naman na inalam,—pero pinili kong manatili nalang dito sa bahay at huwag nang sumama, tumanggi ako dahil nakakahiya naman kasi kung sakali eh hindi ko naman kilala kung sinong kaibigan ang tinutukoy ni Auntie Rima.Kinusot-kusot ko ang mga mata at saka tumayo. Naglakad ako patungo sa bintana ng kwarto at dumungaw sa labas. My forehead wrinkled as I saw what's happening outside.Anong nangyayari? Bakit nagkakagulo sila?Our neighborhoods were ga

    Last Updated : 2021-09-05
  • Cry For Me   Chapter 5

    Walang kahit anong balita akong nakita nang buksan ko ang cellphone para maghanap ng impormasyon sa kung ano talagang nangyayari.Nakakainis! Bakit hindi man lang sila nagbibigay ng balita? Ngayon pang sobrang kinakailangan ito ng lahat, saka naman sila mananahimik. Anong gusto nilang mangyari? Hayaan kami ritong walang kaalam-alam? Hayaang sugurin ng kung anong nilalang ng walang kamalay-malay?!And it will all boils down to us, dying! Wala silang pakialam. Hinihintay lamang nilang mangyari 'yon. At iyon ang mas nakakatakot. They cease to care. They choose to just standstill. People who have the means to save you, wants you gone.I don't know but I suddenly feel unwanted resentment, I wanted to curse them to better be silent for all future time. Damn, I'm not usually like this, I hate to hate. And this situation urge me to be someone bold.Hindi ko alam kung paano nalaman ng barangay namin ang tungkol dito, sa mga pang

    Last Updated : 2021-09-05
  • Cry For Me   Chapter 6

    It feels like being inside a battle. A battle without having any weapons, a battle with uncertainties of survival, a battle shouldering responsibilities in a sudden.Nakita ko na lamang ang sarili na nakikipagsabayan sa pagtakbo sa mga taong hindi pamilyar sa akin kahit pa iisa lang naman kaming lugar na tinitirahan. Hawak ko sa kamay si Rose. Minsan ay nakakaladkad ko na siya dahil sa mabagal niyang takbo dala siguro ng takot. Ako din naman. Takot din ako. Sobrang natatakot ako pero mas nangingibabaw sa akin ang kagustuhang makaligtas. Makaligtas kasama ang kapatid, I just know that she's the only one I have now and I can't lose her. I will never lose her.Matapos marinig ang mga sigawan ay dali dali kong hinila si Marose upang lumabas dahil alam kong walang kasiguraduhan ang kalogtasan namin kung mananatili sa loob ng bahay. Someone might infiltrate and I don't know how to kick asses. My body won't make it. Payat ang pangangatawan ko at isa pa, wala ako s

    Last Updated : 2021-09-08
  • Cry For Me   Chapter 7

    I couldn't seem to move. Nanatili ang tingin ko sa harapan at napatulala na lamang. It is damn horrifying!Bata pa lang ako ay nakikita ko na 'to. I was young then when I get to know the existence of different creatures. I still remember my young self being astonished with different kind of beings. I even thought of myself being amaze with their looks in person, if ever. Sinabi ko pa sa sarili na sa oras na masilayan ko sila, I will seize that certain moment.Pero siguro nga ay masyado pa akong bata noon, bata kung mag-isip at wala pang kamuwang-muwang. I was clueless about how actually frightful they could be. I feel dumb and real crazy upon realizing things just now. At the present moment that I get to see them with my naked eyes, vivid and so clear.Hindi kalayuan mula sa kinaroroonan namin ay may isa... dalawa... tatlo... apat. Apat sila. Fo

    Last Updated : 2021-09-09
  • Cry For Me   Chapter 8

    I found myself running away even when I can hardly do it because of my wobbly feet. I almost stumbled but I tried so hard to help myself get away.Ilang sandali pa ay narinig ko na ang mga yabag sa likod tanda na hinahabol na ako ngayon. I am damn being chased!Embes na dumiretso sa kay Rose, lumiko ako at sinubukang iligaw ang sombi.Ayokong pumunta kay Rose kahit pa sobrang mas nag-aalala na ako ngayon sa kalagayan niya kaysa sa pinagdadaanan ko. I know I can't go straight to where she is, madadamay siya. I need to trick this damn zombie. Dapat mailigaw ko siya para hindi makasunod sa akin kapag binalikan ko na ang kapatid.Hingal na hingal na 'ko pero hindi ako tumigil. I never looked back at me to even see what's behind, alam ko naman na, it will just possibly add up to the tension I am feeling now and I don't want that. Kasi baka hindi ko na ma-handle kung sakali man na may idadagdag pa.Mabuti nalang

    Last Updated : 2021-10-16

Latest chapter

  • Cry For Me   Chapter 11

    "Sana hindi tayo makasuhan ng trespassing dito." I chuckled.Sa wakas, natahimik rin kami. I know, we'll going to be fine here. In this place we accidentally barge in."Hindi yan." Rose uttered.Hinarap ko ang kapatid na mukhang sigurado na hindi nga. "Uh-huh, paano mo nasabi?"Nagkibit-balikat siya. "Kaklase ko ang may ari nitong bahay, Ate. Papakiusapan ko nalang na huwag tayong kasuhan." She laughed.I was shocked then. Nagulat ako hindi dahil sa kilala ni Rose ang may-ari nitong bahay, nagulat ako kasi tinawag niya 'kong Ate! Napakurap ako roon, hindi makapaniwala. Oh man, that's the first time!Ganito pala yung feeling? Ang sarap lang sa pandinig, it was damn satisfying! I have even thought of trading everything just for this certain moment."Hey, Ate Llana!" Pumilantik si Rose dahilan upang magising ang diwa ko. "Ano? Okay ka lang ba?"Natulala na pala ako. Bahagya kon

  • Cry For Me   Chapter 10

    My head spin as I felt my knees trembled. The zombie were approaching us but I can't help myself move.For a moment, I felt like giving up.. again. I started imagining myself being bitten. Her teeth sinking into my skin while feeling the way it stings. And maybe after that my suffering will finally have its ending.I was ready. I accepted my defeat. But as I felt my sister tugging my shirt, I was awakened and realized my stupidity."Llana! Halika na!"How could I thought of that when I have Rose beside me? Cargo ko siya, tangina.Hindi ako puwedeng panghinaan ng loob, hindi ako dapat na sumuko, hindi dapat ako basta basta na lamang bibigay! Kasi kasama ko si Rose. Kasi hindi ako nag-iisa ngayon.I was so used of being alone that I always forgot I have my sister with me now. I hated and cursed myself repeatedly like it will be of help to conciliate."Llana! Ano ba?!"Na

  • Cry For Me   Chapter 9

    My forehead is leaning against the wooden door. Ang mga kamay ko ay nanghihinang nakasandal rin sa pintuan sa magkabilang gilid ng aking ulo.I felt hopeless. Wala na ba 'kong magagawa para sa kapatid? Puros nalang kasi palpak and I felt really bad.My mind were having a clash, questioning myself when suddenly, I felt Rose's hand resting at my back. Mararahang haplos ang naramdaman ko na para bang may gustong iparating. Her touch feels like she wants to tell me something. There was a consolation which is good yet strange.I gasped as if to help my tears go back and never fall.Sa totoo lang ay gusto kong mapag-isa ngayon, that way I could freely cry for as long as I wanted, that way I will never disappoint someone, that way I could be vulnerable like what I truly am, that way I will never dare putting a fight because I want to be gone, anyways.But as I felt my sister's hands behind me, all of my bad though

  • Cry For Me   Chapter 8

    I found myself running away even when I can hardly do it because of my wobbly feet. I almost stumbled but I tried so hard to help myself get away.Ilang sandali pa ay narinig ko na ang mga yabag sa likod tanda na hinahabol na ako ngayon. I am damn being chased!Embes na dumiretso sa kay Rose, lumiko ako at sinubukang iligaw ang sombi.Ayokong pumunta kay Rose kahit pa sobrang mas nag-aalala na ako ngayon sa kalagayan niya kaysa sa pinagdadaanan ko. I know I can't go straight to where she is, madadamay siya. I need to trick this damn zombie. Dapat mailigaw ko siya para hindi makasunod sa akin kapag binalikan ko na ang kapatid.Hingal na hingal na 'ko pero hindi ako tumigil. I never looked back at me to even see what's behind, alam ko naman na, it will just possibly add up to the tension I am feeling now and I don't want that. Kasi baka hindi ko na ma-handle kung sakali man na may idadagdag pa.Mabuti nalang

  • Cry For Me   Chapter 7

    I couldn't seem to move. Nanatili ang tingin ko sa harapan at napatulala na lamang. It is damn horrifying!Bata pa lang ako ay nakikita ko na 'to. I was young then when I get to know the existence of different creatures. I still remember my young self being astonished with different kind of beings. I even thought of myself being amaze with their looks in person, if ever. Sinabi ko pa sa sarili na sa oras na masilayan ko sila, I will seize that certain moment.Pero siguro nga ay masyado pa akong bata noon, bata kung mag-isip at wala pang kamuwang-muwang. I was clueless about how actually frightful they could be. I feel dumb and real crazy upon realizing things just now. At the present moment that I get to see them with my naked eyes, vivid and so clear.Hindi kalayuan mula sa kinaroroonan namin ay may isa... dalawa... tatlo... apat. Apat sila. Fo

  • Cry For Me   Chapter 6

    It feels like being inside a battle. A battle without having any weapons, a battle with uncertainties of survival, a battle shouldering responsibilities in a sudden.Nakita ko na lamang ang sarili na nakikipagsabayan sa pagtakbo sa mga taong hindi pamilyar sa akin kahit pa iisa lang naman kaming lugar na tinitirahan. Hawak ko sa kamay si Rose. Minsan ay nakakaladkad ko na siya dahil sa mabagal niyang takbo dala siguro ng takot. Ako din naman. Takot din ako. Sobrang natatakot ako pero mas nangingibabaw sa akin ang kagustuhang makaligtas. Makaligtas kasama ang kapatid, I just know that she's the only one I have now and I can't lose her. I will never lose her.Matapos marinig ang mga sigawan ay dali dali kong hinila si Marose upang lumabas dahil alam kong walang kasiguraduhan ang kalogtasan namin kung mananatili sa loob ng bahay. Someone might infiltrate and I don't know how to kick asses. My body won't make it. Payat ang pangangatawan ko at isa pa, wala ako s

  • Cry For Me   Chapter 5

    Walang kahit anong balita akong nakita nang buksan ko ang cellphone para maghanap ng impormasyon sa kung ano talagang nangyayari.Nakakainis! Bakit hindi man lang sila nagbibigay ng balita? Ngayon pang sobrang kinakailangan ito ng lahat, saka naman sila mananahimik. Anong gusto nilang mangyari? Hayaan kami ritong walang kaalam-alam? Hayaang sugurin ng kung anong nilalang ng walang kamalay-malay?!And it will all boils down to us, dying! Wala silang pakialam. Hinihintay lamang nilang mangyari 'yon. At iyon ang mas nakakatakot. They cease to care. They choose to just standstill. People who have the means to save you, wants you gone.I don't know but I suddenly feel unwanted resentment, I wanted to curse them to better be silent for all future time. Damn, I'm not usually like this, I hate to hate. And this situation urge me to be someone bold.Hindi ko alam kung paano nalaman ng barangay namin ang tungkol dito, sa mga pang

  • Cry For Me   Chapter 4

    Naalimpungatan ako nang makarinig ng ingay mula sa labas. Natulog ako matapos magawa ang mga dapat na gawin sa bahay. Masakit pa ang ulo ko marahil ay hindi naging sapat ang tulog.I stretched my arms that's been a bit numb from doing the house chores earlier.Wala rito sina Auntie, umalis siya kaninang umaga kasama ang kaniyang buong pamilya. Dapat ay isasama niya rin kami ni Rose para bumisita sa kaibigan niya dahil may okasyon daw, hindi ko alam kung ano at hindi ko rin naman na inalam,—pero pinili kong manatili nalang dito sa bahay at huwag nang sumama, tumanggi ako dahil nakakahiya naman kasi kung sakali eh hindi ko naman kilala kung sinong kaibigan ang tinutukoy ni Auntie Rima.Kinusot-kusot ko ang mga mata at saka tumayo. Naglakad ako patungo sa bintana ng kwarto at dumungaw sa labas. My forehead wrinkled as I saw what's happening outside.Anong nangyayari? Bakit nagkakagulo sila?Our neighborhoods were ga

  • Cry For Me   Chapter 3

    "Mira." Lumingon siya sa'kin. Nagdadalawang-isip ako kung itatanong ko ba o hindi nalang. Baka kasi mainis na naman sa pagiging 'impossible' ko. Iyon ang madalas nilang sabihin sa'kin maliban sa pagiging weirdo, impossible rin. Wala naman akong magawa sa pagtawag nila ng kung ano-ano sa'kin. Sa kabilang banda kasi eh medyo totoo rin naman. Kaya hinayaan ko nalang at isa pa wala naman na rin akong pakialam. Nandito kami ngayon sa likod ng bahay ng kaibigan ko, si Jani, inimbitahan kami dahil ngayon ay kaarawan niya. Sa hindi kalayuan ay naroon ang ibang kaibigan niya, nagku-kuwentuhan at ang iba sa kanila ay nagkakantahan. May dala kasing gitara yung isang lalaki na kung hindi ako nagkakamali ay Delson ang pangalan, tumutugtog siya at sinasabayan naman yun ng kanta ng mga kasama niya. Lima silang lahat na magkakasama at nakapalibot sa bilog na mesa na nasa harapan nila. Ang saya nilang tignan, they are all looks like having a good time.

DMCA.com Protection Status