Lahat ng Kabanata ng She Only Live Twice: Kabanata 11 - Kabanata 20

Oras ng siesta at hindi pa naman ako kailangan ni Lino kaya niyaya muna ako ni Berto magpunta sa market para raw bumili ng ilang kakailanganin nila. Para na rin akong nakahanap ng kaibigan sa katauhan ni Berto. Magka-height lang kami tapos ang daldal niya rin kaya nagkakasundo kami."Kaya matagal na kaming magkaibigan. Sana'y hindi lang din katrabaho ang tingin mo sa'min. Ituring mo kaming kaibigan na rin para maging magaan ang buhay," nakangiting sabi ni Berto habang tumitingin ng gunting. Matagal na pala kasing nagtatrabaho si Berto kina Lino, bata pa lang daw sila. Nagkahiwalay lang sila nang mag-aral ng medisina si Lino sa Europa at nang bumalik, nagtrabaho ito ng ilang buwan sa Maynila hanggang sa napagdesisyunan nitong magtungo rito dahil nakausap nila doon ang dating alcalde mayor ng bayang 'to. Wala ritong doktor kaya naisip nilang maglakbay papunta rito. Ninong ni Lino ang dating alcalde mayor kung kaya't imbis daw na pabantayan ang bahay sa ibang tao, pinahiram na l

Kinaumagahan ay sinabihan ako ni Lino na mag-ayos kasi nagpadala ng imbitasyon kahapon ang Alcalde Mayor. Birthday pala nito. Sasama ako kasi for sure na wala doon si Padre Roque kasi nagpapahinga siya. Sa wakas, makakapag-party na rin ako. Before lunch ay nag-aayos na kami. Magpapamisa muna raw kasi sa simbahan at doon kami didiretso para makilala agad namin ang Alcalde Mayor. Kung sa bahay kasi nila, for sure marami ng bisita roon kaya mahihirapan kaming makausap siya. Hay! I just want to make myself as busy as fuck just to avoid loneliness and sadness. I miss my family, my friends and my boyfriend so much. How long should I suffer from this kind of life just to make them safe? Bakit kasi ginagamit ako ng mga kalaban ni Mama? Ang duduwag naman nila. "Buenas dias, Señor Manuel Valencia," bati ni Lino sa lalaking matangkad, mataba ang tiyan, maputi, bilugan ang mga mata, manipis ang kilay pero nakikita ko pa naman, matangos din ang ilong at double chin na siya. Nakakaintimid

"Wala namang espesyal sa pamilya ko. Mag-isa lang akong anak. Palaging abala ang magulang ko. Siguro noong bata pa ako, hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko sila madalas makita sa bahay. Pero nang lumaki ako, naiintindihan ko na na hindi lang ako ang tao sa mundo. May kailangan silang isipin at asikasuhing importanteng bagay," nakangiting sabi ko."Ngunit importante rin namang makita nila ang iyong paglaki upang magabayan ka nang maayos," ani Lino."Nagabayan naman ako nang maayos at palagi silang nandiyan kapag may nangyayaring importanteng bagay para sa'kin. Kakaunti ang oras namin para sa isa't-isa kaya kung may pagkakataon, ginagawa naming espesyal ang araw na iyon." hindi pa rin sila nagkulang sa paggabay sa'kin."Mabuti kung ganun. Ngunit ang lungkot naman ng buhay mo kung ganoon," bulong niya kaya bahagya akong natawa. Kahit siya'y natawa rin. "Mag-isa ka lamang sa bahay, walang makausap.""Meron naman kaming kasambahay. Tinuturing ko silang m

Hindi nila ako nakilala kahit pa nakaharap na nila ako so I guess, this disguising really helps me to hide. I just need to act in character as Mon–Ramon Concepcion. Kaya siguro hindi nila ako nakilala agad kasi hindi pa nila ako nakakasama nang matagal bilang Mon. Pero sina Lino, Berto, Maria at Josefa? Oh no!Iniwan ko si Miranda sa daang iyon at sinabing baka hinahanap na ako ni Lino. Patakbo akong bumalik sa monesterio at pawisan na rin ako dahil sa pinaghalong pagod at kaba na baka mamukhaan ni Lino kung sino ang nasa drawing na hawak ng mga Kastilang iyon. Nagkalat sa plaza ang mga Guardia Civil at maski mga Prayle ay nagsilabasan pero hindi ko nakita si Padre Roque. Nandito pa rin ang karwahe ni Lino at mukhang hindi pa tapos ang check-up. Sana walang taga-rito ang makakilala sa 'kin."Berto," tawag ko nang marating ko ang karwahe niya dahilan para magulat siya sa biglang pagsulpot ko. "Matagal pa ba si Lino?" Umakto ako na parang normal lang sa akin ang la

Sumabay kami ni Lino kay Josefa papunta sa kanila kaya mas maaga kong nabisita si Lola Juana. Nakita ko ring nandun sa bahay nila iyong pamilyang pinalalayas noon ni Padre Roque. Buti naman at hindi niya na itinuloy."Kumakain po ba kayo sa tamang oras?" tanong ni Lino pagkatapos niyang tingnan ang kalagayan ni Lola Juana. Hindi ko in-expect na isasabay niya na ang pagcheck-up kay Lola Juana. Hindi ko naman maipagkakaila na mabait si Lino."Opo, Doktor Fuentes. Ngunit hindi rin marami ang aking kinakain sapagkat sumasakit ang aking tiyan," nakangiting sabi ni Lola Juana.Grabe, may sakit na nga siya pero nagagawa niya pa ring ngumiti. Nandito kami sa labas ng bahay nila, nakaupo sa bangko na gawa sa kahoy. Inabutan namin si Lola Juana rito, nagpapahangin habang nagwawalis ng bakuran si Manang Hiyas. Ngayon ay nasa loob siya kasama si Josefa. Si Manong Pedro naman ay nasa sakahan daw."Antabayanan niyo po ang inyong pagkain upang hindi mauwi sa ulcer," ani