All Chapters of Karmine’s Tale: Chapter 41 - Chapter 50

CHAPTER THIRTY-TWO: THE INVITATION PART 2Karmine’s Point of View I put the three boxes of cakes onto the backseat after kong magpaalam sa kanilang lahat. Mabilis ako’ng nagmaneho patungong Northville Heights. Habang papalapit ako ng papalapit sa bahay ni Robert ay pabilis naman ng pabilis ang pagtibok ng puso ko. Rinig na rinig ko rin ang malakas at nakakabinging dagundong nito.Tsk. Bakit ba kasi ako kinakabahan? Grabe, ha. It’s not like kakainin niya ako ng buhay kapag nagkita kami. Parang mas kinakabahan pa nga ako na makita siya ngayon after almost two weeks na hindi namin pagkikita kaysa noong defense ko way back in college. I sighed. Kinakabahan ba ako sa maaaring sabihin niya? O baka naman ay kinakabahan ako sa magiging reaksiyon niya kapag nagkita kami? Kasi ‘di ba the last time na magkasama kami ay halos isuka niya ako para lang mapaalis ako sa harapa

CHAPTER THIRTY-THREE: THE NEXT WEEK PART 2Astrid’s Point of View   “To your boss,” utos ko sa driver cum bodyguard ko after he opened the backseat’s door for me. I didn’t think the need to have a bodyguard because I know I can protect myself just fine at isa pa ay I don’t like the idea of having someone tail me around but Brandon’s so adamant about me having a bodyguard. He said that I should be very careful daw now that I have enemies such as Mondragons and Karmine.   I scoffed after I remember how Brandon visibly paled when I told him that Kiel’s current girlfriend—fiancée, I mean, is my Mommy’s biological daughter, that bitch, that mang-aagaw ng taon—Karmine Ruiz Lopez which I didn’t understand because why would he paled and looked actually scared at the idea of crossing and messing up with that Karmine?   I asked him that. Hindi ko talaga siya tinigilan but he won’t tell me the reason why. There was t

CHAPTER THIRTY-FOUR: THE WORST DAY OF ALL PART 2 Karmine’s Point of View   I parked my car. I smiled as I slid myself out.   Time to see and talk to the enemy. Mas lalong lumawak ang ngiti ko ng makita kong halos magkadikit ang katawan nila ng lalaking kasama niya. Halos nakayakap rin ito sa kaniya habang tinuturuan siya ng tamang pagbaril. Napalingon sa direksiyon ko ang lalake at ngumisi. He kissed her hair and inhaled it in exaggeration.   I immediately took my phone out and snapped some photos of them being this intimate. Lumapit ako sa kanila ng hindi niya namamalayan. I rolled my eyes when she jumped after firing a shot. OA ang bwisit. Ang unang nakapansin sa akin ay ang staff na naka-attend sa needs nila.   “Miss K—” I shook my head to cut her off.   Nakakaintinding tumango naman siya, while the man glared at her. The female attendant immediately cowere

CHAPTER THIRTY-FIVE: THE MORNING AFTER “Saan mo po ba ako dadalhin, Sir? Baka hinahanap na po ako sa amin,” halos pabulong na tanong ko sa lalaking kasama ko.Nakayuko rin ako dahil ayaw kong masalubong ng tingin ang mga mata niya. Nakakatakot kasi. Lalo pa’t bukod sa magkaiba ang kulay ng mga mata niya ay may malaking peklat pa siya mula sa may kaliwang kilay niya pababa sa ilong niya at tumigil sa kanang pisngi niya, sa may bandang panga. Nagmumukha siyang nakakatakot lalo na dahil miminsan lang siya kung ngumiti.Nahigit ko ang hininga ko ng tumigil siya sa paglalakad at dahil nga nakasunod ako sa kaniya ay napatigil din ako agad-agad at kamuntikan pa ako’ng mabangga sa likod niya. Halos maduling ako ng hawakan ng daliri niya ang baba ko at itaas ito para masalubong ko ang magkaibang kulay ng mga mata niya. Mariing napalunok ako ng laway ko. Nakaramdam ako ng kakaibang kilabot at ibayong t

CHAPTER THIRTY-SIX: BEFORE GOODBYERobert Ezekiel Mondragon’s Point of View “You want this hoax engagement to end? Then listen carefully to me, Robert...”Para ako’ng sinampal ng napakalakas dahilan para mabingi ako sa sinabi niya.Parang kanina lang ay nagtataka pa ako kung paanong nahanap na naman niya kami rito sa panibagong rest house namin. Hindi ko alam kung paanong nahanap niya na naman kami kagaya ng pagpunta niya sa rest house namin sa Batangas noong nakaraang araw pero aaminin ko nang marinig ko kina Bruno at Linda na naparito siya ay grabeng tuwa ang naramdaman ko. I sighed heavily. Pero kung paanong ang tuwa at galak na naramdaman ko nang nalaman ko na hinanap niya talaga ako ay mabilis din na napalitan ng halo-halong emosyon. Nalulungkot ako na masaya ns nandito siya sa harap ko pero kasabay naman noon ang pagbuhos ng pangamba at takot sa pagkatao ko dahil madadamay pa siya