All Chapters of โทษทัณฑ์พิพาทใจ: Chapter 151 - Chapter 160

“ก็เขาดีขึ้นแล้ว คุณฟอร์ดได้รับการปฐมพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็น่าจะดีขึ้นแล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันควรจะอยู่ที่นี่ต่อไป ช่วยขอบคุณคุณฟอร์ดแทนฉันด้วยนะคะ ฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริง ๆ ฉันจะไม่ลืมที่เขาช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันจะไม่ลืมหนี้บุญคุณนี้เลย อ่อ คุณเยทส์ ถ้าในอนาคตคุณพอมีเวลา ช่วยถามคุณฟอร์ดให้ฉันหน่อยได้ไหมคะว่าเขายินดีที่จะอนุญาตให้ฉันไปเยี่ยมหลุมศพของป้าเกรซได้บ้างไหม?”คิงส์ตันไม่รู้จะตอบกลับไปเช่นไร“ป้าเกรซจะเป็นครอบครัวของฉันตลอดไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันจึงยืนกรานที่จะไม่รับเงินตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญา ฉันไม่อยากให้สายใยที่เรามีต่อกันเป็นเพียงเพราะเรื่องของเงิน” ซาบริน่าพูด“ผมจะถามให้คุณอย่างแน่นอนครับ” คิงส์ตันตอบกลับ “คุณสก๊อตต์ บาดแผลของนายน้อยนั้นเพิ่งได้รับการรักษาเสร็จ คุณช่วยอยู่ดูแลเขาให้นานกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ?”ซาบริน่ายิ้ม “ตอนนี้คุณฟอร์ดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่… กับเซลีน คู่หมั้นของเขา”“แต่เขาไม่ได้รักเซลีน!” ฉับพลัน คิงส์ตันก็ร้องออกมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความจริงจังซาบริน่าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับการโพล่งออกมาอย่างกะทันหันของเขาดี“คุณสก๊อตต์ ผมไม่เคยเห็น

“ลองถามใจตัวเองดูอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันสาบานว่าจะรักเธออย่างซื่อสัตย์จริง ๆ ฉันจะปฏิบัติดูแลเด็กในท้องของเธอเปรียบเสมือนลูกของฉันเองเลย ได้โปรด ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม ซาบริน่า?”ซาบริน่าส่ายศีรษะเบา ๆ และตอบกลับ “คุณคอนเนอร์คะ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันจะไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองกับคนที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์ จริงด้วยค่ะ... คุณมาถูกเวลาจริง ๆ ฉันกำลังจะไปหาคุณอยู่พอดี”ขณะที่พูดเช่นนั้น ซาบริน่ากลับเข้าไปในห้องเพื่อไปเอาซองจดหมายเก่า ๆ ที่มีชื่อไนเจลติดอยู่ไนเจลรู้สึกได้ว่าถ้อยคำนั้นเขียนขึ้นอย่างแน่วแน่ โดยไม่มีพื้นที่สำหรับความมักง่ายหรือความลังเลใจเลย เมื่อมองดูชื่อของเขาเองบนซองจดหมาย ไนเจลคิดได้อย่างเดียวว่านี่คือความมั่นใจของซาบริน่าถ้าลายมือของคน ๆ หนึ่ง สามารถสะท้อนความรู้สึกของคน ๆ นั้นได้จริง ๆ นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่ามันเป็นความจริงนี่เป็นครั้งแรกที่ไนเจลเห็นลายมือของซาบริน่า ซึ่งเขาคิดว่ามันดูสละสลวยมากมันไม่ละเอียดอ่อนเลย แต่ค่อนข้างคมและมีออร่าที่แข็งแกร่งแผ่ออกมา“นี่เงินหนึ่งหมื่นนะคะ ฉันไม่สามารถให้คุณได้มากกว่านี้ เพราะฉันไม่มีเงินจริง ๆ ฉันคิดว่

“ลาก่อนนะคะ แม่” ซาบริน่าพูดขณะที่เธอออกจากสุสานไปอย่างไม่เต็มใจเมื่อเธอไปถึงที่พักก็เป็นเวลาสี่หรือห้าโมงเย็นแล้ว แทนที่จะเตรียมอาหาร ซาบริน่าตัดสินใจไปหาอะไรรับประทานก่อนจะกลับไปพักผ่อนขณะที่เธอนั่งลงที่แผงขายอาหาร ผู้หญิงสองคนก็เริ่มจ้องมองเธอ“นั่นเธอ ต้องเป็นเธอแน่ ๆ ! ฉากหลังของวิดีโออยู่ที่นี่ในบริเวณนี้ เป็นเธอไม่ต้องสงสัยเลย”“ฉันก็คิดว่าเป็นเธอเหมือนกัน! แค่มองดูเธอก็รู้ว่าทำเป็นเรียบร้อย สุภาพ ด้วยใบหน้าที่ดูซื่อสัตย์นั่น ฉันดูไม่ออกเลยนะว่าเธอยั่วยวนกับปั่นหัวผู้ชายเล่นเก่งขนาดนี้”“ฉันได้ยินมาว่าชายทั้งสองคนนั้นเป็นทายาทที่มีชื่อเสียงของตระกูลที่ร่ำรวยในเซ้าท์ ซิตี้ หนึ่งในนั้นคือหลานชายของหัวหน้าในกลุ่มบริษัทฟอร์ดด้วยล่ะ”“ตระกูลของอีกคนอาจจะล้มละลายไปบ้าง แต่ก็ไม่มีอะไรที่เหมือนกับคนสามัญชนอย่างเราทรัพย์สินของครอบครัวของพวกเขามีมูลค่าอย่างน้อยหลายร้อยล้าน!”ซาบริน่าไม่ได้หูหนวกผู้หญิงสองคนกำลังพูดถึงไนเจลและเซย์นอย่างเห็นชัดเจน และการยั่วยวนที่พวกเธอพูดถึงนั่นก็หมายถึงเธอเธอเดินเข้าไปหาทั้งสองคนนั้นและถามว่า “พวกคุณสองคนมองอะไรเหรอ?”ผู้หญิงสองคนที่กำลังนั่

เซบาสเตียนไม่เคยคาดคิดว่าจะพบนายท่านผู้อาวุโสในระหว่างการประชุมของเขา“เซบาสเตียน! หาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ ฉันอยากฆ่าเธอที่นี่!” เฮนรี่อุทานออกมา“สถานที่ในวิดีโอนั่นคือบ้านของเธอ แม้ว่าซาบริน่าจะมีเทคนิคพิเศษบางอย่างในการยั่วยวนผู้ชายก็ตาม แต่หลานชายของคุณปู่ก็คงไม่อยู่ที่นั่นแน่ถ้าเขาไม่ตกหลุมรักเธอ อย่างไรเสีย แมลงวันก็จะบินไปหาไข่ที่แตกแล้วเท่านั้นแหละ” เซบาสเตียนพูดกับเฮนรี่ด้วยท่าทางเย็นชาตามปกติคำพูดของเขาทำให้เฮนรี่ตกตะลึงผ่านไปครู่หนึ่ง เฮนรี่แสดงหน้าดื้อรั้นและพูดอีกครั้ง “เซบาสเตียน! ฉันอายุเกือบแปดสิบปีแล้ว ฉันมีหลานมานับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้ เหลือเพียงแกกับไนเจลเท่านั้น เมื่อเห็นแกสองคนเข้าไปพัวพันกับผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไม่กังวลได้ยังไง?”“แกเลือกที่จะไม่ส่งตัวผู้หญิงคนนั้นให้ฉันได้”“แต่ว่านะ ฉันมีชีวิตอยู่มากว่าแปดสิบปี ฉันจะหาใครก็ได้ที่ฉันต้องการในเซ้าท์ ซิตี้ ฉันไปหาเธอเองก็ได้ และเมื่อฉันทำอย่างนั้น อย่าโทษฉันที่โหดร้ายก็แล้วกันตอนที่ฉันจัดการกับเธอด้วยมือนี้เอง!“เซบาสเตียน การที่แกสามารถแสดงออกมาอย่างไร้ความปราณีและเด็ดขาด โดยไม่มีผลกระทบอะไรกับอารมณ์ของแก แกคิดว

คิงส์ตันหันกลับมามองเซบาสเตียน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรเซบาสเตียนย้ำด้วยสีหน้ามืดมน “กลับไป!”คิงส์ตันไม่รู้จะตอบอย่างไรอย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงที่เฉียบคมของนายน้อย เขารู้ทันทีว่าจะไปที่ไหน เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และพูดกับเซบาสเตียนว่า “ไม่ต้องกังวลครับนายน้อย แม้ว่าคุณสก๊อตต์กำลังจะตกอยู่ในอันตราย ตราบใดที่ผมอยู่ที่นั่น ผมรับประกันว่าจะไม่มีใครแตะต้องเธอได้ ผมจะกลับไปที่ห้องของ คุณสก๊อตต์ทันทีและเฝ้าเธอไว้ครับ!”เซบาสเตียนไม่พูดอะไร แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์เพียงลำพังคิงส์ตันซึ่งขับรถออกไปก็มาถึงบ้านของซาบริน่าอย่างรวดเร็วเขาไม่ต้องการเข้าไปใกล้เกินไป เขาจึงเลือกที่จะนั่งในรถโดยการดับเครื่องยนต์ เมื่อเขามองไปทางห้องของซาบริน่าเขาก็สังเกตเห็นว่าไฟยังคงเปิดอยู่คิงส์ตันบีบจมูกของเขาขณะที่กลิ่นฉุนเริ่มกระจายเข้ามาในรถ เขาถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเอง “ผู้คนอยู่ที่นี่กันจริง ๆ เหรอเนี่ย? มีถังขยะอยู่ทุกหนทุกแห่งและถนนก็แคบจนรถสองคันไม่สามารถสวนกันได้ ฉันมาที่นี่แค่สิบนาทีเท่านั้น ก็เห็นชายสามคนกำลังช่วยตัวเองอยู่ริมถนนแล้ว“ยังมีผู้ชายอีกมากมายที่จับมือผู้หญิงและกระซิบกระซ