Lahat ng Kabanata ng AIN'T NO MOUNTAIN HIGH ENOUGH: Kabanata 71 - Kabanata 80

            MAAGANG BUMANGON SI DEMANI KINAUMAGAHAN. Halos hindi rin naman siya nakatulog. Wala siyang ibang ginagawa buong gabi kung hindi pakinggan ang banayad na paghinga ni Van at pagmasdan ang natutulog nitong anyo.             Hindi niya alam kung naninibago lang ba siya dahil nasa ibang bansa sila, o dahil iba ang oras doon sa Arizona, o talagang nate-tensiyon siya na makatabing muli sa iisang higaan ang kaniyang asawa? Alin man sa mga iyon, ay hindi maganda ang simula ng araw niya dahil sa kakulangan sa tulog.             Oh, she was only able to get some sleep for fifteen minutes, and then, she would wake up and back to gaping at her husband's sleeping form. Muli na naman siyang maiidlip, at muling maaalimpungatan. Same cycle for the rest of the night. Pagising-gising, hindi mapakali.&nbs

            PASADO ALAS DOS NG HAPON NANG MAKAUWI SINA DEMANI. Matapos nilang manggaling sa ospital ay nagtungo muna sila sa isang restaurant para doon na mag-lunch, pagkatapos ay muli silang nag-ikot sa siyudad. Habang nasa sasakyan pauwi ay napag-usapan nina Nurse Art at Nurse Ella na bago bumalik sa Maynila ay kailangan muna nilang makapasyal sa Grand Canyon, na sinuportahan naman ni Van at ini-suhestiyon na mas magiging maganda ang experience kung susubukan nilang gawin iyon via a helicopter trip. Lalong na-excite ang dalawa, lalo na si Ella na ayaw raw maglakad nang malayo kaya pabor sa helicopter trip. Doon pa lang sa sasakyan ay tinawagan na ni Van si Michelle, ang sekretarya nito, upang mag-set g schedule.             Nurse Ella had also requested to experience the hot air balloon ride over Phoenix, at ni-set up iyon ni Van para sa dalawa. Gusto niyang isatinig

             HINDI KUMILOS SI DEMANI. She planted herself on the bed and stared at Van. Hindi siya bibigay rito; ayaw niyang bumigay. Nais niyang alagaan ang sarili, ang puso. Ayaw niyang masaktang muli.               At napansin marahil nito na wala siyang balak na kumilos, kaya ngumiti ito at inayos na ang higa saka pinatay ang ilaw. Nanatili siyang nakatitig dito.              “Good night, Demani…” he said before sleeping on the other side, turning his back on her.              Hindi siya sumagot at nahiga na rin patalikod kay Van. Inabot niya ang lamp sa bahagi niya, pinatay iyon saka ipinikit ang mga mata. Makalipas ang ilang sandali, nang hindi pa rin siya dalawin ng antok, ay muli siyang nagmulat at nakipagtitigan sa madilim na kisame. Gusto na rin niyang magpah

                         Ilang segundo muna ang pinalipas ni Van bago sumagot.               “Is that even a serious question, Demani?”              “Just answer it.”              “No. Paano ako aakyat sa attic kung ganitong naka-lugmok ako sa wheelchair?”              Bumaba ang kaniyang tingin sa automatic wheelchair nito, pababa pa sa mga binti nitong natatakpan ng makapal na blanket.               “Dahil ba ito sa kumot?”              Muling umangat ang kaniyang tingin sa mukha ni Van nang marinig ang sinabi nito.

            Malalim na paghinga ang pinakawalan ni Van matapos marinig ang tanong niya. He was silent for a while, walang salitang lumabas sa mga labi nito sa loob ng ilang segundo. At alam niyang nag-iisip ito ng tamang sagot; sagot na sana’y hindi makasisira sa nagiging maganda na nilang samahan.            “Because I thought it was the best for you," ani Van sa malumanay na tinig. "I thought letting you go would make you happy, and would stop your pain.”            “But it didn’t…” she answered quietly. Walang panunumbat, walang galit.            Van let out a deep sigh. “I got tired of seeing you cry everyday, Demani. Sa tuwing nakikita kitang umiiyak ay sinisisi ko ang sarili ko. Lalo akong nagagalit sa sarili ko. Lalong