All Chapters of For the Unloved: Chapter 31 - Chapter 40

"Saan ba kami nagkulang sa pagpapalaki sa'yo, Ramona?!" napahilamos na sa kaniyang mukha si Sister Si. "Saan ba kami nagkamali, Ramona?! Bakit nagkaganito ka?!""H-hindi ko na rin po alam, Sister Si..." Humihikbi kong sabi. "S-sa akin po ang problema... Ako po ang may kasalanan ng lahat."Nanatili ako sa gilid. Napayuko bigla. Hindi ko kayang nakikita sa mga mata ng mga madre ang pangingilid ng luha. Lahat ng mga madre ay narito. Nakatingin sila sa ibang direksyon. Kita ang pagkakadismaya sa nangyari. Hindi na talaga matatago ang pagbubuntis ko. Lumalaki na ang tiyan ko, napapadalas na rin ang pagiging maselan ko sa pagkain at ang morning sickness ko. Ang lala. Hindi ko na magawang makontrol. Maduduwal nalang ako basta-basta sa kalagitnaan ng paghuhugas, nattrigger kapag may naaamoy akong hindi kaaya-aya. Kaya rin ako nabuko ng mga madre. "Nasaan na ngayon ang magaling na apo ni Father Theodore? Aba, Ramona! Hindi pwedeng ikaw lang ang umako ng responsibilidad na 'yan! Kailangang tu

Motherhood is messy and staggeringly beautiful. It is overflowing with great joy, laughter, tenderness, and immeasurable responsibility. As mothers, we strive to make our families the heart of our day-to-day lives, and we redefine what it means to be tired, to be busy, to multitask with grace and patience. We love with our whole hearts and do everything in our power to give and give selflessly.Through it all, my daughters are the core of my universe. I want them to always see me as I am: a woman, a wife, a writer, a daughter, a friend, a hopeless romantic; a Mama. We are, as parents, massively skilled jugglers, and it is not always easy to strike a balance. "Mama, is Father Theodore at the church?" He asked out of blue. Hindi ko alam kung paano ibabalita sa anak kong wala na ang Lolo Theodore niya. Hanggang ngayon ay naglulungkot pa rin ako sa nangyari rito. Lalong-lalo na siguro ang anak kong mas malapit pa sa kaniya. Kagabi pa niya panay banggit ito. Paulit-ulit niyang sinasabi s

"Ms. Ramona? Why are you here alone?" Biglang sumulpot sa aking gilid ang kapatid ni Aquilino na si Lazarus. Napapitlag ako sa gulat. Masyado akong nagpokus sa pagdadasal. Nabigla ako ng sobra sa pagdating nito. "Sino ang nagbabantay sa anak mo?" dagdag na tanong pa nito."Ah! Ang kaibigan kong madre. Kasama ko sa pagbabantay sa anak ko ngayon."Hindi ko talaga inasahan na mangyayari itong ganito. Na darating pala ang panahon na makikilala ko rin ang kapatid niya. Ang madalas niyang pagselosan dahil mahal na mahal ng magulang. Magkasalungat man sila ng ugali, halatang magkapatid ang dalawa dahil sa sobrang pagkakapareho ng kanilang mukha. Ang hugis lang ng mukha at awrahan sila nagkakaiba. Siguro nga ay nangyayari talaga ang lahat ng mayroong rason. Kung ano man ang rason na ito, hindi ko alam sa ngayon, alam kong mauunawaan ko ring pagdating ng panahon. Maaaring may matutunan ako dahil rito o kaya naman ay ipagpapasalamat ko dahil nangyari. Alin man doon, tatanggapin ko nalang at s

Matapos magpasalamat kay Lazarus ay nauna na akong lumabas sa kotse habang bitbit sa kaliwang kamay ang bag na naglalaman ng mga damit ni Akihiro. Dire-diretso ang mga mata ko sa paglalakad. Nang makapasok ng gate at bubuksan pa sana ito nang husto ay nabigla ako nang nakaabang sa amin ang mga madre. Nanlaki ang mga mata ko. Kumpleto sila rito ngayon. May mga hawak itong lobo at malaking banner na nakalagay ay 'Welcome home, Akihiro!' Napaatras ako. Tuwang-tuwa sila pero ako hindi ko alam kung bakit parang umatras ang sistema ko. Kinakabahan. Kasama ko si Aquilino!"Nasaan ang apo namin? Andyan na ba? Bakit nauna ka?" Sabik na tanong ni Sister Si. Napakagat ako ng labi. Napapaatras nang napapa-atras. Maya- maya pa ay bumukas ulit ang pinto ng gate. Nilingon ko kaagad iyon. Si Aquilino ay karga-karga ulit si Akihiro. Nagningning ang mga mata ng anak ko nang makita ang mga madre. Napalakpak pa ito. "Welcome ba—" Imbes na sisigaw ay nabitin sa ere ang sasabihin sana ng mga ito. Nang m

"What will I call you? Lola? Auntie?" naabutan kong tanong ng anak ko sa nanay ni Aquilino. Prenteng-prente itong nakaupo sa gitna ng mag-asawa. Napagdesisyunan nilang ipagpatuloy nalang namin ang aming pag-uusap sa malapit na restaurant. Sabay kaming pumasok ni Aquilino sa loob. Kabado pa rin ako. Hindi makaimik. Pinagbuhat niya ako ng upuan, ingat na ingat ako na hindi ako makagawa ng mali dahil ang mga mata nila ay nakatuon sa amin."Of course, you will call me Lola. But I want Mommy Lola more. Can you do it, darling?" Narinig kong sagot ng nanay ni Aquilino kay Akihiro. Hindi ako makatingin sa kanila. Nahihiya ako. Hindi ako kumportable. Pakiramdam ko ay hindi naman talaga ako importante dito. Mas gusto nilang ang apo lang nila ang nandito, ito lang ang gustong makausap nila. "Okay, Mommy Lola! How about him?" Tinuro nito ang Daddy ni Aquilino na seryoso ang mukha. Pakiwari ko ay hindi ito mabiro. Kanina pa presente at seryoso ang itsura nito. "Akihiro." Pagbabanta ko rito da