บททั้งหมดของ คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: บทที่ 41 - บทที่ 50

”สมน้ำหน้าแก” แซลลี่พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “ไม่แปลกใจเลยที่อีธานจะทิ้งแก”แคทเธอรีนไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป แม้แต่ความหวังเล็ก ๆ ในตัวเธอก็ถูกบดขยี้จนหมดสิ้นเธอช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้ เธอไม่ควรกลับมาความจริงไม่ได้มีความสำคัญกับคุณโจนส์และคุณนายโจนส์เลย สิ่งที่สำคัญกว่าคือรีเบคก้า เธอไม่สามารถแทนที่หล่อนได้แคทเธอรีนยื่นมือไปหาแซลลี่ด้วยความผิดหวัง “ขอโทรศัพท์ของหนูคืนด้วยค่ะ คนหน้าด้านอย่างหนูไม่สมควรที่จะกลับมา หนูไม่สมควรเป็นลูกของพวกคุณด้วยเหมือนกัน”“นี่แกกำลังวางแผนจะสร้างความอับอายให้กับตระกูล หรือออกไปสร้างปัญหาข้างนอกหรือเปล่า?” เจฟฟี่พูดเย้ย “แกอยู่ที่บ้านจะดีกว่าและสำนึกถึงความผิดที่แกทำ เมื่อแกสำนึกผิด ฉันจะพิจารณาที่จะปล่อยแกไป”เมื่อเจฟฟี่พูดจบแล้ว เขาก็ปรบมือของเขา บอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามาจากทางเข้าและจับแคทเธอรีนไว้ทันที“นี่พวกแกกำลังจะพยายามทำอะไรฉัน? จะลักพาตัวฉันเหรอ ห๊ะ?” แคทเธอรีนเสียสติไปแล้ว เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าครอบครัวของเธอจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้“ฉันแค่กำลังสอนบทเรียนให้ลูกสาวของฉันเท่านั้น พาเธอขึ้นไปข้างบนแล้วขังเธอเอาไว้ในห้อง”รีเบคก้ารีบ

“หรืออาจจะไม่ เพราะเฟรยาบอกว่าตระกูลโจนส์ลำเอียง”“ตกลง ฉันจะตรวจสอบอีกที”ด้วยความหงุดหงิด จากนั้นฌอนจึงโทรหาเฮดลีย์อีกครั้ง “ค้นหาว่าแคทเธอรีนปรากฏตัวครั้งสุดท้ายที่ไหน”หนึ่งชั่วโมงต่อมา เฮดลีย์จึงนำข่าวมารายงานกับเขา“คุณโจนส์ไปที่คฤหาสน์ตระกูลโจนส์เมื่อสามวันที่แล้วครับ หลังจากที่เธอเข้าไปในบ้าน ไม่นาน ตระกูลโจนส์ก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านเก่าที่ตั้งอยู่ในเมืองเพนนิงตัน เธอน่าจะอยู่ที่นั่นครับ”“นายหมายความว่าเธออาจจะถูกขังเอาไว้อย่างนั้นเหรอ?”“มีความเป็นไปได้สูงมากครับ พวกตระกูลโจนส์จะไม่ไปที่นั่น นอกเสียจากไปเคารพบรรพบุรุษ ยิ่งไปกว่านั้น สถานที่นั้นยังห่างไกลและรกร้างอีกด้วยครับ”ฌอนกำโทรศัพท์ของเขาแน่น “มารับฉัน ฉันจะไปที่นั่นด้วยตัวเอง”...เมื่อพิจารณาดูแล้วเพนนิงตันอยู่ไกลออกไปมาก เฮดลีย์ใช้เวลาขับรถกว่าสามชั่วโมงก่อนจะไปถึงที่นั่นเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วในตอนนั้น เมื่อฌอนลงจากรถเท่านั้น เขาจึงรู้ได้ว่าสถานที่นี้รกร้างจนน่าขนลุก มันถูกล้อมรอบไปด้วยภูเขาและไม่มีแม้แต่แสงสว่างบ้านเก่าหลังนี้เป็นของตระกูลโจนส์ที่สร้างขึ้นในลักษณะการปิดล้อม จากประตูหลัก ดูเหมือนว่าบ้าน

“ดีแล้วที่คุณคิดได้ ผมคิดว่าคุณโง่เสียอีก”ฌอนรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อเห็นว่าแคทเธอรีนผอมจนเหลือแต่กระดูก คำพูดทำร้ายจิตใจจึงหลุดออกจากปากของเขา “ผมไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบเลยตั้งแต่แต่งงานกับคุณ ผมไม่อยากถูกตำรวจสอบสวน ถ้าวันหนึ่งคุณเกิดตายขึ้นมา เข้าใจไหม?”“ฉันจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ” เธอกัดริมฝีปากที่ซีดเผือดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาอาบแก้มของเธอความผิดหวังถาโถมเข้าใส่เขา เขาไม่อยากจะบ่นเธออีกแล้ว แต่เธอต้องเลิกทำเรื่องผิดพลาดโง่ ๆ แบบนี้“โทรศัพท์ที่ผมซื้อให้คุณอยู่ที่ไหน? ทำไมมันถึงถูกทิ้งเอาไว้ที่คฤหาสน์ตระกูลโจนส์?”“คุณแม่หลอกให้ฉันส่งโทรศัพท์ให้เธอค่ะ”“คุณนี่มันไม่มีสมองจริง ๆ”“คุณพูดถูก นับจากนี้เป็นต้นไป ช่วยเรียกฉันว่าคุณหนูโจนส์ผู้ไร้สมอง”“...”เสียงหัวเราะถูกกลั้นเอาไว้ไม่ให้หลุดออมาจากปากของเชส ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดในห้องพักผู้ป่วยผ่อนคลายลง“พอแล้วฌอน เลิกตอกย้ำเธอสักที ไม่มีใครคาดถึงหรอกว่าต้องเจอกับความโหดร้ายแบบนี้จากครอบครัวผู้ให้กำเนิดตัวเอง”แคทเธอรีนตัวสั่นเทาเมื่อเห็นเช่นนั้น ฌอนก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “อยู่ให้ห่างจากครอบครัวของคุณเ

ก่อนที่แคทเธอรีนจะทันได้พูดจบประโยคของเธอ จู่ ๆ มือใหญ่ก็เอื้อมมาปิดปากของเธอเอาไว้มือของฌอนกลิ่นเหมือนไม้สนแห้ง กลิ่นหอมจาง ๆนี้ ให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างประหลาดที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น มือของเขาอบอุ่นมาก!“หุบปากไปเลย” ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายภายใต้เลนส์แว่นตาของเขาเธอเองก็รู้สึกว่าแก้มของเธอเห่อร้อนขึ้นเช่นกัน หลังจากที่เขาเอามือออกแล้ว เธอจึงวางชามข้าวโอ๊ตต้มลงบนโต๊ะ “ฉันพนันได้เลยว่าคุณต้องหิวหลังจากที่ทำงานมาทั้งคืน”เขามองไปที่ข้าวโอ๊ตต้มที่โรยด้วยซินนามอน มันดูน่ารับประทานเป็นอย่างมาก“แคทเธอรีน นี่คุณกำลังพยายามทำให้ผมอ้วนขึ้นใช่ไหม หื้ม?”“ไม่ใช่นะคะ รูปร่างของคุณยังเยี่ยมยอดที่สุดค่ะ” เธอทำหน้ามุ่ย “ฉันไม่สนใจหรอกถึงคุณจะอ้วน บางทีคุณอาจจะเห็นใจฉันขึ้นมาบ้าง ถ้าไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบคุณอีกแล้ว”เขามองไปที่เธอ มุมปากของเขายกขึ้นยิ้มเยาะ “เมินซะเถอะ ผมดูแลผู้หญิงที่เข้าโรงพยาบาลไม่เว้นแต่ละวันไม่ได้หรอก”“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวฉันจะออกไปทำงานหาเงินเลี้ยงดูคุณเองค่ะ” เธอสัญญา“ผมไม่กล้าไว้ใจคุณหรอก ผมอาจจะตายก่อนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นด้วยซ้ำ”ฌอนคนข้าวโอ๊ตต้

“พอแล้วค่ะ คุณสามารถต่อว่าฉันได้ แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงทุกคนนะคะ” “เป็นผมแล้วอย่างไร?” ฌอนถามกลับพลางมองแคทเธอรีนด้วยสายตาดูถูก“คุณ...” ด้วยความอึดอัดใจ เธอพุ่งไปข้างหน้าแล้วโอบรัดรอบคอของเขาเอาไว้เขาตกใจจริง ๆ กับการกระทำที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนี้ของเธอนี่ผู้หญิงคนนี้กำลังพยายามจะบังคับให้เขาจูบหรือเปล่า? ภาพริมฝีปากอวบอิ่มนุ่มนิ่มของเธอผุดขึ้นในความคิดของเขา เขาสองจิตสองใจอยู่สองสามวินาที ก่อนที่เขาจะรู้สึกเจ็บที่แก้มของเขาขึ้นมาทันทีเธอเพิ่งกัดเขาเขาผลักเธออย่างแรง ขณะที่มือของเขาปิดบริเวณที่โดนเธอกัดนี่เธอเป็นหมาหรืออย่างไร? มันโคตรเจ็บเลยนะ“คุณกล้าดีอย่างไรแคทเธอรีน? อย่าคิดนะว่าผมจะไม่เอาคืนคุณเรื่องนี้นะ”ดวงตาของชายคนนั้นเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชน แคทเธอรีนหัวเราะจนตัวสั่นไปหมดเมื่อเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำไปก่อนหน้านี้น่าหัวเราะแค่ไหน“เอ่อ... ฉันอธิบายเรื่องนี้ได้นะคะ มันเป็นเพราะ...ฉันรักคุณมากอย่างไรล่ะคะ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกินจริง “คุณไม่เคยเห็นในภาพยนตร์มาก่อนเหรอคะ? นางเอกชอบกัดผู้ชายที่เธอรักมาก ฉันแค่ลองฝากรอยประทับเอาไว้ที่แก้มของคุณแค่นั้นเองค่ะ”ฌอนก้าวไปข้า