All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 11 - Chapter 20

แคทเธอรีนลุกขึ้นยืน เธอกลับไปที่บ้านเพื่อเก็บข้าวของสัมภาระของเธอและออกมา02:00 น.เธอไม่ต้องการรบกวนเวลาพักผ่อนของเพื่อนของเธอ ดังนั้นเธอจึงขับรถไปยังโรงแรมระดับห้าดาวที่อยู่ใกล้ที่สุดในทันทีในล็อบบี้ เธอหยิบบัตรเครดิตและส่งให้กับพนักงานต้อนรับ มันถูกส่งคืนให้กับเธอในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา “ฉันขออภัยที่ต้องแจ้งให้คุณทราบว่าบัตรใบนี้ไม่สามารถใช้ได้”เธอตกใจมากเมื่อรับบัตรคืนมา และหยิบบัตรใบอื่นส่งให้แทนอย่างไรก็ตามเธอก็ไม่สามารถชำระเงินได้ แม้ว่าจะพยายามจ่ายด้วยบัตรใบอื่นของเธอในที่สุดเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าพวกโจนส์ได้ระงับบัตรเครดิตทั้งหมดของเธอเอาไว้แล้วแม้ว่าเธอจะมีรายได้ไม่กี่ล้านดอลล่าร์ในช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมาจากการทำงานเป็นสิบ ๆ โครงการ แต่เธอก็ให้เงินกับแซลลี่โดยที่ไม่ได้เก็บเอาไว้ใช้เองโดยปกติแล้วเธอใช้บัตรเครดิตที่เจฟฟี่มอบให้เธอเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายรายวันของเธอ ทว่าการ์คเหล่านั้นถูกระงับทั้งหมด เธอเหลือเพียงบัตรจ่ายเงินที่มีเงินเพียงเล็กน้อยแค่ 10,000 ดอลล่าร์เท่านั้นพนักงานหมดความอดทน “ถ้าคุณไม่สามารถจ่ายค่าโรงแรมของเราได้ มีเกสต์เฮาส์ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 300

ซินดี้ถอดแว่นกันแดดของเธอออกและมองไปที่แคทเธอรีนด้วยความดูถูก “มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่วันนี้เธอจะบังเอิญเจอกับฉัน เพราะฉันเหนื่อยที่จะปฏิเสธเธอด้วยข้อแก้ตัวเหมือนกัน พูดจริง ๆ นะ เป็นความผิดของเธอที่ไม่รู้ว่าเธอควรจะยืนอยู่ตรงไหน เธอยังต้องรอให้ฉันสาธยายให้เธอฟังก่อนถึงจะเข้าใจอย่างนั้นเหรอ?”แคทเธอรีนรู้สึกเหมือนพ่ายแพ้ เมื่อเธอพิจารณาใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างสวยงามตรงหน้าของเธอทั้งอีธานและซินดี้เคยเลือกที่จะทำดีกับเธอก่อนหน้านี้ เพราะเธอเตรียมที่จะเป็นผู้สืบทอดในฐานะทายาทของตระกูลโจนส์ “ซินดี้ เธอไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?” เฟรยาตะโกนออกมา “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนเธอเคยโดนเจเน็ตกลั่นแกล้ง? แล้วที่เคธี่ให้ความช่วยเหลือเธอเรื่องเพลง...”“เลิกพยายามแฉเรื่องในอดีตของฉันสักที เธอกับฉันมันคนละชั้นกัน” ซินดี้ตัดบทด้วยความหงุดหงิด “เฟรยา ฉันจะแนะนำให้นะ คนบางคนก็มีแต่จะดึงเธอลงต่ำเท่านั้น เธออยู่ห่างจากคนเหล่านั้นเอาไว้จะดีกว่า”“หุบปาก! เพื่อนควรจะสนับสนุนซึ่งกันและกันโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เธอไม่เข้าใจเหรอ?” ความโกรธที่เจืออยู่ในน้ำเสียงของเฟรยานั้นชัดเจน“ช่างเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะเถีย

ทันใดนั้นเอง ฌอนส่งยิ้มให้พลางเลิกคิ้วขึ้น “คุณจะไปก็ได้ แต่พวกคุณต้องออกไปในแบบเดียวกันกับพวกเธอที่ถูกลากออกมาเมื่อสักครู่นี้”แคทเธอรีนตกตะลึง ขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ฌอน เธอตกอยู่ในภวังค์กับอารมณ์ที่หลากหลายเธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเข้าข้างเธอ อย่างไรก็ตาม เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากลงความเห็นว่าเขานั้นค่อนข้างจะมีเสน่ห์ในขณะเดียวกันนั้นเอง รีเบคก้าและผู้หญิงเหล่านั้นต่างไม่สามารถใจเย็นได้อีกต่อไปเจเน็ตขู่ “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเราเป็นใคร?”ฌอนยังคงนิ่งพลางเหลือบมองไปที่เชสเชสมองไปที่ด้านข้างที่กลุ่มของเด็กเสิร์ฟยืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม “ผมควรจะโทรหาเจ้านายของคุณเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า? คนที่แข็งแรงที่สุดที่ลากพวกเธอออกไปจะได้รับรางวัล”ทุกคนในร้านอาหารต่างรู้จักตัวตนของเชส แม้แต่หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟยังปฏิบัตกับเขาด้วยความสุภาพกลุ่มเด็กเสิร์ฟรีบวิ่งเข้ามาลากตัวรีเบคก้าและผู้หญิงอีกสองคนออกไป โดยที่เด็กเสิร์ฟคนหนึ่งทำกับเธอด้วยความโหดร้ายกว่าก่อนหน้านี้ผู้หญิงทั้งสามคนที่แต่งตัวมาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเพียงไม่นานผมก็ของพวกเธอก็ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง

อีธานเปิดริมฝีปากบางของเขาและค่อย ๆ ปิดลงช้า ๆ แคทเธอรีนเคยได้ยินเขาเอ่ยคำหวานแทบจะนับไม่ถ้วน ทว่าในครั้งนี้หัวใจของเธอแตกสลาย“ใช่ ฉันมันแย่มาก ถ้าอย่างนั้นคุณก็มาที่นี่เพื่อชำระความฉันในฐานะคู่หมั้นของเธอใช่ไหม?”“ตอนนี้คุณยังไม่สำนึกถึงความผิดของคุณอีก” อีธานเสริมด้วยความโกรธจัด “คุณผู้ชายและคุณนายโจนส์โมโหคุณแล้ว ทำไมคุณถึงดื้อรั้น? ผู้คนข้างนอกนั้นต่างเรียกคุณว่าคนใจแคบ”“ใช่ ฉันเป็นคนใจแคบ” แคทเธอรีนยอมรับอย่างเปิดเผย “ฉันเองก็ไม่ใช่คนดีเหมือนกัน”“แคทเธอรีน!”อีธานทำอะไรไม่ได้นอกจากทุบรถของเธอด้วยกำปั้นของเขา“คุณทำให้ผมรู้สึกผิดหวังจริง ๆ ผมเคยพยายามอย่างหนักที่จะอดทนเพื่อผลประโยชน์ของพวกเราในอนาคต ด้วยความหวังที่ว่าผมจะสามารถเข้าไปบริหาร โลว์ คอร์ปอเรชั่น ได้ในเร็ววันนี้ แล้วคุณล่ะ? ดูสิ่งที่คุณทำสิ คุณไม่เพียงแต่ออกจากซัมมิท และลงเอยด้วยการไม่มีงานทำ แต่ชื่อเสียงของคุณก็พังพินาศเหมือนกัน คุณพยายามมากขึ้นอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ?”“ฉันกำลังพยายามอย่างหนัก”‘ฉันกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อจะได้เป็นป้าของนาย ไอ้คนทรยศ’อีธานหัวเราะเยาะด้วยความโกรธ “คุณแค่พยายามเพื่อกลั่นแกล

ร่างทั้งร่างของแคทเธอรีนสั่นเทา ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้เธอทำพุดดิ้งสำหรับแมวตามสูตรในหนังสือ“เอ่อ... ความจริงแล้ว...”“คุณจะทำอะไรให้ผมก็ได้ ตราบใดที่มันอร่อยอย่างนั้นสิ”ฌอนเตือนเธอด้วยท่าทางเคร่งขรึม ในขณะนั้นเอง เขาก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้เมื่อรู้ว่าเขากินอาหารแมวเข้าไปแคทเธอรีนไม่รู้จะทำอย่างไร “จริง ๆแล้ว ฉันทำให้ฟัดจ์ค่ะ แต่คุณกินเข้าไปแล้วแถมยังบอกว่าอร่อยอีกด้วย ในตอนนั้น...ฉันไม่กล้าบอกความจริงกับคุณค่ะ”“แคทเธอรีน”ฌอนขบฟัน อยู่มา 28 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะฆ่าผู้หญิงที่เลวร้ายอย่างนี้เธอหดคอด้วยความกลัวเมื่อถูกตะโกนใส่ “จริง ๆ แล้ว ส่วนผสม... ค่อนข้างมีประโยชน์นะคะ”“ในเมื่อมันมีประโยชน์แล้วทำไมคุณถึงไม่กินเองล่ะ?”“เอ่อ ฉันคิดว่ามันไม่อร่อย”“เยี่ยม”ขณะที่กำลังชี้นิ้วไปที่เธอ ฌอนก็จำได้ว่าชมรสชาติของอาหารไป เขาเริ่มรู้สึกโกรธมากขึ้นจนหน้ามืดตามัวแคทเธอรีนอยากจะอธิบายมากขึ้นกว่านี้ ทว่าฌอนก็หนีเข้าไปในห้องทำงานของเขาแล้วและกระแทกประตูปิดอย่างแรงไม่นะ เขาโกรธจริง ๆ แคทเธอรีนจนปัญญาในตอนแรก เธอวางแผนที่จะเอาใจเขาระหว่างที่เธออยู่ที่นี่