All Chapters of คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!: Chapter 991 - Chapter 1000

ที่สถานีตำรวจแห่งนั้นเวลา 6:00 น.เชสเตอร์เข้ามาพร้อมกับทนายความของเขาและได้พบกับทั้งโจเอลและเวสลีย์ที่ล็อบบี้เมื่อโจเอลเห็นเขาเข้าก็พูดด้วยสีหน้าเข้มว่า “เชสเตอร์ ผมรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่อประกันตัวฌอน แต่ผมขอเตือนคุณว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะพาเขาออกไป คุณควรแนะนําเขาให้บอกเรามาดีกว่าว่าเขาซ่อนแคธี่เอาไว้ที่ไหน”"ผมจะพยายามทําให้เต็มที่ครับลุงโจเอล" เชสเตอร์ขยับคิ้วและเหลือบมองเวสลีย์เขาไม่เคยมีอันต้องโคจรมาเจอกับเวสลีย์มาก่อน แต่เขาเคยอ่านเจอเรื่องชายคนนี้ในนิตยสารต่าง ๆ โกลเด้น คอร์ปอเรชั่นได้ขยายตัวอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้จนกลายมาเป็นกลุ่มเภสัชกรรมชั้นนําด้วยความบากบั่นมานะของเวสลีย์เขาดูอ่อนโยนและสง่างามในขณะสัมภาษณ์ แต่ขณะนี้เขามาในชุดสูทสีดํา บุคลิกที่สง่างามของเขาปกคลุมไปด้วยรัศมีของความเย็นชาเฉยเมยเชสเตอร์มีความรู้สึกว่าเวสลีย์ไม่ใช่คนธรรมดาเรียบง่ายอย่างที่เห็นแล้วครู่ต่อมาเชสเตอร์จึงเบือนหน้ามองไปอีกทางแล้วเดินเข้าไปด้านในห้านาทีต่อมา ฌอนถูกนําตัวไปที่ห้องสอบปากคํา เชสเตอร์นั่งตรงข้ามเขาเมื่อพวกเขาสบตากันเชสเตอร์ก็ถอนหายใจเมื่อได้เห็นดวงตาแดงก่ำขอ

"ไม่ค่ะ"แคทเธอรีนสะดุ้งกับดวงตาของเวสลีย์ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน"ผมขอโทษที่ทําให้คุณกลัว" เวสลีย์ตระหนักว่าเขาใจร้อนเกินไปและกอดเธอแน่นอีกครั้งทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“แคธี่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาผมกังวลและเป็นทุกข์มาก ผมเกลียดตัวตนที่ไร้ประโยชน์ของผมที่ปล่อยให้ฌอนพาคุณไป แต่ผมไม่พอใจที่คุณอยู่กับเขาทุกวัน คุณจะหย่ากับผมไหมถ้าหากคุณตกหลุมรักเขาอีกครั้งขึ้นมาแล้วล่ะก็?”ยิ่งแคทเธอรีนได้ฟัง เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดและใจสลายมากขึ้นเท่านั้น “ไม่ เวสลีย์ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษนะคะ ฉัน...”เมื่อนึกถึงที่เธอนอนกับฌอนทุกวันในช่วงเวลานี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการขุดหลุมและคลานเข้าไปมุดตัวหลบซ่อน เธอละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้าเรื่องนี้กับเวสลีย์เธอนอนกับฌอนในคืนแต่งงานของพวกเขาด้วยซ้ำยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเธอก็ยิ่งซีดลงเท่านั้น เธอพูดอะไรไม่ออกเอาซะเลย“หยุดคุยกันก่อนนะครับแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ พ่อคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วยเช่นกันนะ”เวสลีย์โอบแขนรอบตัวเธอแล้วมุ่งหน้าไปยังเฮลิคอปเตอร์หลังจากขึ้นเฮล

คําพูดของเวสลีย์เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่รัวยิงตกใส่หัวแคทเธอรีนตามกันมาทีละลูกใช่สินะฌอนได้ทําเรื่องที่ผิดกฎหมายโดยที่เธอก็ไม่เคยให้ความยินยอมพร้อมใจใด ๆ กับสิ่งที่เขาทำมันลงไปเลยคนเราก็สมควรจะถูกตัดสินตามความผิดที่เขาก่อไว้ใช่ไหม?แล้วทําไมเธอถึงได้ลังเลล่ะ?ถึงแม้ฌอนจะเข้าคุกแล้วฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็ล้มครืนลงไป แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับเธอเลย“แคธี่ผมเข้าใจนะว่ามันยากสําหรับคุณที่จะพูดถึงเรื่องทำนองนี้กับตํารวจแต่มันก็ยากสําหรับผมเช่นกัน” เวสลีย์พูดอย่างขมขื่น “แต่ว่าเราต้องอยู่กับมันต่อไปให้ได้ในอนาคต ผมเวสลีย์ ลียงส์จะไม่มีทางทอดทิ้งคุณหรอกครับ”ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร แคทเธอรีนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้นยิ่งเวสลีย์ปฏิบัติต่อเธอดีเท่าไร ก้อนหินใหญ่ในใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเท่านั้น...ห้าชั่วโมงต่อมาเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าของบ้านพักตระกูลยูล ทั้งโจเอลและลูคัสรออยู่ที่นั่นนานแล้วลูคัสซึ่งไม่สามารถติดต่อแคทเธอรีนได้มานานมากเหลือเกินรีบวิ่งกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของแคทเธอรีนทันที“แม่ครับ...” ลูคัสกอดแคทเธอรีนแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ผมคิดถึงแม่มา

แคทเธอรีนรู้สึกเหมือนสมองของเธอเพิ่งระเบิดไปหลังจากที่ออกจากเกาะมา เธอได้รับข่าวที่น่าตกใจต่าง ๆ มากมายเหลือเกินถึงแม้ว่านายท่านฮิลล์อายุมาก แต่ว่าเธอได้เคยพบเขามาก่อนและรู้ว่าเขามีสุขภาพดีสําหรับวิลลี่ แม้ว่าเขาพุ่งเป้าเล่นงานเธอในเมลเบิร์น แต่เธอก็จบความแค้นเคืองนั้นได้เมื่อเธอเปลื้องเสื้อผ้าเขาในห้องน้ำเขายังช่วยเหลือเธอเมื่อเธอไปที่คฤหาสน์ฮิลล์เป็นครั้งแรกหลังจากที่มาถึงแคนเบอร์รา เธอคิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขาปัญญาอ่อนไปซะแล้ว“ครอบครัวฮิลล์ไม่แจ้งความกับตํารวจเหรอ?” เธออดถามไม่ได้“พวกเขาจะแจ้งความอะไรได้ล่ะ? ตระกูลแคมโปสยืนกรานว่าวิลลี่พยายามลวนลามภรรยาอีวาน แคมโปสแล้วอีวานก็นำตัวเขาไปที่วิลล่า เมื่อฌอนไปถึงในตอนนั้นมันก็สายเกินไปแล้ว อีวานเขวี้ยงเงินฟ่อนหนึ่งใส่เขาบอกว่าเป็นค่ารักษาพยาบาล ถึงแม้ฌอนจะไปหาตํารวจ ตระกูลแคมโปสก็แค่ต้องจ่ายค่าชดเชยเท่านั้นเอง“สําหรับตระกูลแคมโปสและฮิลล์ สิ่งสุดท้ายที่พวกเขาสนใจคือเงิน ยิ่งไปกว่านั้นเวสลีย์แจ้งความว่าฌอนลักพาตัวเธอไป ดังนั้นฌอนจึงทําอะไรไม่ได้และถูกนําตัวไปที่สถานีตํารวจ เชสเตอร์และร็อดนีย์เป็นคนหาทางประกันตัวเขาออกมา”แคทเธอร

เวสลีย์ก้มหน้าลงและค่อย ๆ จิบชาซ่อนแววตาเร้นลับที่แว่บขึ้นมาในดวงตาเขาเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกที ดวงตาของเขาก็อ่อนลงและอมทุกข์หม่นหมอง “แคธี่ ผมขอถามคุณหน่อย คุณสมัครใจยินยอมนอนกับเขาหรือเปล่า?”"ไม่แน่นอนค่ะ" แคทเธอรีนปฏิเสธทันที"ก็เท่านั้นเอง" เวสลีย์จับมือเธออย่างอ่อนโยน “แคธี่ผมเคยอ่านเจอมาก่อนว่า ถ้าภรรยาของคุณถูกพวกอันธพาลลักพาตัวไป ในฐานะผู้ชายคุณอยากให้ภรรยาของคุณขัดขืนด้วยชีวิตเธอหรือเชื่อฟังเพื่อให้ตัวเธอรอด? ถ้าเป็นผมผมจะเลือกอย่างหลัง ไม่มีอะไรสําคัญสําหรับผมมากไปกว่าความปลอดภัยและชีวิตของภรรยาครับ”“เวสลีย์คะ...” หัวใจของแคทเธอรีนหวั่นไหวและดวงตาของเธอก็แดงขึ้นอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้“ผมไม่ใช่คนประเภทที่ยึดติดเกี่ยวกับครั้งแรกของผู้หญิง ผมรู้อยู่แล้วเมื่อผมเลือกที่จะแต่งงานกับคุณ” เวสลีย์กล่าวต่อว่า “วันแต่งงานคุณถูกฌอนพาตัวไป ผมจะโทษคุณได้ยังไงล่ะ? ผมได้แต่โทษตัวเองที่เป็นสามีที่ไร้กำลัง ผมไม่กล้าแม้แต่จะโทรหาตํารวจเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวผมด้วยซ้ำ ที่จริงช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเลยเพราะผมกลัวว่าคุณจะดูถูกการไร้ความสามารถของผมหลังจากที่กลับมา” "ไม่ค่ะ" แคทเธอรีน