All Chapters of สุดชีวาชะตาลิขิต: Chapter 71 - Chapter 80

ชาร์ลส์พยักหน้าตอบรับ พร้อมโบกมือให้เอ็มม่าและเชอร์แมน “ผมคิดว่าบริษัทก่อสร้าง แอสเส็กซ์ คงไม่เหมาะสำหรับบริษัทเวย์ลอน อสังหาริมทรัพย์ พวกคุณสองคนกลับไปได้แล้ว”เอ็มม่าเอ่ยขึ้น “เธอไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเหรอ โดโรธี? แม้ว่าไม่ได้ทำงานกับบริษัทแล้ว แต่เธอก็ยังคงเป็นส่วนหนึ่งกับตระกูลแอสเส็กซ์นะ ช่วยฉันเถอะ เธอจะไ้ดเงินสิบล้านเหรียญนะถ้าเราต่อสัญญาได้”โดโรธีชายตามองและกลับไปเพลิดเพลินอาหารตรงหน้า เธอขี้เกียจมากเสียจนไม่อยากมองหน้าของเอ็มม่าเพราะพูดไปสมองน้อย ๆ ของเธอคงไม่ตอบรับชาร์ลส์บ่นต่อ “ออกไปจากที่นี่! เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าพวกคุณจะได้ทุกอย่างจากบริษัทเวย์ลอน อสังหาริมทรัพย์เพียงเพราะพวกคุณเป็นคนมาติดต่อเอง?” ผู้หญิงทั้งสองคู่โดนไล่ออกมาจากบ้านไป ตามหลังมาด้วยเสียงกระแทกประตูอย่างดัง โกรธแค้นของเอ็มม่ามีมากเสียจนดวงตาของเธอแสดงความอาฆาตพยาบาทออกมา เชอร์แมนรู้สึกเศร้า และความรู้สึกผิดเผยบนใบหน้าของเธอ ในเมื่อมีชาร์ลส์คอยหนุนหลังให้ โดโรธีจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องตำแหน่งผู้จัดการแต่อย่างใด แต่ในทางกลับกัน เชอร์แมนจะต้องเสียตำแหน่งงานของตัวแน่ ๆ ถ้าชาร์ลส์ปฏิเสธที่จะต่อสัญญากั

อเล็กซ์ยิ้มและพูดว่า “ใจเย็น ๆ ผมจะช่วยให้คุณได้หุ้น 10% ของบริษัทและตำแหน่งผู้จัดการแน่นอน”โดโรธีพูดด้วยดวงตาเป็นประกาย “ฉันไม่ต้องการสิ่งพวกนั้นหรอก ฉันแค่อยากกลับไปที่บริษัทย่อยในเมืองตอนใต้ก็พอ”“ได้สิ!”เมื่อเห็นอเล็กซ์ดูมั่นใจในการจัดการเรื่องต่าง ๆ ความอึมครึมที่แฝงอยู่ในความรู้สึกของโดโรธีมาประมาณค่อนปีก็ค่อย ๆ เริ่มจางหายไปทีละน้อยเธอมั่นใจว่าเรื่องทั้งหมดมันดีเช่นนี้เป็นเพราะบริตทานีหายดีนั่นเองพวกเขาได้เดินทางมาขึ้นคฤหาสน์ของแอสเส็กซ์อย่างรวดเร็วแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดผิดแอนเดอร์สันและเอ็มม่าไม่ได้มาเพื่อขอโทษ ทันทีที่โดโรธีและอเล็กซ์มาถึงทางเข้า พวกเขาก็ได้ยินเสียงอันหยิ่งผยองของแอนเดอร์สัน “นี่แคลร์ แกควรจะคิดได้หลังจากที่เฮนรี่ตายไปนะ แกและลูกสาวของแกได้ใช้ชีวิตอันสุขสบายในบ้านหลังนี้ มีคนใช้คอยปรนนิบัติ มันเป็นเพราะความสงสารของแอสเส็กซ์ทั้งนั้น”“แต่ดูสิ่งที่โดโรธีทำสิ มันทำลายธุรกิจของครอบครัวเรา และคิดว่าเป็นเรื่องที่ควรทำอย่างนั้นเหรอ? ”“มีตัวเลือกอยู่ทางเดียวคือ ให้ลูกสาวของแกช่วยเอ็มม่าได้สัญญานั้นมา ไม่อย่างนั้น พวกแกทั้งหมดจะถูกไล่ออกจากตระกูลแอสเ

“อะไรนะ? แกจะเอาหุ้น 100% ไม่มีทาง มากสุดก็ได้แค่ 70%”“ตามนั้น”“แก…?”อเล็กซ์พูดพร้อมรอยยิ้ม “คุณย่าครับ จะมีการเสนอเซ็นสัญญาระหว่างเวย์ลอน อสังหาริมทรัพย์กับคุณย่าภายในเที่ยงวันพรุ่งนี้นะครับ โปรดเตรียมสัญญาซื้อขายหุ้นของบริษัทย่อยในเมืองทางตอนใต้มาให้พร้อมด้วย ตามนี้นะครับ แล้วเจอกันครับคุณย่า ไม่ต้องให้ไปส่งนะครับ”หลังจากออกมาจากบ้าน คุณท่านโจแอนน์ร้องคร่ำครวญเสียงดังพร้อมจับหน้าอกของเธอและกระทืบเท้า “ไอ้เดรัชฉาน! เขามันเป็นคนเดรัชฉาน! แอสเส็กซ์ทำอะไรไว้ถึงได้เจอเรื่องแบบนี้!”ในขณะเดียวกันภายในบ้าน แคลร์ขมวดคิ้วและถาม “นี่ลูกบ้าหรือเปล่าโดโรธี? ทำไมถึงกล้าเอาหุ้น 70% ของบริษัทย่อยทางตอนใต้ไปแลกกับหุุ้น 10% ของบริษัทใหญ่ล่ะ? มันต่างกันเกินไป แล้วอีกอย่างตำแหน่งผู้จัดการที่สำนักงานใหญ่มีค่ามากกว่านะ ลูกกำลังจะเสียโอกาสครั้งใหญ่แล้วไปคว้าน้ำเหลวนะ”โดโรธีส่ายหน้าพลางพูด “คุณแม่คะ มันไม่ง่ายเลยนะคะที่จะเป็นผู้จัดการในสำนักงานใหญ่ ที่นั่นมีทั้งประธานและรองประธาน ผู้จัดการทั่วไปเป็นได้เพียงหุ่นเชิดที่คอยแบกรับหน้าที่ต่าง ๆ มันไม่มีความหมายอะไรเลย แล้วก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเราจะ

“กรี๊ดดดดด”เสียงกรีดร้องของเชอริลดังขึ้น เธอตกใจมากเสียจนลืมที่จะหลบหลีกการโจมตีนั้นอเล็กซ์ รีบดึงเชอริลมาโอบไว้ในอ้อมแขนของเขา และใช้แผ่นหลังของเป็นเกราะกำบังการโจมตีให้กับเธอ เขารับรู้ได้ถึงแรงกระแทกอันหนักหน่วงที่ฟาดลงบนแผ่นหลังของเขาตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!เขาโดนโจมตีติดต่อกันถึงสามครั้งติดไม่ใช่แค่ชายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่พยายามจะโจมตีพวกเขา แต่ยังมีชายอีกสองคนที่โจมตีพวกเขาอย่างสุดกำลังด้วยเช่นกันพวกเขาโจมตีด้วยท่อนไม้ในมืออย่างไม่ยั้งในที่สุดเชอริลก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง และตระหนักได้ว่าอเล็กซ์กำลังปกป้องเธออยู่โดยใช้ร่างกายของเขาเป็นเกราะกําบังให้กับเธอ ในขณะที่เขาต้องเป็นคนที่อดทนต่อความเจ็บปวดจากการโจมตีนั้น หัวใจของเธอเต้นแรง และน้ำตาก็ไหลออกมาขณะที่เธอได้ยินเสียงท่อนไม้กระทบแผ่นหลังอเล็กซ์ อย่างไรก็ตามเมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นความสงบและความมุ่งมั่นในดวงตาของอเล็กซ์ภาพใบหน้าของเขานั้นมันได้ตราตรึงอยู่ในใจของเธอแกรกกกกก! ไม้ท่อนหนึ่งได้หักลงหลังจากนั้นก็มีคนพูดขึ้นมาว่า “พอได้แล้ว อย่าฆ่ามัน”ถ้าเป็นภายใต้สถานการณ์ปกติ อเล็กซ์ อาจจะมีกระดูกหักอย่างน้อ

“อเล็กซ์ คุณคิดว่าเราจะซื้อหุ้นของบริษัทย่อยทางตอนใต้โดยไม่มีปัญหาอะไรได้ไหม?” ในใจของโดโรธีนั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลอเล็กซ์พูดขึ้นขณะที่ลูบกระเป๋าเอกสารในมือไปด้วย "วางใจได้เลย ผมสัญญา"สัญญาที่ลงนามโดยบริษัท เวย์ลอน อสังหาริมทรัพย์ อยู่ในกระเป๋าเอกสารนี้แล้วโดโรธี ยิ้มกว้างขณะที่ดวงตาที่งดงามของเธอมีประกายแห่งความหวังอเล็กซ์ รู้สึกตกตะลึงเล็กน้อยเป็นเวลานานมากแล้วที่โดโรธีไม่ได้ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้ต่อหน้าของเขาเขาจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ เธอ จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือเธอพร้อมกับพูดว่า "โดโรธี ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและทุกสิ่งทุกอย่าง จากนี้ไปผมจะไม่ปล่อยให้คุณแบกรับภาระหนักอึ้งเพียงลำพังอีกแล้ว ผมจะช่วยแบ่งเบาภาระต่าง ๆ คุณจะได้ไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป” หลังจากพูดจบเขาก็โอบกอดเธอเมื่อโดโรธีสัมผัสได้ถึงความจริงใจในอ้อมกอดของเขา ความรู้สึกต่าง ๆ ก็ท่วมท้นภายในใจพลั่งพลูออกมาพร้อมน้ำตา“ไม่เป็นไรนะ ทุกอย่างมันจะต้องเป็นไปด้วยดี”หลังจากที่เงียบไปสักพัก เธอก็พูดพร้อมกับรอยยิ้มว่า “หลังจากได้รับสัญญาซื้อขายหุ้นของบริษัทย่อยทางตอนใต้แล้ว ฉันจะเลี้ยงอาหารคุณพร้อมรางวัลเสริมอี