All Chapters of TEARS ARE FALLING: Chapter 11 - Chapter 20

"Good morning po maam" Bungad nuon ng isang lalaki bago ito pumasok at lumapit sa desk ni Hanna pagkatapos ay iniabot ang isang sobre.At dahil sa curiosity ay agad iyong kinuha ni Hanna para basahin. Nagulat naman ito dahil isang wedding Invitation ang laman nito."Te-teka, ikakasal ka na?" Pagulat at hindi makapaniwalang tanong nuon ni Hanna."Opo maan" Sagot nung lalaki atsaka ito ngumiti.Nung mga sandaling yon parang biglang tumigil ang mundo ni Hanna habang hawak at pinagmamasdan ang invitation."Next week na po ito maam, sana po makapunta kayo, isang malaking karangalan po kung dadalo kayo" Puno pa nung lalaki dahilan para mapangiti naman si Hanna."Sya nga po pala baka makalimutan nyo po ang celebration party natin ngayon para sa successful na Fashion Show, maya-maya lang po mag sisimula na ito." Paalala nito kay Hanna na halata namang nakalimutan niya ang tungkol duon, pag katapos ay umalis narin nuon ang lalaki.Well, hindi mahilig sa party si Hanna since nuon paman dahil w

Nagising nuon si Leigh dahil sa liwanag ng araw na pumapasok sa kanyang silid at nang maimulat niya ang kanyang mga mata ay saka niya lang narealized na nasa hospital din pala siya.Napalingon siya nuon sa kanyang paligid atsaka napabaling ng tingin sa dextros niya, subalit ng maalala niyang kasama niya si Hanna ay dali-dali niyang tinanggal ang nakakabit na dextros atsaka ito tumayo at pinilit na lumabas.Samantala ay napansin naman ito ng isang nurse na nuoy papasok sa kanyang room para sana icheck ang kalagayan niya, kaya nga ng makita ang kanyang pasyente na nuoy nag mamadaling lumabas ng kanyang silid at bumaba sa lobby ay agad siyang napasunod dito.Nang makarating sa lobby si Leigh ay agad niyang tinanong ang nurse na naka duty nung time na yon na kung anong room number si hanna. Gayunpaman ay bigo siyang malaman dahil hindi siya kamag-anak ng nito.Samantala, habang nakikiusap nuon sa nurse si Leigh para sabihin sa kanya kung nasaan si Hanna ay inawat naman ito agad ng mga naro

"Ano bang bagay sayo?" Tanong ng secretary ni Hanna habang nilalagyan ng red stripe na necktie ang koreanong bisita nila na nuoy nakatulala din dahil sa palagay niyay may mali sa mga ipinasusuot sa kanya. "Ayan!" Nakangiting sabi ng secretarya na tila ba proud pa ito sa mga pinag gagagawa niya.Napakamot nalang nuon ng ulo yong koreano habang busy naman yong secretary na mag hanap ng sumbrero kaya napalingon ito sa kabilang kabinet at duon kinuha ang kulay red na sumbrero pati ang coat na green atsaka ito pinasuot sa koreano.Pagkatapos nito ay bahagyang napahinto at napaatras ang secretary atsaka nito sina-site ang anggulo para tignan kung bagay ba ito sa lalaki. Mula sa whole body na salamin ay napatingin naman yong lalaki sa sarili niya mula ulo hanggang paa habang halata naman sa mukha nito ang pag ka dismaya.At napansin din naman ito Ng secretary. Well, alam nya namang wala syang talent or background sa pananamit at dahil sa naospital ang amo niya ay kailangan niyang gawin iyon

Matapos mag send message ng text message si Hanna sa detective ay sumakay na ito sa kanyang kotse. At habang nag mamaneho siya sa walang tiyak na direksyon kung saan ang paligid niya ay pinuno ng katahimikan na tanging ingay lamang ng mabilis nap ag maneho ng sasakyan ang syang naririnig. Nung mga sandalling iyon ay hindi namalayan nuon ni Hanna ang dahan-dahan nap ag tulo ng kanyang mga luha sapagkat hindi maintindihan ang kanyang nararamdaman.Batid niya sa sarili kung gaano niya kagustong maipaimbestigahan ang mga nangyari nuon at ito nga ang dahilan kung bakit pinag planuhan at pinag-ipunan nya ito ng ganun katagal. Gayunpaman, hindi niya maisip na dahil sa gagawin niya ay maari ding bumalik ang lahat ng mga ala-alang matagal nya ng ninais na kalimutan, mga panahong kinamuhian siya ng mga tao, pamilya niya, panagarap niya at pati na ang kanyang sarili.*****FLASHBACK*****“ Napaka walang hiya mong bata! Ang lakas ng loob mong mag pakita pakatapos ng kahihiyang ginawa mo!”Ang gal

HANNA'S POV7 pm Ang start Ng event, pero tinatamad akong bumangon diko napansing nakatulog Pala ako after kung mag hot shower kanina, siguro na pagod din talaga ako.Napalingon ako sa paligid ko para hagilapin si Leigh pero di ko sya nakita."At saan Naman daw kaya sya pumunta?" Saad ko sa sarili ko atsaka ako napatingin sa orasan na nakapatong sa maliit na table, sa bandang gilid ng kama. 5:30 pm,"Need ko nang mag prepare para sa event" Actually kung nasa pilipinas ako, kahit 6:30 pwede ako mag prepare Kasi Naman Walang paki Ang mga people duon kahit late sila yong iba nga Ang katwiran ay; "It's better to be late than never".Well, di ko masasabing tradisyon yon Ng Philippines, Ewan ko ba kung bakit ganun Basta Ang alam ko iba Ang mindset naming mga pilipino Kasi we always enjoy the life everyday and so Hindi uso Ang pressure. Hindi ko naman sinasabi na mga irresponsible kami sadyang alam lang namin Ang pag kakaiba Ng responsibility at Happiness. Kaya nga madalas na kami Ang mga