ควินน์อารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ยินคำตอบของชาร์ลีที่ยืนยันหนักแน่นในที่สุดเธอก็หยุดร้องไห้และใช้นิ้วปาดน้ำตาที่เหลืออยู่บนใบหน้าอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นเธอก็หัวเราะกับตัวเองในขณะที่พูดว่า “พี่ชาร์ลีคะ ฉันทำตัวน่าอายให้พี่เห็นซะแล้ว พูดตามตรงนะคะ ฉันไม่ได้ร้องไห้อย่างนี้มาหลายปีแล้ว ส่งผลให้ฉันกลับไปเป็นเหมือนสมัยเด็ก ๆ อีกครั้งหลังจากพ่อป่วย ฉันไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลยในบางครั้ง ฉันนี่ช่างสิ้นหวังจริง ๆ”ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะปลอบโยนเธอ “อย่าคิดแบบนั้นสิ ถือเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนจะมีอารมณ์และความปรารถนาของตัวเอง ถ้าคนคนหนึ่งหัวเราะได้ เขาก็ร้องไห้ได้เช่นกัน ถ้าคนคนหนึ่งมีความสุขได้ เขานั้นก็เศร้าโศกได้เช่นกัน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่สิ้นหวังในตัวเธอหรอก”ควินน์พยักหน้าเบา ๆ ในขณะที่ถามว่า “พี่ชาร์ลีคะ ตอนนี้พี่ยังต้องเสียน้ำตาอยู่บ้างหรือเปล่าคะ?”ชาร์ลียิ้มอย่างขบขันก่อนจะพูดว่า “ฉันคงเสียน้ำตามากเกินไปตอนอายุแปดขวบ ดูเหมือนว่าฉันได้หลั่งน้ำตาที่มีอยู่ในชีวิตนี้ไปหมดแล้ว”ควินน์ใช้สองมือของเธอจับมือของเขาไว้ในขณะที่พูดด้วยดวงตาสีแดงก่ำ “พี่ชาร์ลีคะ พี่ต้องทนทุกข์ทรมาณ
Read more