All Chapters of กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ: Chapter 1291 - Chapter 1300

เซลล์รู้ดีว่าเขาไม่สามารถยั่วยุไอแซคได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาทำได้เพียงยอมแพ้และเลือกที่จะประนีประนอมในเวลานี้นับเป็นเรื่องยากที่จะทำใจยอมรับได้ว่า… เขาได้ยินยอมให้ลูกสาวได้แต่งงานกับเติร์ก เขาคิดว่าแทนที่จะสร้างความโกรธแค้นให้กับไอแซค และทำให้ทั้งครอบครัวต้องเดือดร้อน เขาก็ขอเลือกที่จะยอมเสียสละผลประโยชน์ของลูกสาว เพื่อแลกกับความปลอดภัยและความเป็นอยู่ที่ดีของทุกคนในครอบครัวเมื่อไอแซคเห็นว่าเซลล์ตกลงตามข้อเสนอของชาร์ลีแล้ว เขาทำเสียงไม่พอใจก่อนจะพูดว่า "แกน่าจะตกลงตามข้อเสนอของปรมาจารย์เวดเสียตั้งแต่ทีแรก แทนที่จะมาพูดพล่ามเรื่องไร้สาระอย่างนี้ใช่ไหม?”เซลล์ทำได้เพียงพยักหน้าประหงก ๆ ในขณะที่พูดว่า "ท่านประธานคาเมรอน คุณพูดถูกแล้ว ผมจะไม่พูดอะไรที่ไร้สาระอีกแล้ว ได้โปรดให้ผมเป็นสมาชิกของสมาคมต่อไปด้วยเถอะครับ...”ไอแซคทำเมินเฉยต่อเขาก่อนที่หันกลับมามองชาร์ลี แล้วถามด้วยความเคารพว่า "ปรมาจารย์เวด คุณคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ครับ?”ชาร์ลียิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่เติร์กและลิเลียน หลังจากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ ว่า "ในเมื่อคุณมอร์นิ่งสตาร์ยินยอมให้ลูกสาวได้แต่งงานแล้ว คุณก็ควรเริ่มเตรียมการ

แมกโนเลียรู้สึกตกใจกับความเด็ดขาดของชาร์ลีในเวลาเดียวกันเธอก็ตระหนักว่าชาร์ลีไม่ได้เห็นแก่หน้าเธอมากขนาดนั้นดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงมองไปที่ลิเลียนด้วยสีหน้าขอโทษในขณะที่พูดว่า "ฉันขอโทษค่ะคุณป้า เรื่องนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้...”ลิเลียนไม่คิดว่าฟางเส้นสุดท้ายในการช่วยชีวิตเธอนั้นจะไม่สามารถทำอะไรได้ เธอจึงหันกลับไปมองเดรโก ก่อนจะร้องไห้และพูดว่า "เดรโก ช่วยแม่ของแกด้วย! แกรู้นี่ว่าการเลี้ยงดูแกให้เติบใหญ่ขึ้นมานั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยใช่ไหม?”อันที่จริงเดรโกรก็รู้สึกไม่สบายใจในเวลานี้เช่นกัน เพราะไม่ว่าจะอย่างไรลิเลียนก็ยังเป็นแม่ของเขาอยู่ เขาไม่ต้องการให้แม่ถูกบังคับให้หย่ากับพ่อ แล้วต่อจากนั้นก็ถูกขับไล่ออกจากโอลรัส ฮิลล์ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่ต้องการให้พ่อเข้าพิธีแต่งงาน แล้วยังหาแม่เลี้ยงที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขามาให้หลังจากที่พ่อหย่ากับแม่แล้วอีกด้วยดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงลดศักดิ์ศรีของตัวเองลงในขณะคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชาร์ลี แล้วขอร้องว่า "ชาร์ลี ปรมาจารย์เวด โปรดให้โอกาสแม่ผมอีกสักครั้ง เธอจะต้องเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแน่นอน!”ชาร์ลีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ผมบอกไปแล้

"อะไรนะ?!”จูเลียตและแม่ของเธอแทบจะทรุดลงไปตรงนั้นเลยเมื่อได้ยินคำพูดของเขาภรรยาของเขาดุด่าอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "เซลล์! คุณสติเลอะเลือนไปแล้วใช่ไหม? คุณบอกว่าจะให้จูเลียตแต่งกับเดรโกจากตระกูลสก็อตสันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงให้เธอแต่งงานกับเติร์ก… พ่อของเดรโกแทนล่ะ? เติร์กนี่รุ่นราวคราวเดียวกับคุณเลยนะ! คุณจะยอมให้ลูกสาวของเราแต่งงานกับเขาได้อย่างไร?”“ถูกต้องค่ะคุณพ่อ!” จูเลียตก็พูดด้วยความเกรี้ยวโกรธเช่นกัน "ถึงหนูจะตั้งครรภ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะต้องแต่งงานกับชายแก่ที่น่ารังเกียจนี่ใช่ไหมคะ?!”เซลล์รู้สึกอับอายอย่างมากในขณะที่เขามองดูภรรยาและลูกสาว เขาตบหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะร้องไห้และพูดว่า "มันเป็นความผิดของฉันเอง! มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด! ฉันมึนงงสับสันแล้วไปยั่วยุคนที่ไม่ควรจะยั่วยุเข้า ตอนนี้ฝ่ายนั้นได้โทรเรียกดอน อัลเบิร์ต และประธานคาเมรอนมาที่นี่ ทั้งสองคนเสนอทางออกทางเดียวให้กับฉัน คือยอมให้จูเลียตได้แต่งงานกับพ่อของเดรโก ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเราจะถูกขับออกไปสู่ทางตัน...”“อะไรนะ?!” ภรรยาของเซลล์รู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างดูมืดมิดอยู่ตรงหน้า "

เมื่อเขาเห็นอัลเบิร์ตกำลังจะพาคนกลุ่มนี้ไปยังสำนักงานกิจการพลเรือน ไอแซคก็ถามชาร์ลีว่า "ปรมาจารย์เวดครับ ผมควรจะไปกับพวกนี้เพื่อจับตาดูสถานการณ์ไหมครับ?”ชาร์ลีโบกมือปฏิเสธและพูดอย่างแผ่วเบาว่า "คุณไม่ต้องไปที่นั่นหรอก รอเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานอยู่กับผมที่นี่ดีแล้ว"แคลร์ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา เมื่อเธอเห็นว่าทุกคนได้ถูกพาตัวออกไปแล้ว เธอก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้ว่า "ชาร์ลีคะ เรามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานของแมกโนเลียกับเดรโก คุณไม่คิดว่าสถานการณ์ที่พ่อของเขาต้องเข้าพิธีแต่งงานจะดูไม่เหมาะไม่ควรไปหน่อยหรือคะ?”ชาร์ลียิ้มก่อนจะถามเธอว่า "คุณคิดว่าอะไรที่ดูไม่เหมาะสมหรือแคลร์? ถ้าผมไม่ทำให้ลิเลียนต้องถูกไล่ออกจากตระกูลสก็อตสันในวันนี้ แล้วถ้าเราไม่ได้ให้บทเรียนกับตระกูลสก็อตสัน หลังจากที่เพื่อนของคุณแต่งงานเข้าไปเป็นคนของตระกูลสก็อตสันแล้ว เพื่อนของคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในอนาคตได้ไหมล่ะ?!”แคลร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆเธอรู้ว่าชาร์ลีพูดถูก ถ้าพวกเขาไม่แก้ปัญหาพื้นฐานที่อยู่ใกล้ตัว คนที่มีบุคลิกและลักษณะนิสัยอย่างลิเลียน จะทำให้แมกโ

เจย์เดนยื่นมือออกไปในขณะที่พร้อมจะขับไล่ลิเลียนออกไปแล้วลิเลียนร้องไห้อย่างขมขื่นในขณะที่พูดว่า "คุณ… อย่างน้อยที่สุดก็ควรให้ฉันได้กลับไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านก่อน!”เจย์เดนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นังแก่! แกยังคิดจะกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าอยู่อีกเหรอ?! ฉันอุตส่าห์เห็นแก่หน้าแกเลยไม่ฉีกเสื้อผ้าของแกออกในตอนนี้ แต่ถ้าแกยังพูดอะไรไร้สาระอีกล่ะก็ ฉันจะฉีกเสื้อผ้าของแกให้ขาดก่อนโยนแกออกไป!”เมื่อลิเลียนได้ยินดังนี้ เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอทำได้เพียงทำตามอย่างเชื่อฟังเหมือนสุนัข เมื่อเจย์เดนขับรถออกไปส่งเธอเมื่อเห็นว่ามีคนพาลิเลียนออกไปแล้ว อัลเบิร์ตก็ชี้ไปที่จูเลียตก่อนจะพูดว่า "เธอน่ะ… มาตรงนี้"จูเลียตรู้สึกไม่เต็มใจอยู่ลึก ๆ ภายในจิตใจ แต่เธอไม่กล้าขัดคำสั่งอัลเบิร์ตในเวลานี้เธอทำได้เพียงมาอยู่ตรงหน้าอัลเบิร์ตในขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "ดอน… ดอน อัลเบิร์ต...”อัลเบิร์ตพยักหน้าก่อนจะชี้ไปที่เธอและเติร์ก แล้วพูดกับเจ้าหน้าที่ของสำนักงานกิจการพลเรือนว่า "ช่วยดำเนินการจดทะเบียนสมรสให้กับคนทั้งสองคนนี้ด้วยครับ"เจ้าหน้าที่อึ้งตะลึงงันแล้วถามว่า "หา?! คุณจะให้ดิฉันจดทะเบียนสมรส