บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 981 - บทที่ 990

ผู้หญิงหลายคนที่อยู่ในร้านอาหารจ้องมองมาทางกู้ ลี่เฉิน หลิง อี้หรานรู้สึกคิดผิดที่พาเขามาที่นี่บางทีพวกเขาน่าจะไปร้านอาหารที่มีห้องส่วนตัวหลังจากพวกเขาสั่งอาหารไปสองสามอย่างแล้ว หลิง อี้หรานก็จ้องมองไปที่กู้ ลี่เฉิน “ฉันได้ยินมาว่าคุณช่วยตามหาฉันหลังจากที่ฉันหายตัวไปเมื่อวานนี้ ขอบคุณมากนะคะ”“อืม ผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักหรอก” กู้ ลี่เฉินยกยิ้ม“ยังไงก็ขอบคุณ แต่ว่า…” หลิง อี้หรานหยุดและจ้องมองคนตรงหน้าเธอด้วยท่าทางจริงจัง “เมื่อวานคุณบอกว่าคุณจะรอคำตอบของฉัน ฉันจะให้คำตอบกับคุณนะคะ ฉันไม่รักคุณ และคุณไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลากับฉัน”กู้ ลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงปฏิเสธ!ไม่ว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนอื่นในอดีตหรือที่เขาตกหลุมรักเธอในตอนนี้ เธอก็ยังปฏิเสธเขาอยู่ดี“คุณปฏิเสธผมเพราะจิ่นหลีใช่ไหม?” เขาถามอย่างเฉยชา ราวกับว่าการปฏิเสธของเธอจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเขา“ไม่ใช่ค่ะ” เธอพูดพร้อมส่ายหัวแม้ว่าอี้ จิ่นหลีจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็ยังจะปฏิเสธเขาอยู่ดีเธอไม่มีอารมร์มานึกถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แล้ว เธอเหนื่อยเกินกว่าจะรักใครได้อีก“คุณคิดว่า

หลังจากนั้น บอดี้การ์ดของอี้ จิ่นหลีก็เข้าไปพูดคุยกับเจ้าของร้านอาหาร ขณะที่อีกคนเริ่มต้อนลูกค้าออกไปจากร้าน โดยบอกพวกเขาว่าอาหารทั้งหมดที่พวกเขากินวันนี้จะไม่เสียค่าใช้จ่ายบางคนไม่เต็มใจที่จะออกจากร้านอาหาร แต่หลังจากมองดูชายในชุดดำหลายคน พวกเขาก็รู้สึกหวาดกลัวในทันทีกู้ ลี่เฉินและหลิง อี้หรานมองเห็นอี้ จิ่นหลียืนนิ่งอยู่ใกล้กับทางเข้าของร้านอาหารหลิง อี้หรานรู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นอี้ จิ่นหลีอยู่ที่นี่ ขณะที่กู้ ลี่เฉินรู้อยู่แล้วว่าจิ่นหลีจะต้องโผล่มาที่นี่กู้ ลี่เฉินจ้องมองอี้ จิ่นหลีและพูดว่า “อยากกินข้าวกับพวกเราไหม? เราเพิ่งสั่งอาหารไปเองและพวกเขายังไม่ได้เสิร์ฟอาหาร ถ้านายอยากจะกินข้าวกับพวกเรา เราอาจจะต้องเพิ่มอีกสองอย่าง”อี้ จิ่นหลีเม้มริมฝีปากบางและเดินไปที่โต๊ะสี่เหลี่ยมเล็ก ๆหลิง อี้หรานรีบดึงมือของเธอออกจากหน้าอกของกู้ ลี่เฉินโดยสัญชาตญาณแต่ครั้งนี้กู้ ลี่เฉินกลับปล่อยเธอไป“อาหารพร้อมหรือยัง?” กู้ ลี่เฉินถามเจ้าของร้านอาหารที่ยังอยู่ในอาการงุนงงเจ้าของร้านเดินเข้ามาหาพวกเขาและตอบว่า “เอ่อ ครับ... พร้อมแล้วครับ!” ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบเสิร์ฟอาหารให้แก่กู้ ล

‘ฉันสงสัยว่าคนอื่น ๆ จะคิดยังไงถ้าพวกเขารู้ว่าฉันปฏิบัติต่อผู้ชายที่มีอำนาจมากที่สุดสองคนในเมืองเฉินด้วยเงินเพียง 378 ดอลลาร์’แม้แต่หลิง อี้หรานก็ยังรู้สึกตลกเมื่อนึกถึงเรื่องนี้!หลิง อี้หรานรู้สึกเหนื่อยทันทีที่กลับมาถึงบ้านเช่าเธออาบน้ำและเอนตัวนอนลงบนเตียง‘ฉันเหนื่อยมาก ไม่ใช่ร่างกายที่เหนื่อย แต่เป็นใจของฉันต่างหาก’การที่กู้ ลี่เฉินบอกกับเธอว่าเขาตกหลุมรักเธอมันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่เธอก็ไม่สามารถให้คำตอบเขาได้‘ถึงแม้กู้ ลี่เฉินจะตกหลุมรักฉัน แล้วในอนาคตล่ะ? บางทีความรักที่เขามีต่อฉันอาจจะคงอยู่เพียงไม่กี่เดือน? หรืออาจจะนานกว่านั้น เป็นปี? หรือสองปี?’‘แต่ฉันไม่อยากตกหลุมรักใครอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกตกหลุมรักและการถูกทิ้งหลังจากนั้น... มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน!’เธอสามารถเอาชนะความกลัวได้ในครั้งแรกและครั้งที่สอง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยังเอาชนะมันได้ในครั้งที่สามหลิง อี้หรานหลับตาลงและพยายามไม่คิดอะไร เธอผล็อยหลับไปได้ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่ใครบางคนจะปลุกเธอขึ้นมาโดยการเคาะประตูราวกับเป็นเรื่องเร่งด่วน หลิง อี้หรานลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เดินไปที่

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขามีอิทธิพลและมีความสามารถมากกว่าเธอแค่ไหน แต่เธอก็ยังอยากจะปกป้องเขาอย่างสุดความสามารถถ้าเขารู้สึกไม่ปลอดภัย เธอจะยอมทำทุกอย่างเพื่อทำให้เขารู้สึกปลอดภัย เธอจะรักเขา และให้เขาได้รู้ว่าเขาสำคัญกับเธอมากแค่ไหนแต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นทำให้เธอเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำเพื่อเขาเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้นเขาไม่เคยต้องการให้เธอปกป้องเขาเธอเป็นเพียงของเล่นสำหรับเขาหลิง อี้หรานฝืนยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงไปถอดรองเท้าของอี้ จิ่นหลี เธออยากจะพาเขาเข้านอนก่อนที่ตัวเธอเองจะไปนอนบนเก้าอี้เนื่องจากเตียงอยู่ชิดกับผนังด้านหนึ่งและผ้าปูที่นอนก็ชิดกับกำแพง เธอจึงต้องยกตัวเขาขึ้นมาก่อนดึงผ้าปูที่นอนให้ตึงหลิง อี้หรานเพิ่งดึงมุมของผ้าปูที่นอนและกำลังจะพาอี้ จิ่นหลีขึ้นไปบนเตียง แต่เธอกลับสังเกตเห็นว่าเขาลืมตาอยู่นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นก็เปล่งประกายและยั่วยวนด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์“อี้หราน…” ริมฝีปากบางของเขาเผยอขึ้นเล็กน้อยพลางเรียกชื่อของเธอด้วยเสียงแผ่วเบาหลิง อี้หรานตัวแข็งทันที กว่าที่เธอจะรู้ตัว มือของเขาก็โอบรอบเอวของเธอเสียแล้ว เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ความเจ็บปวดค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาหาเธออย่างเชื่องช้าเธอเห็นเพียงเขาจับมือของเธอไว้ทันทีที่เธอลืมข้าขึ้นมา ดูเขามองมาที่มือของเธอ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เจ็บไหม?”เธอรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย น้ำตาค่อย ๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตาใส ๆเขาทำให้เธอเข้าใจว่าเขาห่วงใยเธอมากแค่ไหน แต่จริง ๆ แล้ว เขากลับละทิ้งเธออย่างง่ายดาย!“อี้ จิ่นหลี อย่าจูบฉันถ้าคุณไม่ได้รักฉัน อย่าถามฉันว่ามือข้างที่ตบหน้าคุณนั้นเจ็บไหม เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง!”เธอจ้องมองเขาอย่างเหลืออด ก่อนจะสะบัดมือออกจากข้อมือของเขาผมยาวของเธอดูยุ่งเหยิง ขณะที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตารูปอัลมอนด์สีดำสนิทคู่นี้ปรากฏให้เห็นถึงความไม่ยินยอมต่อการกระทำของเขาใบหน้าของอี้ จิ่นหลีเผยให้เห็นสีซีดเซียวทันทีที่ความรู้สึกแย่ ๆ พุ่งเข้ามาหาเขา เขาเอามือปิดปากและลุกจากเตียง เดินโซซัดโซเซไปห้องน้ำหลิง อี้หรานได้ยินเสียงอาเจียนในห้องน้ำในวินาทีถัดมา‘เขาคงเมามากจนอ้วกออกมาแบบนั้น อย่างน้อยเขาก็คงจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง!’หลิง อี้หรานลุกจากเตียงและมองดูมือข้างขวา ความเจ็บปวดจากก่อนหน้านั้นยังคงเหลืออยู่บนฝ่ามือของเธ