บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 21 - บทที่ 30

"แต่ฉัน... ฉันทำให้เธอเสียหน้าต่อหน้าทุกคนและแม้แต่เฉิน ว่านหาว... "“สิ่งที่พวกเขาทำมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอนี่?""มันมีบางอย่างเกี่ยวกับฉัน!" เหมียว เจียยู่ ตะโกนในใจของเธอ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธออยากจะรับผิดชอบบางสิ่งบางอย่าง"ดี ถ้าไม่มีอะไร ฉันยังต้องทำงานต่อ" หลิง อี้หราน กล่าวโดยไม่สนใจความขมขื่นบนใบหน้าของเหมียว เจียยู่ เธอเดินไปรอบ ๆ เหมียว เจียยู่และเดินไปอีกด้านหนึ่งของถนนเพื่อกวาดพื้นแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเหมียว เจียยู่ ถึงมาหาเธอในวันนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้อภัยเธอในสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นในขณะที่หลิง อี้หราน กำลังกวาดอยู่ ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ เธอมองขึ้นไปเห็นว่าเป็นกวอ ซิ่นหลี่ จากคนขับรถใบหน้าของกวอ ซิ่นหลี่ แดงเล็กน้อยและเขาพูดด้วยความกล้าหาญอย่างมาก“อี้หราน พี่ซูบอกว่าคุณไม่ต้องการมีความรักในตอนนี้ แต่... แต่... แต่ผมจริงใจ ผมเต็มใจที่จะรอคุณ เมื่อไหร่... เมื่อไหร่ที่คุณต้องการมีความสัมพันธ์คุณสามารถมองมาที่ผมได้นะ"หลังจากพูดแบบนี้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบแก้ไขตัวเองอย่างรวดเร็วและพูดว่า

ระหว่างทางกลับบ้านกับอี้ จิ่นหลี จู่ ๆ หลิง อี้หราน ก็พูดว่า "จิน นายรู้จักเซียว จื่อฉี ไหม?"“ประธานของเซียวกรุ๊ปน่ะเหรอ?” เขาถาม“นายรู้จักเขาเหมือนกันสินะ ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่ตกเป็นข่าวซุบซิบเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาเป็นเจ้าบ่าวในการแต่งงานระหว่างตระกูลเซียวกับตระกูลห่าวและ... เขาก็เป็น... ” เธอหยุดและลังเล ก่อนที่จะพูดว่า "แฟนเก่าของฉัน"อี้ จิ่นหลี หยุดเดินและยืนเงียบ ๆ ข้าง หลิง อี้หราน และมองไปที่เธอบางทีคำพูดหรืออารมณ์บางอย่างก็อัดแน่นอยู่ในใจเธอนานเกินไป เธอจึงอดไม่ได้ที่จะปลดปล่อยมันออกมาในตอนนี้ "นายไม่คิดว่ามันเหลือเชื่อเหรอที่คนอย่างฉันเคยเป็นแฟนของคน ๆ นั้น?"เธอหัวเราะกับตัวเอง “ตอนนั้นฉันยังเป็นทนายความใหม่ที่เพิ่งเรียนจบและฉันคิดว่าเขากับฉันจะแต่งงานกัน อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้คาดว่าในอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นฉันจะถูกตั้งข้อหาว่าเมาเเล้วขับจนก่อให้เกิดความตาย ในตอนนั้นเขาแทบรอไม่ไหวที่จะเลิกกับฉันและแม้ว่า…”เธอหยุดชั่วขณะและไม่พูดต่อเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เหมือนฝันร้ายในเรือนจำนิ้วของเธอดูเหมือนจะเจ็บปวดอีกครั้ง แม้ว่าเล็บจะหายดีและกระดูกที่หักก็ได้เชื่อมต่อกันใหม่แล

เขาจ้องมองเธอ “พี่สาว พี่คิดว่าผมหาเงินน้อยเกินไปใช่ไหม?”"อ่า เปล่า!" เธอกล่าวปฏิเสธ “ฉันแค่อยากให้นายมีชีวิตที่ดีขึ้น” บางทีทั้งหมดนี้อาจเป็นเพียงชีวิตของเธอ แต่เธอต้องการสิ่งที่ดีกว่าสำหรับตัวเขาเอง“ผมจะมีชีวิตที่ดีขึ้น เมื่อถึงเวลาผมสามารถให้ชีวิตแบบไหนก็ได้ตามที่พี่ต้องการ” เขามองเธออย่างจริงจังและพูดนี่เป็นเพียงเกมสำหรับเขา แต่ในขณะนี้เขาต้องการให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นในอนาคต สำหรับเขานั้นมันง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากหลิง อี้หราน หัวเราะ เธอไม่คิดว่าจินจะให้ชีวิตที่เธอต้องการได้ อย่างไรก็ตามเธอไม่ต้องการทำร้ายความนับถือตนเองของอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน เธอจึงพูดว่า "โอเค โอเค งั้นฉันจะรอจนกว่าจินจะหาเงินได้มาก ๆ เพื่อดูแลฉันในอนาคตด้วยวิธีนั้น ฉันจะอยู่ได้อย่างสบาย ๆ เหมือนคนที่ไม่รู้อะไรเลยนอกจากพึ่งนาย”"โอเค" เขาเห็นด้วย ดวงตาของเขาแวววาวด้วยความมุ่งมั่น “ตราบใดที่พี่เต็มใจ ผมจะทำให้แน่ใจว่าพี่จะอยู่อย่างสบายอย่างที่พี่ต้องการไปตลอดชีวิต” เขาคิดวันต่อมา เมื่อเกา ฉงหมิง ไปที่ห้องชงชาเขาก็ได้ยินเพื่อนร่วมงานบางคนคุยกัน “วันนี้เธอเห็นเสื้อกันหนาวของประธานอี้หรือยัง?”“ยังนะ มีอะ

"คุณเรียกใครว่าพี่เขย?" ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้น ผู้หญิงสวยและทันสมัยในชุดเสื้อคลุมสีน้ำตาลเดินเข้ามาหาพวกเขา เธอหัวเราะอย่างเย็นชาเมื่อสังเกตเห็นหลิง ลั่วอิน “ฉันกำลังสงสัยว่านี่คือใครกัน กลับกลายเป็นว่าเธอคือน้องสาวคนเล็กของฆาตกร”การแสดงออกของหลิง ลั่วอิน เปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที เธอจำได้ว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอคือห่าว อี้เหมิง คู่หมั้นคนปัจจุบันของเซียว จื่อฉีห่าว อี้เหมิง เดินเข้ามาหาหลิง ลั่วอิน ด้วยสายตาเหยียดหยาม "ฉันจำได้ว่าคุณเป็นแค่นักแสดง ดังนั้นวันนี้คุณมาหาจื่อฉีและเรียกเขาว่าพี่เขยด้วยความหวังว่าเขาจะมอบบทนักแสดงนำหญิงให้คุณเหรอ? คุณนี่หน้าด้านจริง ๆ "หลิง ลั่วอิน รู้สึกอับอายอย่างยิ่งกับการดุด่า มันบังเอิญมากที่คนอื่น ๆ กำลังมาและเดินไปตามทางเดินในขณะนั้นจ้องมองพวกเขาราวกับว่าพวกเขากำลังดูการแสดงอยู่หลิง ลั่วอิน ทำได้เพียงสาปแช่งหลิง อี้หราน ภายในใจ "ถ้าเธอไม่ได้ฆ่าใครสักคนขณะขับรถฉันก็คงกลายเป็นคนดังที่มีชื่อเสียงได้อย่างสง่างามไปแล้วและไม่ต้องรับโทษเช่นนี้"หลิงลั่วอินลืมไปสนิทเลยว่าบทบาทที่ดีหลายอย่างที่เธอเคยได้รับครั้งแรกนั้นมาจากความสัมพันธ์ของหลิง อี้

ร่างกายของเขาเหมือนถูกแช่เเข็งเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ขัดขืน เขาโน้มศีรษะลงบนไหล่ของเธอและรู้สึกว่ากลิ่นของเธอห่อหุ้มเขากลิ่นที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างอธิบายไม่ได้ราวกับว่าการอยู่เคียงข้างเธอทำให้เขาผ่อนคลายได้อย่างเต็มที่“จิน นายบอกว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งฉันใช่ไหม? ฉันก็เหมือนกันนะ ฉันจะไม่มีวันทอดทิ้งนายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตฉันจะอยู่เคียงข้างนาย”เสียงของเธอดังก้องข้างหูของเขาช้า ๆ “พี่จะอยู่เคียงข้างผมจริง ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?” เขาพึมพำขณะที่เขาถาม"แน่นอน" เธอตอบว่าเป็นเรื่องจริง“พี่จะไม่กลัวผมเหรอ?” เขาถาม.เธอหัวเราะเบา ๆ "ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วยล่ะ? จินของฉันเชื่อฟังมากฉันแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะได้ใกล้ชิดกับนาย""จินของฉัน... โอ้ คำพูดนี้ทำให้ดูเหมือนว่าฉันเป็นของเธอ แต่ฉันก็ไม่รังเกียจความรู้สึกนั้น ดีไม่ดีฉันอาจจะ... มีความสุขกับมันซะด้วยซ้ำ"เขาเงยหน้าขึ้นและทันใดนั้นใบหน้าของพวกเขาก็ห่างกันเพียงนิ้วเดียว ปลายจมูกของพวกเขาแทบจะสัมผัสกันใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นทันทีและเธอก็อยากจะถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่เขาก็โอบแขนไว้รอบเอวของเธอเพื่