บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 971 - บทที่ 980

ทันทีที่ลาน่าได้ยินเช่นนั้น เธอก็ตกตะลึงเพราะคิดว่าตัวเองได้ยินผิดถึงอย่างนั้น สายตาของเมเดลีนยังคงดูเฉียบขาด เธอดึงลาน่ากลับอย่างแรงและเตะเข้าที่เข่าขวาลาน่านั้นไม่ได้ตั้งตัว ด้วยขาขวาที่งอลง ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอกำลังคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเมเดลีนไม่มีใครคาดว่าเมเดลีนจะทำแบบนี้ และลาน่าเองก็ถึงกับอึ้งงันอย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็กระวนกระวายใจ เธอเงยหน้าเพื่อจะยืนขึ้น ทว่าเมเดลีนกลับตบที่หน้าของเธออย่างแรงโดยไม่มีสัญญาณล่วงหน้าลาน่าพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ “เอวลีน แก…”เมื่อเธอกำลังจะด่าและเตือนอีกฝ่าย เอวลีนก็ยึดคางของเธอไว้อย่างเหนือกว่า ดวงตาอันเย็นชาเต็มไปด้วยเพลิงแห่งการล้างแค้นที่ล้อมลาน่าไว้อย่างแน่นหนา“ขอโทษ!” เมเดลีนจ้องตรงมาที่เธอ จากนั้นจึงเอารูปโพลารอยด์ออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง มันเป็นรูปถ่ายของเอโลอิสและฌอนขณะยังมีชีวิต “ขอโทษพ่อแม่ของฉันซะ!”เมื่อลาน่าเห็นรูปนั้นเธอเข้าใจสิ่งที่เมเดลีนกำลังสื่อ อย่างไรก็ตามเธอคือรองหัวหน้าของแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสัน เป็นเหมือนเจ้าหญิงน้อยที่ถูกตามใจโดยพี่น้องชายตั้งแต่เล็ก เธอจะคุกเข่าและขอโทษคนตายในที่สาธารณะได้อย่างไร?เมื่

เมื่อเจอเขาถามแบบนั้นเมเดลีนก็ผงะไปเล็กน้อยแต่ถึงอย่างนั้นเมื่อมองไปที่ดวงตาเรียวและลึกคู่นั้น เมเดลีนก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเขาอีกต่อไป แววตาของเขาดูเย็นชาลงเรื่อย ๆ“เจเรมี่ จากนี้ไป ฉัน เอวลีน มอนต์โกเมอรีจะค่อย ๆ กำจัดคุณออกจากหัวใจ คุณจะไม่ใช่คนที่ฉันรักมากที่สุด ในทางกลับกันคุณจะกลายเป็นคนที่ฉันรังเกียจที่สุด!”สีหน้าของเจเรมี่เปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินเธอพูดอย่างไม่ลังเล วงแขนของเขาที่โอบเธอเอาไว้ก็กลับไร้ชีวิตชีวาเช่นกันเมเดลีนดิ้นจากอ้อมแขนของเขาแล้วถอดแหวนแต่งงานต่อหน้าเขาอย่างไรก็ตาม ราวกับว่าแหวนแต่งงานมีขนาดเล็กลงและเธอก็ไม่สามารถถอดมันได้ไม่ว่าจะดึงเท่าไรก็ตามเมเดลีนร่ำไห้ออกมาแล้วใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อดึงมันออก เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะขยับแหวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้ว่านิ้วของเธอจะเริ่มแสบจากแรงเสียดสีก็ตามเจเรมี่จ้องเมเดลีนซึ่งกำลังปวดร้าวและเขาเองก็รู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังบีบคั้นหัวใจของตนเองเมื่อเขากำลังจะหยุดเธอ เมเดลีนก็สามารถถอดแหวนของตัวเองออกได้เป็นผลสำเร็จด้วยเหตุผลบางอย่าง เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีใครทำให้หัวใจของเขาว่างเปล่าโดยพลันเมเดลีนช

ดวงตาของเขาติดตรึงอยู่ที่เธอและหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นรัวในทันใดเธอช่างสวยจนแทบลืมหายใจในยามนี้มีบรรยากาศเยือกเย็นรายรอบตัวเธอและรอยยิ้มน้อย ๆ บนใบหน้า อย่างไรก็ตาม ยิ่งเธอเยือกเย็นมากเท่าใดเธอก็ยิ่งดูมีเสน่ห์เท่านั้นต่อให้เธอไม่ได้แต่งตัว แต่เห็นได้ชัดว่าเธอแต่งหน้าเล็กน้อยเขายังสามารถมองเห็นรอยแดงรอบนิ้วนางข้างซ้ายของเธอที่กำลังกำกระเป๋าคลัทช์ในตอนนี้มันคือรอยช้ำจากการที่เธอฝืนถอดแหวนออกอย่างแรงฟาเบียนนำเธอไปยังชั้นสอง ตอนที่พวกเขาเดินผ่านเจเรมี่ เมเดลีนแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นเขาและเดินผ่านไปราวอากาศธาตุเจเรมี่คว้าลำแขนบอบบางของเธอด้วยดวงตาเศร้าสร้อย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”เมเดลีนไม่แม้แต่จะมองเขา “ไม่ใช่เรื่องของคุณ” เธอตอบอย่างเย็นชาและเดินขึ้นบันไดต่อไปหลังจากที่แกะมือเขาออกหลงเหลือเพียงความว่างเปล่าในอุ้งมือของเจเรมี่และหัวใจของเขาก็เริ่มเต้นผิดจังหวะห้องนั่งเล่นชั้นสองตอนนี้โยริคนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม มีความปั่นป่วนอย่างรุนแรงภายใต้ดวงตาระแวดระวังภายนอกชายหนุ่มดูหล่อเหลา และเขามีดวงตาซึ่งคมกริบราวกับเหยี่ยวอยู่ใต้หว่างคิ้วสมบูรณ์แบบ“แกคิดอะไรอยู

ชั่วขณะที่เมเดลีนกระโดดลงไปจากรถจิตใจของเจเรมี่ก็ว่างเปล่าความกลัวอันน่าสยดสยองที่อธิบายไม่ได้ลุกลามขึ้นมายังลำคอของเขา“ลินนี่!”ขณะที่เขาเอื้อมมือไปโดยอัตโนมัติเพื่อคว้าตัวเมเดลีน ร่างกายของเขาก็กระโจนตามไปยังทิศทางที่เมเดลีนกระโดดลงไปด้วยเนื่องจากแรงเฉื่อยและแรงกระแทก เจเรมี่กอดเมเดลีนไว้ขณะที่พวกเขากลิ้งหลายครั้งบนถนนก่อนจะหยุดลงแล้วรถก็พุ่งชนเกาะกลางเสียงดังสนั่น ยางรถยนต์เสียดสีพื้นถนนอย่างรุนแรง อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่สนใจรถหรืออาการบาดเจ็บของตัวเอง เขาประคองร่างที่หมดสติของเมเดลีนไว้ในวงแขน“ลินนี่! ลินนี่!”เขาประคองศีรษะแล้วตบเบา ๆ ที่แก้มของเธอ“ลินนี่ อย่าเพิ่งหลับ”น้ำเสียงของเขาสั่นทั้งยังไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนี้ตัวเองจึงได้กลัวถึงขนาดนี้โดยเฉพาะตอนที่เขารู้สึกถึงบางอย่างเหนียวหนืดด้านหลังศีรษะของเมเดลีน ตอนนั้นเขาตระหนักว่าในมือของตัวเองเต็มไปด้วยเลือดหัวใจของเขาเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรงเขาจึงอุ้มเมเดลีนซึ่งซีดเซียวแล้วหยุดรถคันหนึ่งที่แล่นผ่านมา จากนั้นพวกเขาจึงขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เขารออยู่นอกห้องผ่าตัด อยู่ที่นั่นตลอ

เมื่อเมเดลีนรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกอุ้มเธอก็ตกใจ อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมาเธอผลักเขาออก“ห้ะ ลินนี่งั้นเหรอ? คุณกำลังเล่นอะไรอยู่คุณซิมเมอร์แมน?” เมเดลีนเย้ยหยัน “คุณมาที่นี่เพื่อที่จะดูฉันกลายเป็นตัวตลกเพราะคุณรู้ว่าฉันตาบอดสินะ?”เธอหัวเราะแล้วถาม แม้ว่าเธอจะมองไม่เห็น แต่เธอก็ยังยืนหยัดและไม่ขลาดเขลาหรือแสดงความหวาดกลัว“ลาน่าฟังนะ ต่อให้ฉันตาบอดฉันก็จะไม่ยอมให้เธอทำอะไรฉันได้ ฉันร้องไห้มามากเพราะเธอ และฉันจะทำให้เธอต้องชดใช้เป็นสองเท่า!”เมื่อมองหญิงสาวที่อ่อนแรง ทว่าแข็งแกร่งเบื้องหน้าเขา เจเรมี่ก็ระงับความเจ็บปวดในหัวใจแล้วค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าเธอ“ลินนี่ ผมจำได้”เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น น้ำเสียงอันอ่อนโยนและนุ่มลึกของเขาก็เข้าสู่หูของเมเดลีนอย่างนุ่มนวลราวกับว่าทุกสิ่งเยือกแข็งลงในเวลานั้นและในห้องผู้ป่วยก็เงียบสงัดเมเดลีนนิ่งงัน จากนั้นเธอได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยเอ่ยคำเหล่านั้นซ้ำอีก“ลินนี่ ผมจำได้ทุกอย่าง”ดวงตาใสกระจ่างซึ่งสูญเสียการมองเห็นของเมเดลีนคลอด้วยน้ำตาอย่างไม่รู้ตัวสักพักเธอจึงหัวเราะ“จริงเหรอ? ในที่สุดคุณก็จำได้…” เมเดลีนกล่าวเรียบ ๆ“คุณควรไปซะ เราไม่ส