All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 961 - Chapter 970

“ลินนี่!”เจเรมี่เรียกอย่างตาเหลือกตาพองราวกับว่ามันเป็นการตอบสนองโดยไม่รู้ตัวเขาอุ้มเมเดลีนขึ้นรถและรีบไปยังโรงพยาบาลก่อนที่จะได้คิดด้วยซ้ำเมื่อเขาจากไป เขาก็เห็นรถพยาบาลและรถดับเพลิงที่เขาเพิ่งโทรหาเมื่อกี้นี้ผ่านเขาไปเจเรมี่มองไปที่กระจกข้าง แม่บ้านที่เป็นพยานปรักปรำเขาก็ได้หนีไปแล้วเจเรมี่ส่งเมเดลีนไปยังโรงพยาบาล และหมอพูดว่าเธอแค่หมดสติเพราะเศร้ามากเกินไปเศร้ามากเกินไปอย่างนั้นเหรอ?เจเรมี่เข้าใจว่าทำไมเมเดลีนถึงเศร้าเขามองไปที่หญิงสาวซึ่งไร้สติและรู้สึกห่วงแปลก ๆ เจเรมี่ไม่ชินกับสิ่งที่เขากำลังรู้สึกต่อเมเดลีนเขาหันหลังออกไปจากห้องก่อนที่จะเข้ามายังห้องพักผู้ป่วยซึ่งลูกชายคนเล็กของเมเดลีนอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเขาอยู่ที่ประตู เขาก็เห็นคาเลนกับเด็ก ๆ น่ารักสองคนที่อายุประมาณสี่หรือห้าขวบ พวกเขากำลังคุยกับทารก“คุณย่าคะ นี่ใช่น้องชายของหนูจริง ๆ ไหมคะ?” ลิเลียนกะพริบตาและถามคาเลนตอบกลับอย่างมีความสุข “เด็กโง่เอ๊ย นี่คือน้องชายของหนูและแจ็คไง ดูหน้าเล็ก ๆ ของเขาสิ มันเหมือนกับเจเรมี่ตอนที่เขาเล็ก ๆ เลย แจ็ค ดูสิ หลานก็เป็นแบบนี้ในตอนที่หลานตัวเล็ก ๆ เหมือนก

เจเรมี่ขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินการคร่ำครวญของเมเดลีน‘คุณจะได้ไม่ต้องรู้จักฉัน…’คำเหล่านี้หนักอึ้งในใจของเขาเมเดลีนผลักเขาออกไปอย่างแรงหลังจากที่เธอมองใบหน้าที่เฉยเมยของเขา เธอยังอยากจะวิ่งเข้าไปในบ้านเจเรมี่รู้ว่าเมเดลีนวางแผนจะทำอะไร ดังนั้น เขาจึงดึงเธอกลับมาหาเขาอีกครั้ง“ปล่อยฉันนะ เจเรมี่! ปล่อยฉันไป!” เมเดลีนดิ้นรนด้วยแรงทั้งหมด แต่ก็ตกอยู่ในการควบคุมของชายคนนั้นโดยสมบูรณ์ “เจเรมี่ วิทแมน คนสารเลว! ปล่อยฉันไปนะ! พ่อแม่ของฉันยังอยู่ในนั้น! พวกเขาเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน!”เมเดลีนตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะที่น้ำตาทำให้เธอมองไม่ชัดอย่างไรก็ตาม เจเรมี่ก็ไม่ขยับ เขาเพียงแต่จับเมเดลีนในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาเมเดลีนร่ำไห้อีกครั้ง “ปล่อยฉัน ปล่อยฉันไปนะ เจเรมี่ ฉันขอร้องคุณ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”เธออ้อนวอนพร้อมสะอึกสะอื้น “คุณรู้ไหมว่านี่คือบ้านที่ในที่สุดฉันก็เจอ หลังจากที่ใช้เวลาอย่างโดดเดี่ยวกว่า 20 ปี? คุณทำลายบ้านของฉัน และไม่ยอมให้ฉันไปเจอพวกเขาครั้งสุดท้ายเลยเหรอ?”“เจเรมี่ คุณจะมีความสุขใช่ไหมเมื่อฉันเกลียดคุณ?”ทั้ง ๆ ที่เมเดลีนดิ้นรนและด่าทอ เจเรมี่ก็ไม่ปล่อยไปเม

หลังจากที่เมเดลีนได้ยินเช่นนั้น เธอก็หันหน้าไปเล็กน้อยเพื่อมองชายที่กำลังเข้ามาหาเธอ “ออกไป” เธอไล่เขาด้วยเสียงที่เย็นชาเจเรมี่เมินเธอและยังคงเดินเข้าหาเธอต่อ“ออกไป! คุณไม่คู่ควรที่จะยืนตรงหน้าพ่อแม่ของฉัน! ไสหัวไป!” เสียงของเมเดลีนเริ่มเคร่งขรึมอย่างไรก็ตาม เจเรมี่ยังคงเมินเธอและยืนอยู่ด้านหลังของเมเดลีน “ถ้าเธอไม่อยากให้โศกนาฏกรรมที่ใหญ่กว่านี้เกิดขึ้น ก็ขอโทษลาน่ากับฉันเดี๋ยวนี้ บอกไปสิว่าเธอผิดที่ตบลาน่า”“หึ” เมเดลีนรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเพิ่งได้ยินเรื่องตลกครั้งใหญ่ เธอยืนขึ้นอย่างช้า ๆ และมองไปที่ชายซึ่งเย็นชาคนนั้น จากนั้น สายตาก็เธอก็เริ่มเฉียบคมขึ้นก่อนที่เธอจะเงื้อมือตบที่หน้าของเขา“เจเรมี่ ฟังฉันนะ ไม่เพียงแค่ฉันอยากจะตบหล่อน แต่ฉันอยากจะตบคุณด้วยเหมือนกัน!”“คุณคิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้เพียงเพราะเสียความทรงจำงั้นเหรอ? คุณคิดว่าคุณฆ่าคน ลอบวางเพลิง ทำลายความเป็นคนของตัวเอง และฆ่าพ่อแม่ของฉันได้ เพียงเพราะคุณเสียความทรงจำงั้นเหรอ?”เธอจับคอเสื้อของชายคนนั้น ตาที่แดงก่ำของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอเจ็บปวดอย่างมากขณะที่เธอมองไปที่ชายคนนนั้น คนที่เคยเสี่ยงชีวิตเพื่อเธอ“เจเ

ใบหน้าของลาน่าดูดุร้าย “เอวลีน นี่ลูกชายของเธอเหรอ?”เมเดลีนดึงแจ็คสันให้หลบหลังเธออย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าลาน่าจะลงมือกับเขา “แจ็คกลับไปอยู่กับลิลลี่ อย่าออกมา”แจ็คสันนิ่วหน้า “แต่คุณแม่…”“ฟังแม่ เข้าไปด้านในเดี๋ยวนี้”“ครับ” แจ็คสันพยักหน้าแล้วมองเจเรมี่ซึ่งยามนี้จ้องมาที่ตน “คุณพ่อเมื่อไหร่จะกลับบ้านครับ? ลิลลี่กับผมคิดถึงคุณพ่อ” เด็กน้อยเสริมพลางจ้องมองเจเรมี่ทั้งที่จากไปอย่างไม่เต็มใจเจเรมี่มองความว่างเปล่าหลังจากที่เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกหมดกำลังใจอย่างไม่มีเหตุผลอย่างไรก็ตาม สายตาของเขาเบนกลับมาหาเมเดลีนแทบจะทันทีเห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะผ่านการร้องไห้ ถึงอย่างนั้นเธอช่างเป็นคนสวยโดยกำเนิด เธอยังคงดูงดงามจนน่าทึ่งแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบที่สุดลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังจ้องเมเดลีน เธอมัวแต่จัดทรงผมของตนเองอย่างกระวนกระวาย“เอวลีน ลูกของเธอช่างเหมือนเธอเสียจริง พวกเธอทั้งคู่ชอบสร้างปัญหาและรนหาที่ตาย!”คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความนัยและคำเตือน“ทุกคนที่กล้าต่อต้านฉันล้วนต้องหายไปจากโลกนี้ เอวลีน ถ้าเธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอต้องลงเอย

เจเรมี่พุ่งความสนใจทั้งหมดไปยังเปลือกหอยหลากสีสันทันใดนั้นภาพเดิมก็ปรากฏในสมองของเขาอีกครั้งภายใต้แสงอาทิตย์ร้อนแรงของฤดูร้อน เขากำลังแบกเด็กผู้หญิงตัวน้อยไว้บนแผ่นหลังวิ่งเลียบไปตามชายหาดอย่างรีบร้อนเด็กผู้หญิงคล้องแขนไว้รอบลำคอของเขาแล้วเอ่ยเรียกอย่างอ่อนหวาน…เพียะ!เจเรมี่กำลังจ่อมจมอยู่กับภาพเหตุการณ์ในอดีตที่เขาเกือบจะได้ยินเด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยเรียกชื่อของตัวเอง แต่เขากลับถูกเมเดลีนตบอย่างแรงเมเดลีนกระชากสร้อยคอของตัวเองต่อหน้าเจเรมี่แล้วขว้างมันลงบนพื้น“ฉันควรจะลืมคุณ คุณจะได้ไม่ฆ่าพ่อแม่ของฉัน ฉันควรทำแบบนั้น! ฉันไม่ควรยกโทษให้คุณและไม่ควรให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นความสัมพันธ์ของเราอีกครั้งเลย!”เธอผลักเขาแล้วเริ่มวิ่งหนีเจเรมี่มองแผ่นหลังของเมเดลีนก่อนจะย่อตัวลงเพื่อหยิบสร้อยเปลือกหอยที่พังอันนั้นมันเป็นเพียงเปลือกหอยธรรมดา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันดูคุ้นเคยและมีความพิเศษต่อเขาเมเดลีนวิ่งออกมาจากทางเข้าคฤหาสน์แล้ววิ่งต่อไปโดยไร้จุดหมายตอนแรกเธอมาที่คฤหาสน์เพื่อทบทวนความทรงจำอันอบอุ่น แต่ไม่เคยคาดมาก่อนว่าจะเป็นการมาพบกับเจเรมี่เธอบอกว่าเสียใจเกี่ยวกับเรื่องนี