บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 11 - บทที่ 20

เมเดลีนกลับมายังที่คฤหาสน์ที่เงียบเหงาว่างเปล่า เธอคิดถึงเรื่องหย่า บวกกับคำตอบที่เจเรมี่ทำให้หัวใจเธอทวีคูณความปวดร้าวเหมือนถูกแทงด้วยมีดความคิดที่ว่าเจเรมี่จะเกลียดเธอมากขนาดนี้นั้นไม่เคยมีอยู่ในสมองเธอเลย เขาใจร้ายมากที่บอกให้เธอทำแท้งได้อย่างง่ายดายเมเดลีนรู้สึกกลัว ถ้าเจเรมี่ต้องการทำมันจริง ๆ​ เธอควรทำอย่างไร?ในเวลาเดียวกันมีเสียงดังมาจากประตูหน้าบ้าน เจเรมี่กลับมาแล้ว เขายังคงยืนตัวตรงและดูสง่างามเช่นทุกครั้งความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจ เมเดลีนรู้สึกกังวลมากขึ้นเธอกลัวมากว่าเจเรมี่จะบังคับให้เธอทำแท้ง เธอค่อนข้างประหลาดใจที่เจเรมี่ไม่ได้เอ่ยถึงการหย่าร้าง หรือการทำแท้งใด ๆ ในทางกลับกันเขาย้ำให้เธอกลับไปที่คฤหาสห์วิทแมนพร้อมกับเขา ในวันที่จะถึงนี้ในฐานะภรรยาของเขา ซึ่งเป็นวันเกิดครบรอบ 50 ปีแม่ของเขาความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจเธออีกครั้ง นี่หมายความว่าเขาพยายามจะยอมรับเธอหรือเปล่า?อย่างไรก็ตามความหวังที่เพ้อเจ้อนั่น ถูกเขาบดขยี้ลงทันที ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาเช่นเดียวกับคำพูดต่อมาเช่นกัน “เมเดลีนอย่าแม้แต่คิดว่าใจของฉันจะเปลี่ยนไป คงไม่มีวันที่ฉันตกหลุมรักผู้หญิงที่ไร้ยา

คำ​ครหา​เสียงหลงของผู้หญิงคนนี้กำลังดึงดูดสายตาของผู้คนจำนวนมากให้หันมาสนใจ เมเดลีนพยายามรักษาไว้ซึ้งความสุภาพ “มาดาม​คะ คุณเองที่เป็นคนหันมาชนฉันเมื่อสักครู่นี้ นอกจากนี้ ฉันไม่ใช่แม่บ้านของ​ตระกูล​วิทแมน”ผู้หญิงคนนั้นดูอึ้งไปสักพักก่อนจะกวาดสายตาดูชุดที่เมเดลีนสวมใส่ รอยยิ้มเหยียดหยามปรากฏบนใบหน้าที่สง่างามของเธอ “ใช่ ​เธอ​ก็ดูไม่เหมือนสาวใช้ แต่ดูเหมือนคนขอทานจากข้างถนนมากกว่า”ไม่นานเสียงหัวเราะต่อกระซิกดังมาจากทางด้านหนึ่ง เมเดลีนเองไม่ต้องการโต้เถียงอีกต่อไป ขณะที่เธอกำลังเดินหลีกออกมา เธอก็เห็นเมเรดิธเดินสวนมาในเวลาเดียวกันการแต่งตัวที่เข้ากันกับทรงผมที่เกล้าขึ้น บวกกับการแต่งหน้าที่สวยงามทำให้เธอดูดีกว่าทุกครั้ง เมื่อเธอเห็นเมเดลีน เธอแสดงสีหน้าอาการตกใจ “โอ้​ นี่เธอเองเหรอ แมดดี้”เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินสิ่งที่เมเรดิธพูด เธอมองไปที่เมเดลีนอย่างดูถูก "คุณนายวิทแมน คุณรู้จักขอทานโง่ ๆ คนนี้ด้วยเหรอ?”เมเดลีนนิ่งไปอย่างตกตะลึง อะไรกันผู้หญิงคนนี้คิดว่าเมเรดิธเป็นภรรยาของเจเรมี่ เห็นได้ชัดว่าเมเรดิธไม่ได้แก้ต่างในเรื่องนั้น ตรงกันข้ามเธอกับยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น"มาดามแลงฟอ

ท่าทีที่ดูสนิทสนมอย่างกะทันหันของเขา ทำให้หัวใจของเมเดลีนเกิดเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าของเธอก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นที่ละเล็กน้อยเธอเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ ใบหน้าด้านข้างของเขาดูดีมาก แต่ใบหน้าของเขายังดูเรียบเฉย“คุณปู่อยู่นี่”คำพูดสามคำที่เขาพูดออกมาอย่างเยือกเย็น และเมเดลีนก็เข้าใจในทันทีเขาแค่อยากจะแสดงว่าเป็นคู่รักที่รักกันดีต่อหน้าผู้อาวุโสแห่งวิทแมน หัวใจของเมเดลีนเริ่มหนาวเหน็บ และเธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ช่างตลกเหลือเกินไม่มีบุคคลภายนอกที่โต๊ะอาหารมื้อนี้ ถ้าจะมีสักคนก็คงจะเป็นเมเรดิธสายตาของผู้อาวุโสแห่งวิทแมนดูมีเมตตา อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง เมเดลีนรู้สึกว่าเขายังคงดูเหมือนเดิม ราวกับว่าเธอเคยเห็นเขาเมื่อหลายปีก่อนสิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้เมเดลีนก็คือ การที่เจเรมี่เมินเฉยต่อความรู้สึกของเมเรดิธ และดูแลแค่เธอ เพียงเพื่อทำให้ท่านอาวุโสมีความสุขไม่ใช่แค่ที่เขาตักอาหารให้เธอ แต่เขายังแกะกุ้งให้เธออีกด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เมเดลีนเห็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเจเรมี่ ในโอกาสที่หาได้ยากเช่นนี้เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ เธอกำลังบังคับตัวเองให้ยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม

คำกล่าวหาที่เยือกเย็นของผู้ชายคนนี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อเมเดลีน เธอรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี“คุณไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนยังอย่างนั้นเหรอ คุณวิทแมน”คำตอบของมาเดลีน ยิ่งเพิ่มอนุภาพความโกรธของเจเรมี่มากขึ้นกว่าเดิม เขาเชิดคางของเธอขึ้นอย่างโกรธเคือง ในขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความโกรธ“งั้นเธอไปตามหาคนรักเก่ามางั้นสินะ หืม?”‘คนรักเก่า? เขาต้องหมายถึงแดเนียลแน่ ๆ’แดเนียลเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเจเรมี่ พวกเขาอายุมากกว่าเธอสองปี อีกทั้งเขายังเป็นรุ่นพี่ของเธอเเดเนียลเองเคยสารภาพรักกับเมเดลีน ในระหว่างพิธีจบการศึกษา ทุกคนในโรงเรียนคิดว่าพวกเขาเริ่มออกเดทในภายหลังเมเดลีนไม่คิดว่า เจเรมี่เองจะเชื่อข่าวลือพวกนั้นเช่นเดียวกับทุกคน“เมเดลีน ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่า ถึงแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะไล่เธอออกไป แต่อย่าคิดว่าเธอจะหนีไปหาผู้ชายคนอื่นได้ ฉันชักอยากจะเห็นซะแล้วว่า ใครจะกล้าเก็บขยะที่ฉันเคยใช้แล้วทิ้งมาใช้ต่อ!”ขยะ?เขากำลังเปรียบเปรยเธอด้วยคำพูดเช่นนี้ความเจ็บปวดเริ่มลุกลามที่หัวใจของเมเดลีน เธอผลักผู้ชายร้ายกาจออกไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว“เจเรมี แค่เพราะคุณไม่ซ

เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่นาน เจเรมี่ก็มาถึงที่นี่ แต่เขาไม่ได้มาตามคำขอของเมเดลีน เขามาเพื่อต่อว่าเธออย่างโหดร้ายแสงในห้องเยี่ยมผู้ต้องหาที่มืดสลัว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่เมเดลีนจะเห็นแรงอาฆาตพยาบาท และความร้ายกาจบนใบหน้าของชายคนนั้นเมเดลีน​ยังคงยืนยันด้วยความหนักแน่น “ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเมเรดิธ เธอล้มลงด้วยความตั้งใจของตัวเอง เจเรมี่โปรดเชื่อฉันสักครั้ง!”เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เจเรมี่ก็ยื่นมือออกมา มือเย็นของเขาจับหลังคอของเธอแน่นก่อนดึงเธอเข้าหาตัวดวงตาสีดำที่ไร้ก้นบึ้งของเขา นัยน์ตาสีดําเหมือนกริชเย็น เขายิงแสงสลัว ๆ และพูดว่า “ไม่เพียงแต่มีหลักฐาน แต่ยังมีพยาน เธอยังมีหน้ามาบอกว่าเธอไม่ได้ทำ?”“ฉันไม่ได้ทำ! เมเรดิธเป็นคนสร้างมันขึ้นมา! ฉันไม่ได้ผลักเธอ! ฉันไม่ได้ทำ!” เมเดลีนอารมณ์เสีย เธอยังคงเน้นย้ำความจริง โดยหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะเชื่อเธอสักครั้ง… ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเจเรมี่่มีแต่ความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มือของเขาที่หลังคอของเธอถูกบีบให้แน่นขึ้น “แมร์ยอมเสี่ยงเอาชีวิตและลูกในท้องเพื่อมาใส่ร้ายเธอ? เมเดลีนเธอไม่คิดบ้างหรอว่าทฤษฎีของเธอช่างน่าสมเพชสิ้นดี”เมเดลีน​กล้ำกลืน