บทที่ 17

คำกล่าวหาที่เยือกเย็นของผู้ชายคนนี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อเมเดลีน เธอรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี

“คุณไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนยังอย่างนั้นเหรอ คุณวิทแมน”

คำตอบของมาเดลีน ยิ่งเพิ่มอนุภาพความโกรธของเจเรมี่มากขึ้นกว่าเดิม เขาเชิดคางของเธอขึ้นอย่างโกรธเคือง ในขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“งั้นเธอไปตามหาคนรักเก่ามางั้นสินะ หืม?”

‘คนรักเก่า? เขาต้องหมายถึงแดเนียลแน่ ๆ’

แดเนียลเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเจเรมี่ พวกเขาอายุมากกว่าเธอสองปี อีกทั้งเขายังเป็นรุ่นพี่ของเธอ

เเดเนียลเองเคยสารภาพรักกับเมเดลีน ในระหว่างพิธีจบการศึกษา ทุกคนในโรงเรียนคิดว่าพวกเขาเริ่มออกเดทในภายหลัง

เมเดลีนไม่คิดว่า เจเรมี่เองจะเชื่อข่าวลือพวกนั้นเช่นเดียวกับทุกคน

“เมเดลีน ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่า ถึงแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะไล่เธอออกไป แต่อย่าคิดว่าเธอจะหนีไปหาผู้ชายคนอื่นได้ ฉันชักอยากจะเห็นซะแล้วว่า ใครจะกล้าเก็บขยะที่ฉันเคยใช้แล้วทิ้งมาใช้ต่อ!”

ขยะ?

เขากำลังเปรียบเปรยเธอด้วยคำพูดเช่นนี้

ความเจ็บปวดเริ่มลุกลามที่หัวใจของเมเดลีน เธอผลักผู้ชายร้ายกาจออกไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว

“เจเรมี แค่เพราะคุณไม่ซื่อสัตย์ต่อการแต่งงานครั้งนี้ มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับคนอื่นในแบบที่คุณเป็น! ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีผู้ชายเพียงคนเดียว และนั่นก็คือคุณ! คุณไม่เพียงแต่ทำให้ฉันอับอายด้วยคำพูดของคุณ แต่คุณยังทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าด้วยเช่นกัน!”

เมเดลีนวิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ ทันทีที่ระบายคำพูดพวกนั้นออกไป

ในทางกลับกันเจเรมี่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ความว่างเปล่าในวงแขน ทำให้เขาตกอยู่ในความงุนงง เขาเงยหน้าขึ้นมองด้านหลังของเมเดลีน คิ้วเรียวสวยถูกขมวดเบา ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัว แสงจันทร์ส่องลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม ท่าท่างและการแสดงออกของเขายังเป็นสิ่งที่ไม่ชัดเจน

…

เมเดลีนไปทำงานเช่นเดียวกับทุกครั้ง อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอก้าวเข้ามาในสำนักงาน เธอถูกเรียกตัวจากแผนกบุคคล

ผู้จัดการแผนกยื่นใบลาออกให้กับเธอ เมเดลีนรู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เขาให้เหตุผลกับเธอเพียงสั้น ๆ “บริษัทของเราไม่ต้อนรับคนขี้ขโมย”

เมเดลีนเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างดี นี่คงเป็นผลมาจากวีดีโอ “การขโมย" ในวันนั้นถูกเผยแพร่ทางออนไลน์

เธอมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอครั้งนี้ แต่ว่าเจเรมี่ได้ทำลายมันลงอย่างเป็นที่เรียบร้อย

ตอนนี้เธอเป็นเพียงโจรไร้ยางอายในสายตาของทุกคน

เมเดลีนรู้สึกผิดและโกรธมาก ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้เลย

ในเกลนเดล ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เจเรมี่ต้องการ ขอเพียงเเค่เขาเอ่ยปากขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความจริงก็คือเขาไม่เคยคิดช่วยเธอ เขาปรารถนาให้เธอหายไปตลอดกาล

เมเดลีนส่งเรซูเม่ของเธอไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทอื่น ๆ อีกสองสามแห่ง แต่พวกเขาต่างปฏิเสธเธอโดยไม่ลังเล

นอกจากนี้บางทีมันอาจเป็นเพียงการคิดไปเอง แต่เธอก็รู้สึกไม่สบายในบางครั้งเธอรู้สึกเจ็บปวดภายในช่องท้อง

เมเดลีนเป็นห่วงลูก เธอจึงไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพทันที

มีผู้เข้าใช้บริการจำนวนมากอยู่ในโรงพยาบาล ระหว่างรอผลตรวจเมเดลีนมองไปที่หญิงตั้งครรภ์ที่มีสามีอยู่เคียงข้าง อย่างรู้สึกอิจฉา

เธอไม่กล้าคิดเพ้อฝันว่า เจเรมี่จะมาตรวจครรภ์เป็นเพื่อนเธอในวันหนึ่ง

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

“โอ้? นั่นคงไม่ใช่แมดดี้ใช่ไหม” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเมเรดิธ

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หลวม ๆ หล่อนยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“เธอก็มาตรวจครรภ์เหมือนกันงั้นเหรอ เจเรมี่ไม่ได้มาด้วยกันกับเธองั้นหรือ?”

เมเรดิธยิ้มให้กับทุกอย่าง เธอดูไร้เดียงสาและไม่มีพิษมีภัยใด ๆ

เมเดลีรู้สึกเจ็บในขั้วหัวใจ เธอไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น “อ่า… เจเรมี่ก็ไม่ได้อยู่กับเธอเหมือนกัน ส่วนเรื่องเด็กในท้องของเธอ ในไม่ช้าเขาจะต้องรู้มันเร็ว ๆ นี้”

ปฏิกิริยาของเมเรดิธเปลี่ยนไปชั่วพริบตาอย่าง เธอมีอาการร้อนรน แต่ทว่าในพริบตาเธอยิ้ม และมีความรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ขณะที่เธอพูดว่า “โอ้ ถ้าเธอหมายถึงเจเรมี่แล้วล่ะก็? เขาไปรับผลตรวจแทนฉัน”